ΜΑΡΙΟΝΕΤΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ερωτευμένοι φωτεινά ρούχα φορούν

έντονο κόκκινο έρωτα τα χείλη βάφουν

βλέποντας τα μάτια άλλων τραγουδούν

πόθοι φωτιάς την καρδιά τους σιγοκαίνε

βήματα προσπαθούν αέρινα χορευτικά

χορογραφίες αισθήσεων φαντασιώνουν

ευτυχία από πάντα γύρω τους αναζητούν

τρυφερά δυο χέρια να τους αγκαλιάσουν

Φτωχοί ερωτευμένοι, εύθραυστοι θνητοί

νομίζουν πως την αγάπη έχουν δαμάσει

ανίκητοι την περιφέρουν τρόπαιο ακριβό

μα μυρωμένο αέρα σε παλάμες κουβαλάνε

τίποτα δεν αποφασίζουν μόνοι τους αυτοί

πεπρωμένο σαν στρατιώτες μόνο εκτελούνε

τη μορφή τους τότε σε καθρέφτη αντικρίζουν

φθαρτές φιγούρες δεμένες σχοινιά μεταξωτά

συμπαντική σκηνή βλέπουν τις μορφές τους

και Μέγα μαριονετίστα με Αγάπη να ευλογεί

Μαρία Φουσταλιεράκη 31-10-2015

ΛΥΤΡΩΣΗ

                                                            Jozsef Karpati

                                                         

Λύτρωση ζητάει ο Έρωτας απ’ το κορμί

το πάθος σαν τσιγκούνης συσσωρεύει

πόνος έχει η επιθυμία του μετατραπεί

θύτη αγαπημένο εκλιπαρεί να το λυτρώσει

σάρκα πρέπει με μαχαίρι να τραυματιστεί

το μαχαίρι να βαφτίσει βαθιά στο σώμα

να παραδώσει πρόθυμα κάθε ικμάδα της ζωής

γαλήνη να νιώθει κομμάτια της σαν κόβει

κάθε συστολή το' βαλε στα πόδια με σπουδή

όλα τα αντικλείδια στη φωτιά μέσα πετάει

ξέρει πως πρέπει θυσία δική του να γενεί

να ματώσει σ' έκσταση αιώνια για να ζήσει

και στο βωμό μ' όλες τις ανάσες τις παλιές

Ιφιγένεια προσφέρει εαυτόν για την Αγάπη

Μαρία Φουσταλιεράκη 30-10-2015

ΛΕΞΕΙΣ

Λέξεις παλιομοδίτικες σε πάπυρο καλλιγραφικές

κουβαλάτε μέγεθος αξιών, αρχαίων συνειδήσεων

αβίαστα ξενυχτάτε στο προσκέφαλο αγαπημένης

τη φθαρτή της σάρκα χωρίς αγωνία καταλαγιάζετε

εσείς κοιμίζετε σε λίκνο φωτεινό τα νανουρίσματα

να μη φοβούνται όνειρα να γεννιούνται σε σκοτάδι

Λέξεις παιχνιδιάρικα ψάχνουν το αιώνιο ηχόχρωμα

βιολιά μαζί με ακούρδιστα κορμιά ν’ ακολουθήσουν

όλες τις νέες νότες σε σειρά όργανα να συντονίσουν

μελωδικό ρυθμό σονάτας ν’ αφιερώνουν στο φεγγάρι

Λέξεις αυτοκτονούν σ’ απύθμενα πηγάδια παλιών ευχών

το δέος των ερωτικών στίχων αρνούνται να υποφέρουν

φλόγες παθιασμένες μεταμορφώνονται και κολυμπούν

τ’ αποκαΐδια καπετάνιους χρίζουν συνέχεια να ταξιδεύουν

Λέξεις διαστέλλονται σ’ άλλες αισθήσεις για να μπουν

επιμελείς σε πλατωνικά μυαλά άρχισαν να εξασκούνται 

θέλουν να γεννήσουν γλώσσα ανορθόγραφη συμπαντική

να δημιουργήσουν αισθήσεις για να μιλούν ερωτευμένοι

Λέξεις εσείς τρέφετε τα όμορφα λουλούδια κάθε αυγή

τις ρίζες τους έξω απ’ το μυρωμένο σώμα κουβαλάνε

πλανήτη εύφορο ψάχνουν με χώμα αγάπης συμβατό

σε παράλληλη τροχιά ατέρμονα ζουν μα και πεθαίνουν

Μαρία Φουσταλιεράκη 29-10-2015 

ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟ

Αγαπημένη φιγούρα στα σκοτεινά ξεπρόβαλε

ευγενικά ήθελε με τη μορφή της να κοινωνήσει

κάθε άβολη αμηχανία μανδύας σιωπής κάλυψε

γνώριμη εικόνα δραπέτευσε από τη φαντασία

άλαλες αναπνοές σταμάτησαν με σπουδαιότητα

το οξυγόνο διασπάστηκε στα αρχικά του μέρη

κύτταρα στον πυρήνα υποδέχτηκαν τρεμάμενα 

αίμα αληθινό για πρώτη φορά και όχι εικασία

μια συστολή έβαψε τα συνεσταλμένα μάγουλα

έρωτα ντύθηκαν κι ομόρφυναν όλες οι αισθήσεις

τα βλέφαρα αρχέγονα νέα όνειρα παγίδευσαν

σκηνές μέλλοντος ξεκίνησαν να σχεδιάζουν

πινέλα χρώμα έκλεβαν από ουράνιες παλέτες

τον πίνακα τους ζωγράφισαν με δεξιοτεχνία

και σαν απόκαμαν από αγαλλίαση χορτασμένα

σε κόχες ματιών κούρνιασαν για προστασία

μη βεβηλώσει τα όνειρα η ζωή παρακαλούσαν

να πρέπει να ζεις στη γη είναι σαν αυτοκτονία

Μαρία Φουσταλιεράκη 26-10-2015

ΜΑΧΗ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ NOY

Απομεσήμερο λαμπρό η αγάπη με το νου είχε θυμώσει

εξουσία είχε αποκτήσει, έσερνε όπου ήθελε την ψυχή

ο νους ανήμπορος να ορθωθεί ύφος ήθελε να υψώσει

διαλεγμένα απ’ τη μοίρα τα περίοπτα είχαν ξεδιπλωθεί

κάποτε ισχυρός ιππότης ήταν με γυαλισμένη πανοπλία

ανίκητος τριγύριζε σε μάχες γενναίες πρόθυμα να ριχτεί

παροπλισμένος στεκόταν τώρα απορημένος σε γωνία

δυσκολευόταν μεγάλη ήττα δημόσια να εξομολογηθεί

έτριζαν οι προσπάθειες όταν στιβαρό χέρι προσπαθούσε

υποσχόταν δυνατά την τιμή πίσω να πάρει θριαμβευτικά

μα με την πανοπλία ζεσταινόταν, είχε θερμάνει ο καιρός

απαραίτητη ήταν σε κρύα μέρη κάποτε που πολεμούσε

αλλά μετοίκησε σε μέρος με κλίμα πάντοτε καλοκαιρινό

η χώρα ένα μοναδικό κάτοικο είχε για πιστό της υπηρέτη

νέος ήταν κι ευγενής σαν τροβαδούρος αγάπης ποιητής

στην εξώπορτα αγάπη παντοτινή περίμενε με λαχτάρα

μπουκέτα με ηλιοτρόπια σκόρπιζε καρτερικά στο διάβα

στο νου όχι στην αγάπη επθυμούσε αγνά να τα χαρίσει

τις ανησυχίες του με μοσχοβολιές αγάπης να διαλύσει

όμορφο τέλος όπως δίνεται πάντα σ' ωραία παραμύθια

ο νους ξεντύθηκε απ’ την πανοπλία του την ανθεκτική

στην αγκαλιά της αγάπης του με προθυμία υποτάχτηκε

τη συνέχεια τραγουδούσαν αγκαλιά μαζί ως την αυγή

Μαρία Φουσταλιεράκη 25-10-2015

ΞΕΣΚΑΕΙ Η ΑΓΑΠΗ

Πόσο όμορφη βραδιά έχει απόψε

σε άδεια πόλη μαζί περπατάμε

αγκαλιά συνέχεια, πλεγμένα χέρια

στην παιδική χαρά τη μακρινή

στο παγκάκι καταλήξαμε με γέλια

τις κούνιες κουνούσαμε δυνατά

σε τραμπάλες ζυγίζαμε φεγγάρια

στου μονόζυγου πάνω τη σκάλα

δρόμο ερωτικό φτιάχναμε για ουρανό

έτσι που βόλτα βγάλαμε απόψε

να ξεσκάσει στον κόσμο η αγάπη μας....

Μαρία Φουσταλιεράκη 24-10-2015

ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΣΚΗΝΕΣ

Άραγε είναι οι νυχτιές πιο θλιβερές

τότε που μόνο του σε διπλό κρεβάτι

πελώριας αγκαλιάς μαξιλάρι μοναχικό

χώρο έχει να βολευτεί μα όμως λυπάται

είχε συνηθίσει σε κρεβατιού γωνία μια σταλιά

αγαπημένο κεφάλι μέχρι τώρα να ξεκουράζει

το καημένο στριμωχνόταν και ζάρωνε πολύ

κόντρα σε τοίχο όλη νύχτα χώρο να μην πιάνει

του αρκούσε που την αγάπη είχε το βράδυ αγκαλιά

Άραγε είναι οι μέρες πιο θλιβερές

η αυγή όταν τα βλέφαρα θνητών φωτίζει

μόνο του ένα άλλο μαξιλάρι τότε ξυπνά

γι’ αγκαλιά ένα μαύρο γάτο να κουρνιάζει

ζεστό τον κρατούσε όλη νύχτα αγκαλιά

μ ευγνωμοσύνη καλημέρα του ψιθυρίζει

ελπίζοντας ο αγαπημένος να’ χει σηκωθεί

τυλιγμένο τον φαντάζεται και χαμογελάει

σε ζεστό πάπλωμα που κατάσαρκα τον ακουμπάει

να τ’ αποχωριστεί μάταια κι εκείνος προσπαθεί

κουράγιο καλημέρας χρειάζεται να ξεκινήσει η μέρα

Στιγμιότυπα σε δυο παράλληλες θεατρικές σκηνές

λυπημένα δυο κορμιά κάθε πρωί μόνα ξυπνάνε

κινήσεις και ίδιες σκέψεις κάνουν την ίδια στιγμή

ευλογημένες συνήθειες γέννησε η δική τους αγάπη

προσφώνηση κοινή σε στόμα για πρωινό αναμασούν

δύναμη ν’ αποθηκεύσουν για όλη την υπόλοιπη μέρα

με νωθρότητα η σάρκα του ενός την άλλη ακολουθεί

βάρος γίνεται δυσβάσταχτο που σέρνουν δυο φορτία

παρακαλούν οι επόμενες ώρες να περάσουν μαγικά

νύχτα να ξανάρθει που καταλαβαίνει τον καημό τους

και σαν προσωρινή ώρα λυτρωτικού ύπνου ξαναρθεί

μόνοι ξαπλώνουν έχοντας ίδια προσφώνηση στο στόμα

Μαρία Φουσταλιεράκη 23-10-2015 

ΘΑΛΑΣΣΑ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ

Χαρούμενα παίζαν τα κύματα όταν αντίκρισαν

γυναίκα ξυπόλυτη έκανε βόλτα στην αμμουδιά

ολόλευκο φόρεμα ίδια νεράιδα τους φάνταζε

αγριολούλουδα είχε πλεγμένα μακριά μαλλιά

στα χέρια της σφιχτά κρατούσε ένα γράμμα

τις σελίδες του στο στήθος έσφιγγε δυνατά

ονειροπόληση στο πρόσωπο ζωγραφισμένη

ευχάριστο νέο σε μοίρα θαλασσινή αναζητά

βρέχονταν τα πόδια και το λευκό φουστάνι

αεράκι τα μαλλιά μπέρδευε σε βήματα αργά

ίδια εικόνα μακρινή του μυαλού του πεθυμιά

Στίχους του αγαπημένου σκεφτόταν ψιθυριστά

δική του επιθυμία να τ’ ανοίξει στην αμμουδιά

μήνυμα της έστειλε σε πολλές άγραφες σελίδες

δε χρειαζόταν λόγια πώς αισθανόταν να της πει

η σκέψη του την έλουζε σαν θάλασσα ταξιδευτή

κάθε ένα κύμα προσκυνούσε τη βρεγμένη σάρκα

και τη φίλαγε λέγοντας να' ξερες πόσο σ’ αγαπώ…

Μαρία Φουσταλιεράκη 23-10-2015

ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

Βρέξε πολύ αγαπημένε μου ουρανέ

ξέπλυνε εγωισμούς κι ευαισθησίες

κύλησε κι εσύ στα μάτια τα υγρά

μόνοι νιώθουμε τώρα που κάνει κρύο 

Καθάρισε εσύ ερωτικέ μου ουρανέ

στα γαλάζια μάτια όλες τις αμφιβολίες

γιάτρεψε με δροσιάς ψιχάλες την υπομονή

να ξεπλυθούν οι δρόμοι των εμποδίων

Κούρνιασε σε όνειρα καλέ μου ουρανέ

ζεστά να κρατιούνται δίπλα στο τζάκι

μια γάτα έχουν στην αγκαλιά παρηγοριά

παράπονο σ’ ασπρόμαυρα αυτιά ψιθυρίζουν

διέκρινε πόσο γενναιόδωρα οι εφτά ψυχές

με απαλότητα τα χέρια μας φροντίζουν

Συνέχισε να βρέχεις μη σταματάς ουρανέ

τίποτα να μην αλλάξεις απ’ την αγάπη

κάθε γωνιά της θυμάται κάτι ρομαντικό

με θαλπωρή τότε το βλέμμα καθησυχάζει

και αύριο μόλις ανοιγοκλείσει τη ματιά

την αγκαλιά ονειρεύεται την αγαπημένη

Μαρία Φουσταλιεράκη 22-10-2015

ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΑΡΜΟΝΙΕΣ

                                                 Harmonious Thoughts, IRENE SHERI

Η αμβροσία που σε τρέφει είναι αυτή που σε τυραννά

γεύση γλυκιά μ’ επίγευση πικρή στόμα ορφανό αφήνει

λες πως πρέπει με πείσμα απ’ το μυαλό να τη διαλύσεις

άοπλη και γυμνή από μυρωδιές προσπαθείς να τη ντύσεις

στο μέλλον να μην μπορείς όπως τώρα να την ονειρευτείς

το νεογέννητο πόθο βίαια θες ν' αφαιρέσεις απ’ το στήθος

να μην προλάβει μ' αμβροσία ονειρική άλλο να δυναμώσει

φτιάχτηκες μου έλεγες σαν να ήσουν πάντοτε ανθεκτικός

την ευαισθησία με σκληρότητα βουνού έχεις επενδύσει

τόσο που ακόμα και τα όνειρα της δικής σου αγνής ψυχής

είναι ικανά ένα παρόν ανίκητο για πάντα να το παγώνουν

και τώρα

θα αιωρείσαι μισός στο μέλλον και μισός στο παρελθόν

το «εκεί» εγκαταλειμμένη φωλιά σε χειμώνα θα ταξιδεύει

ξεσκίζουν τη μουσική οι όμορφες μας ουτοπικές βραδιές

πάντοτε ήξερες να διαλέγεις άσχημα πρέπει αντί επιθυμίες

αλλά εγώ γενναίες πράξεις εκτιμώ από προσδοκίες πιο πολύ

το μέλλον έχει ανάγκη αγάπη μου από δύο για να επουλώσει

κοινό παρόν αυταπάρνησης να τρέφει όμορφα λόγια ερωτικά

Μαρία Φουσταλιεράκη 22/10/2015

Η ΣΕΡΕΝΑΤΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Αναπολώ με αγάπη τον όμορφο θάνατό μου

δε μετρά καθόλου της νεότητας αν γίνει πόνος

είθισται εξάλλου άλλοι να πονούν πάντα για μας

γραμμένο εκείνη τη στιγμή είναι να μην είμαι μόνη

σ’ αγαπημένη αγκαλιά παρηγοριάς θα ξεκουραστώ

μα όνειρο έχω που θέλω πολύ να πραγματοποιήσω

σε τάφο με ηλιοτρόπια γύρω θέλω να με θάψουν

τα κεφαλάκια να βλέπω καθώς γέρνουν στην αυγή

γιατί πάντοτε υπήρξε η δική μου αγαπημένη ώρα

συντρόφους να τα έχω στου Μορφέα την αγκαλιά

εκεί αγαπημένα μπράτσα θα με φροντίζουνε αιώνια

σας το λέω, μόνο ένα δάκρυ θα επιτρέψω να χυθεί

παρακαταθήκη ανθρωπιάς θέλω να το βαλσαμώσω

μα απ’ του δικού μου αγαπημένου τη γαλάζια ματιά

θα’ θελα όλα τα δάκρυα να βγούνε και να τα πάρω

όταν στο θλιμμένο μάγουλο το τελευταίο εξαϋλωθεί

ερωτικά μαγικά με λήθη θα κάνω να τον κυκλώσουν

και σαν τ’ ακουμπήσει και χαθεί η πικρή του οπτική

εμένα και την αγάπη μας για πάντα θα έχει ξεχάσει

μόνο έτσι με γαλήνη θα μπορέσω εγώ ν’ αναπαυτώ

το χαρούμενο φιλί του στα χείλη να με συντροφεύει

και το μόνο που χρειάζομαι να μείνει για κληρονομιά

εκεί στον δικό μου τον ανώνυμο τάφο το μυρωμένο

θέλω να υπάρχει επιγραφή με λίγες λέξεις χαραγμένη:

«Εδώ κοιμάται η Αιώνια Αγάπη, νέα και δροσερή

να ευλογεί τους ερωτευμένους στους αιώνες»

Μαρία Φουσταλιεράκη 21/10/2015

ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ

Αστέρια της αρέσει να φορά για περιδέραιο η πολιτεία

προβολέας νυχτερινός φωτίζει περάσματα σε φαντασία

ανίκανες είναι οι ψυχές ν’ αντισταθούνε στον πειρασμό

σε καημών ρείθρα βλέποντας οι πόθοι να σκοντάφτουν

ξένος έφτασε σε μεσαιωνική πόλη με μοντέρνα ιστορία

με διαβατήριο πλαστό κινείται αδιάκοπα σε όλα τα μουσεία

εκεί μέσα σε πλήρες ολόγραμμα μεταμορφώνεται μελλοντικό

διακαώς επιθυμεί ν’ απορροφήσει των προστριβών τον πόνο

καινούργια ερωτικά βήματα τον καλούνε να πηδήξει στο κενό

τα πατήματα του δοκιμάζονται από παλιά αν τον βαστάνε

πύρινο τους φτιάχνει περίβλημα αγάπης δοκιμαστικό

πυροσβεστήρες έχει παραμάσχαλα μην τον κάψουν

ταξιδιώτης με τυφλό συνταξιδευτή έχει για μόνιμο οδηγό

γενναίες αποφάσεις περιμένει ν’ ακούσει για τους δύο

το άγνωστο μέλλον με λώρο σφιγμένο είναι παρελθοντικό

δόντια λιονταριού κυνηγά στη σαβάνα να τον κόψει

τον αγώνα του παρακολουθεί ένας θεατής μοναδικός

το αίμα λαχταρά ηδονικά πότε από τη μύτη θα μυρίσει

μονάχα η οσμή του θα το καταστήσει γνήσια αληθινό

τρέμοντας προσμένει το ματωμένο δάχτυλο στο στόμα

τ' άγνωστα χείλη περιμένει μια ζωή ν’ ανοίξουν ερμητικά
άλικα να τα βάψει για πάντα μήπως γίνουνε έρωτα χρώμα

σε συμβόλαιο ζωής να υπογράψει με αγράμματο σταυρό

προσφέροντας και θυσιάζοντας το ιερό αίμα και το σώμα

Μαρία Φουσταλιεράκη 20/10/2015 

ΑΙΧΜΑΛΩΤΕΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

                                        https://www.facebook.com/ThomasOrgantzisPhotography

Λέξεις πολλές  όμηρους τυφλούς

σε παραπονεμένο στόμα φιμωμένες

κρατά εγωισμός άγνωστος σ' αγάπη

όμως το σκάνε λίγο πριν τη χαραυγή

ώρα γλυκών ονείρων για ανθρώπους

στην κουβέρτα τρέχουν να βολέψουν

όλα τα παράπονα της μοναξιάς τους

θέλουν να ζεσταθούν σε θερμή καρδιά

ζωή ν’ αποκτήσουν έστω και για λίγο

με ακατάληπτους ήχους σιγανούς

μπέρδευαν ξένες λέξεις με δικές μου

δικαστήρια ερώτων μοίραζαν ενοχές

ποινές που εξασφάλιζαν απ' τα παλιά

σε πρόσωπα ξεχασμένων υποθέσεων

απ’ το χείμαρρο ξεχώρισαν μερικές

είχαν διαφορετικό ήχο μα και χρώμα

στο στήθος κούρνιαζαν από αριστερά

γλύκαναν απ’ την επαφή της ηρεμίας

γεύση γλυκόπικρη χάρισαν στο στόμα

αιχμάλωτες στην εντατική της αγάπης

κόκκους έχουν πολλούς ν’ αναστήσουν

άδικο για τις κλεψύδρες να τελειώνουν

μου θύμιζαν όλα όσα είχαμε ορκιστεί

στο μέλλον το κοινό και στην αγάπη

στίχους του μου μετέφεραν ερωτικούς

το σώμα να λυγίζει σαν τους θυμάται

να ξυπνήσει τη μουδιασμένη ροζ καρδιά

δραπετεύοντας ένα δάκρυ να συντροφεύει

Μαρία Φουσταλιεράκη 19-10-2015

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ

Κάποτε ζούσε ευχαριστημένη μια ιδιαίτερη μορφή

χαρά αντλούσε απ’ τη γαλήνια μοναχικότητά της

πειθαρχημένη σε κυψέλη μέλισσα κι εργάτρια μαζί
απ’ το σύμπαν προμηθευόταν αποθέματα αγάπης

όταν οι αποθήκες γέμισαν προμήθειες ασφυκτικά

με σπουδή σκεφτόταν το περίσσευμα να διαθέσει

ο κόσμος γύρω της είχε πλέον μάθει κάθε συνταγή

χόρτασε μέλι για φαγητό του να ‘χει στο τραπέζι

σκέφτηκε απ’ το μικρόκοσμο ώρα ήταν να ξανοιχτεί

σε ανθρώπους ισχνούς από έρωτα να το προσφέρει

σαν βασίλισσα της κυψέλης που ήταν διαφορετική

το μέλι μαγική τροφή λογαριαζόταν και αμβροσία

Μόνη και στον κόσμο της βυθισμένη βρήκε μια ψυχή

με φοβισμένο σκοπό είχε μάθει ως τα τώρα ν’ αγαπάει
λέξεις παντοτινής αγάπης και έρωτα έδινε στα τυφλά

σε κάθε προσεκτικά με το μυαλό σχεδιασμένο βήμα

έλεγε πως τέλεια αγάπη είχε βρει σε κάθε μία ιδανική
μοναδική αφοσίωση και πίστη σε όλες τους ορκιζόταν

με όμορφα ποιήματα και της αγάπης ξέπλεκα μαλλιά

σε πελαγίσια κρεβάτια έστρωνε σεντόνια να κοιμηθούνε

μα το ταξίδι αν και ονειρικό πάντοτε ήταν μια σταλιά

εισιτήριο φαντασίας με αυθημερόν ημερομηνία λήξης

και πριν προλάβει ο έκπληκτος επιβάτης να χαρεί

τη θέση έπαιρνε επόμενη στην ουρά και ετοιμαζόταν

Γνώρισε η ιδιαίτερη μορφή της αγάπης τον παραμυθά 

αποφάσισε τα περισσεύματα απλόχερα να του χαρίσει

δεν την προβλημάτιζε αν θα καταλάβαινε τη διαφορά

αν στα αμπάρια του τη μετέφερε δεν την απασχολούσε

αρκεί να μπορούσε έστω μόνο για μια ονειρική στιγμή

στα χέρια του ν’ απιθώσει εισιτήριο έρωτα που αξίζει

να νιώσει πως η άλλη ζωή δεν ήταν χαρούμενη και ικανή

παρακαταθήκη μέλλοντος του χάρισε φτερούγες και μαγικά

ταξίδια διαρκείας η ανίσχυρη γολέτα να κάνει όσα μπορέσει

δικό της μέλι να έχει για γεύση στην καρδιά και συντροφιά

και δική του έγνοια είναι πλέον πώς μία δεύτερη ζωή
χωρίς εκείνη στον κόσμο να έχει για να προστρέχει

Μαρία Φουσταλιεράκη 18/10/2015

ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΑ ΟΝΕΙΡΑ

Όνειρα μαγεμένα είστε απόψε κυνηγημένα

σαν πρόσγειοι ακροβατείτε σε μεσουράνημα

κρυμμένο μυστικό επιθυμώ τώρα να μάθω

αν μπορώ σε πραγματικότητα να σας ζω

σε υπόσταση όπως τη χρειάζομαι ονειρική

με πέταγμα πεταλούδας σας προσεγγίζω

απ’ την αρχή τόσο διστακτικά και απαλά

προσέχω από λήθαργο μη σας αφυπνίσω

πρόωρα είναι άδικο πολύ αν σας ξυπνήσω,

μα της αυγής το σκληρό φως σαν έρχεται

στα χέρια μου άκαρδα σας εξαφανίζει

σαν την έρημη σκόνη που τη διαθλά

κουρασμένων προσδοκιών ένα καραβάνι

που μηχανικά πλέον συνεχίζει να περπατά

Αιωνιότητα παντοτινή υποσχεθήκατε

όνειρα απ’ το χρόνο σας ξαφνιασμένα

ντύνεστε ντροπαλός ερωτικός χορός

που με παρτενέρ φοβάται δημόσια να χορεύει

μόνο πρόβες κάνει συνέχεια στα σκοτεινά

σε καθρέφτη αθανασίας κρυφά τον θαυμάζει

Το ξύπνημά σας δε θα φέρει καταστροφή

βαθιά ανάσα από πνοή παιδικού ονείρου
αν καταφέρετε μοναδική να του ευχηθείτε

και δεν την αφήσετε ποτέ να ελευθερωθεί

των κάδρων γύρω τα μάτια μην τη δούνε

Σε κιτρινισμένα προσκλητήρια υποσχέσεων

όνειρα λιποτακτούν και παίρνουν συντροφιά 

τον ήχο ενός θλιμμένου τριζονιού για να θυμίζει

Μαρία Φουσταλιεράκη 17/10/2015

ΜΑΖΙ ΣΟΥ

Μέσα μας, αρχέγονα βαφτισμένη στα κύτταρά μας τα πιο βαθιά, γραμμένη είναι μια λέξη μαγική, με ποίηση αρχαία εμποτισμένη, που τέσσερα γράμματα έχει βαλμένα με αρμονία μα και μ’ αγάπη στη σειρά.

Μοναχικό μεγάλωμα σε σύμπαν καλώς προφυλαγμένο, τρέχουμε με σπασμένα φρένα σε μονόδρομο ωρίμανσης ταχείας κυκλοφορίας, αλλά μια κάποια γκρίζα δυσβάσταχτη μοναξιά, παραδέχεται κάθε ευαίσθητος άνθρωπος πως νιώθει σε ευάλωτες μικρές ώρες.

Κάθε που μόνος του, κάποιος, γεύεται όμορφες χαρές μέσα στη ζωή, θαρρείς και η ατομικότητα του χάνει λίγη απ’ την πρωταρχική της λάμψη και αξία, όταν νιώθει την ανάγκη  όλα με έναν έρωτα να τα μοιραστεί.

Στις μακρινές βόλτες που κάνει μοναχός, ένας εξόριστος πεζός, τα πρωτοβρόχια θέλοντας βρεγμένος σαν παιδί να απολαύσει, χώρο με θλίψη βλέπει να του περισσεύει κάτω απ’ την πολύχρωμη ομπρέλα τη μεγάλη. Την επιθυμία έχει, κάποιον ν’ αγκαλιάσει, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, στη μέση της βροχής και τον αγαπημένο σύντροφο να προφυλάξει απ’ του καιρού τα χίλια πάθη.

Με εσωτερικές ευαισθησίες ένας άνθρωπος, όταν ακούει ερωτικό σκοπό στο σπίτι του ή σε κάποια συναυλία και με τη θεία μουσική αμέσως ταξιδεύει, ένα τσίμπημα ακούει απ’ την παραπονεμένη του καρδιά και οι χτύποι της ακούγονται σαν να είναι χαμηλωμένοι μα και επιμελώς περιορισμένοι.

Όταν ένα ειδυλλιακό λυκόφως με δάκρυα απόλαυσης στα μάτια ο ερωτευμένος με τον Έρωτα, αντικρίζει, καμωμένο σαν από περιγραφές αρχαίων ποιητών και τροβαδούρων, ακίνητη μένει και μετέωρη η θολή του ματιά, δίπλα του σαν γυρνάει να κοιτάξει, μα κενή και έρημη βλέπει την από αιώνες κρατημένη φροντισμένα θέση.

Είναι δυσβάσταχτο πολύ, κάθε στιγμή που ένας άνθρωπος νιώθει επιτακτικά την ανάγκη να μοιραστεί, να ορκιστεί πίστη αληθινή στο ολοστρόγγυλο φεγγάρι, έρωτα αιώνιο και μοναδικό, ξάφνου να συνειδητοποιεί πως στέκει μόνος και μισός, φωλιασμένος στη μοναξιά της φύσης που έχει ήδη γλυκοχαράξει.

Η απόλαυση γεννήθηκε για δυο

Κάθε έντονη απόλαυση που χαρίζει απλόχερα σε όλες τις ψυχές το σύμπαν και αυτές τη γεύονται ατομικά, με επίγευση ασπρόμαυρη βάφει τα χείλη της σιωπής, σε στόματα μονίμως σφιγμένα αυστηρά και κοιμισμένα.

Ακόμα και σε άβολες στιγμές ψυχρών υπολογισμών και βαρετών καθηκόντων εργασίας, μεγάλη παρηγοριά και δύναμη ψυχής, δίνει και μόνο η σκέψη ενός καλού συνοδοιπόρου, γιατί με ένα τρόπο μαγικό, ο έρωτας διπλασιάζει όλες σου τις επιθυμίες και την απόφαση και την πυγμή να απαιτείς το μέλλον πάντα το καλύτερο. Σε σπρώχνει να το κερδίσεις επιτακτικά και σαν γαμήλιο φεγγάρι με χαρά, γονατισμένος να το προσφέρεις.

Γι αυτό το «εμείς» είναι τόσο ισχυρό

Την αγάπη μέρα με τη μέρα με γεωμετρική πρόοδο πολλαπλασιάζει και σαν άριστος καθηγητής μαθηματικός, ακόμα και το έλλειμμα των ανθρώπων και των αισθήσεων, μπορεί με δίκαιο ισοζύγιο να συνταιριάζει.

Το ιδανικό για όλους θα ήταν, ποτέ σε όλη την περαστική ζωή, να μην υπάρχουμε και να μη ζούμε μόνοι.

Μα τότε, δε θα μπορούσε η ψυχή, σωστά τη δύναμη του «εμείς» ν’ αξιολογεί, αφού απ’ την έλλειψή του, ποτέ ως τώρα δεν είχε αισθανθεί τον πόνο.

Μα πως ένα υπέρτατο «ΜΑΖΙ» να νιώθει κάποιος πως του λείπει, αν πρώτα δεν το έχει ως τα μύχια της ψυχής του γευτεί, τρόπαιο ακριβό να το έχει για τα γεράματά του κατακτήσει;

ΦΜ 22/9/2015

Η ΣΧΕΔΙΑ

Σχεδία η καημένη η καρδιά μας

χωρίς μέτρα προστασίας να ντυθεί

πυροτεχνήματα αέρος κουβαλά

καπνό φανταχτερό έχει προμηθευτεί

χωρίς ρούχα ντυμένο το κορμί μας

τ’ ουρανού τα σχέδια είναι υγρά

σε λιμάνι κολυμπάει δεν ξεμακραίνει

μην αλμυρίσει και πετρώσει ξαφνικά

το σωσίβιο μικρή τρύπα αν εμφανίσει

η σχεδία ας είναι μόνο μια σταλιά

θα τη μπαλώσει και θα προφτάσει

την ανθεκτική και βίαιη μαχαιριά

ο έρωτας με βιάση θα προλάβει

κάδρα να κρεμάσει στο παρελθόν

ανέγγιχτη και ελεύθερη η σχεδία

να πορευτεί σ’ ένα αέναο παρόν

Μαρία Φουσταλιεράκη 16/10/2015

ΟΝΕΙΡΟ ΠΑΙΔΙΚΟ

Του ύπνου όνειρο απρόσμενα χτύπησε την πόρτα απόψε,

δίστασα για μια στιγμή ν’ ανοίξω, άγνωστη μορφή αέρινη

στεκόταν εντελώς ακίνητη, απόρησα τι ζητούσε από μένα.

Κάθισε, με πρόσταξε, άκου βουβή, μια ιστορία θα σου πω.

Σαν ήσουν κοριτσάκι, ευχές έκανες συχνά σε πεφταστέρια

και κάθε πανσέληνο με θέρμη τον ουρανό παρακαλούσες,

η αγνή σου υπόσταση ένιωθε θυμάμαι τότε κάπως αδειανή,

το χώρο μέσα της μ’ επιμέλεια φρόντιζε και τακτοποιούσε.

Πέρασαν τα χρόνια, γυναίκα έγινες με βήματα θα έλεγα γοργά,

η καρδιά σου τις ίδιες ευχές ζητούσε από κάθε αστέρι φωτεινό,

στη μέση της ζωής τώρα με κύκλο ολοκληρωμένο σε βρίσκω,

βλέπω πως έχεις της ωριμότητας τα πρώτα ολόλευκα μαλλιά,

ρυτίδες που δείχνουν με κόπο και σοφία πως την έχεις χτίσει.

Απ’ το όνειρό σου όμως, το ξέρω, δεν έχεις ακόμα παραιτηθεί,

κρυφά σε παρατηρούσα όταν κάποιο βράδυ, ίδια ευχή έκανες

τότε, στο δρόμο περπατούσες και έμοιαζες προβληματισμένη,

απέναντί σου έβλεπες ένα ζευγάρι που χρόνια κουβαλούσαν

την αγάπη τους μέσα στην ίδια πρώτη του έρωτα ζεστή ματιά,

χαμογελούσες, δεν αξιώθηκες εσύ να έχεις το άλλο σου μισό,

ψιθύριζες αναστενάζοντας βγαλμένο απ’ της ψυχής τα μύχια.

Ας είναι, είπες, το πεπρωμένο μου ξέρει για μένα το σωστό.

Τη λάμψη και το νεανικό πόθο στα μάτια μου πάλι αναγνώρισε,
κατάλαβα πως το δικό μου παιδικό όνειρο ήταν εκείνη τη στιγμή.

Ήρθε η ώρα, λέει γελώντας με σκανταλιάρικη φωνούλα παιδική

και μη σκεφτείς πως τόσα χρόνια σε είχα επίτηδες εγώ ξεχάσει,

δοκιμασία ήταν που έπρεπε με επιτυχία απλά για να περάσεις

για να διαπιστώσω αν αξίζεις την άφατη ευτυχία που αναζητάς,

όμως αποφάσισα στην αγωνία σου οριστικό τέλος πια να δώσω.

Αιώνιο ταίρι θα σου στείλω να σε κλέψει σύντομα μια χαραυγή,

μα σε παρακαλώ εσύ να κάνεις πως δεν γνωρίζεις πως το ξέρεις,

απ’ την αγάπη μου δεν άντεξα και ήρθα τρέχοντας να στο πω,

για να κερδίσεις λίγες ώρες λυτρωμένης αγωνίας
και για να έχεις χρόνο να το χωρέσεις στο κουρασμένο σου μυαλό.

Μαρία Φουσταλιεράκη 15/10/2015

ΑΞΟΔΕΥΤΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ

Συνθήκες νεκρές

σε ιστορίες κενές

βιάζεται να ζήσει

ποτέ μη γυρίσει

ολοκληρωτικά πλανάται

εκεί που φοβάται

το πεπρωμένο ορίζει

ποτέ δεν το βρίζει

θέλει να κερδίσει και

προπάντων ρισκάρει

έπαθλο που ποθεί

πρώτα το δίνει η ζωή

εάν κόψει το νήμα

μα κι αν νικηθεί

φοβάται το βλέμμα

που νιώθει πως χάνει

μικρά τα κουμάντα

και η δύναμη πλάνη

πιστεύει στη μοίρα

στης νιότης το χθες

συνέχεια γι’ αύριο

σε εικόνες λευκές

χρώματα που φύγαν

ουράνιο τόξο ακολουθούν

μα μένει η ουσία

σ’ αυτήν προσδοκούν

καρτέρι το αντάμα

εκεί στη στροφή

λαχτάρα μεγάλη

δεν πρέπει να προσπεραστεί

ο χρόνος παγώνει

μα δεν προχωρά

αέναο κύκλο ζωγραφίζει

γκρίζα ολοστρόγγυλη ματιά

Μαρία Φουσταλιεράκη 13/10/2015

ΕΞΩ ΒΡΕΧΕΙ

Έξω βρέχει μα μέσα μου έχει όλο ήλιο

θα μπορούσα με τις ώρες να κοιτάζω

ανθρώπους γύρω μου που κάθε βροχή

έχει αναγκαστικά το βήμα τους βραδύνει

έβαψε στο βλέμμα τους μια πλάνη χαμένη

στάσιμη βροχή που παράξενα ακινητοποιεί

μηχανικά να γίνονται οι αγγαρείες της ζωής

και όλες οι έγνοιες οι απολύτως αναγκαίες

τ’ απωθημένα λυτρώνει μια βροχή

η βρεγμένη σκέψη πίσω από το τζάμι

απλώνεται, τεντώνεται και γαληνεύει

θέλει να μπορεί ατάραχη να εκλιπαρεί

θέλει να πρέπει με χαμόγελα να στοχάζεται

σαν δυναμώνει η βροχή να λουστούν ανάγκες

μην από φόβο κλείσουν μόνα τους τα μάτια

και η εικόνα χαθεί και αργότερα σου λείπει

αν στεγνώσει ξέρεις πως θα εξαφανιστεί

εξαγνισμένη ίσως συνεχίσει πλέον να ζει

γι΄αυτό σου λέω να το θυμάσαι,

μην πάρεις την ομπρέλα σου στις σκέψεις

όταν το πάει για βροχή

Μαρία Φουσταλιεράκη 13/10/2015

ΣΚΑΚΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ

Άγιοι φονιάδες λαθραία εισβάλουν

πιτσιλιές στο άσπιλο δέρμα κάνουν

από κρύπτη αόρατη πένα βγάζουν

ανεξίτηλα κρυφά τους αντιγράφουν

αγουροξυπνημένες λέξεις προσδοκάνε

αγιασμό ψάχνουν αμαρτίες για να ράνουν

σε σχέσεις και παρελθόν παροπλισμένα

μα μπερδεύουν μοναχικούς ραγιάδες

σε ερωτικά παιχνίδια με προσδοκίες

σκάκι παίζουν μαζί τους οι αντιθέσεις

σαν κλωστές αόρατου φόβου αιωρούνται

δεσμό εξαγνισμού επιθυμούν για να υπάρχουν

μια νέα προοπτική περιμένουν απ' το μέλλον

και δύναμη αγάπης χρειάζονται για να το κοιτάνε

Μαρία Φουσταλιεράκη 13/10/2015

ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ

Φιλάνθρωπος ύπνος άκουσε παρακλήσεις  

σε όνειρο μου έστειλε άνδρα ιδανικό

λόγια μου ψιθύριζε υπέροχα ποιητικά
όμοιά τους δεν είχαν ακουστεί στο σύμπαν

από αλλοτινές εποχές έφερνε μυρωδιές

ψυχή από διαμαντένια δάκρυα φτιαγμένη

Κοίταζε την ψυχή μου σαν φυλαχτό

βωμό λατρείας μετέτρεψε τον ερωτά μας

ήξερε κάθε έννοια για μένα σημαντική

ρόλο δικού μου Θεού μας είχα μεταλάβει

εκπλήρωνε προφητικά αγέννητες ανάγκες

παραδόθηκα αμαχητί σε όλα τα όνειρά του

Σαν έφυγε ο ύπνος νωχελικά από το κορμί

και ήλιος φώτισε την κάμαρα λίγο αμυδρά

αρνιόμουν πεισματικά τα βλέφαρα ν΄ανοίξω  

δε θέλω να ζω σ’ αυτό τον κόσμο τον πεζό

Σ’ αγαπώ στον ύπνο και στον ξύπνιο

δεν ξέρω ποιον κόσμο να διαλέξω

παντού μέσα εσύ είσαι αγάπη μου

ακούω μια υπέροχη φωνή να με ξυπνά

και δίνω στον άνδρα μου το πρώτο φιλί της καλημέρας….

Μαρία Φουσταλιεράκη 11/10/2015

ΛΥΤΡΩΜΟΣ

Άνοιξε τα μάτια σου ζωή μου

ένα ολάκερο σύμπαν χαμήλωσε

για να μπορέσεις ν’ ακουμπήσεις

ανομολόγητες ελπίδες

πόθους διαχρονικούς

και τα μοιρασμένα αισθήματα

ξοδεμένων ονείρων

βοήθησέ τα να γυρίσουν σπίτι τους

ζεστά και χορτάτα να ξαποστάσουν

αποκαμωμένα στην αγκαλιά σου

Άφησε έρωτα της ζωής μου

τη ζωοφόρο ανάσα που έτρεφε

τόσα χρόνια τα σωθικά σου

κάθε κύτταρο της ύπαρξής σου

άφησε ν' αναστήσει με τη δύναμή της

όλες τις ξεχασμένες προσδοκίες

ελεύθερα ανάπνευσε έρωτά μου

και ξόδεψε επιτέλους όλο τον αέρα

πριν να προλάβει να τον μολύνει

η αδίστακτη προσμονή του χρόνου

Γονάτισε ψυχή μου να υποκλιθείς

ταπεινός υπηρέτης άδολης αγάπης

όχι αυτή την ελάχιστη που συνήθως

αντιλαμβάνονται οι θνητοί

και με το λιγοστό τους θυμίαμα

την καίνε για να τη ζαλίσουν

μα μετάλαβε ψυχή μου απ' το Άγιο Δισκοπότηρο

και γίνε εσύ τα ιερά αναθήματα

μέσα σου για να γεννηθεί

της επόμενης γενιάς ο συνεχιστής υπηρέτης

Προσκύνησε άγγελε βρεγμένη δάκρυα γη

τα φτερά σου άπλωσε

χώρος ιερός λατρείας να γίνουν

μέρος εξαγνισμού για να βρουν

όλων των περασμένων εποχών

οι προσευχές και οι παρακλήσεις

σε κάθε ένα σου φτερό ξεχωριστό

το δικό τους ποθητό να γράψουν

μέχρι οι ικεσίες όλων να εξαγνιστούν

και την πραγματική σου υπόσταση

να μπορέσουν να αναδείξουν

αυτή που σαν δυνατή για δυο ψυχή

όλα τα κρίματα του κόσμου

τα θεϊκά φτερά μ’ ευγνωμοσύνη

χωρίς βάρος να κουβαλήσουν

Μαρία Φουσταλιεράκη 10/10/2015

ΚΑΘΙΣΜΕΝΗ ΣΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ

Αν μου ζητούσαν να διαλέξω

για τελευταία ύπαρξη μια στιγμή

μια εικόνα μόνο αν μπορώ να επιλέξω

συντροφιά να έχω παντοτινή

καθόλου δε διστάζω να το φωνάξω

το έχω σκεφτεί από καιρό

τη δική σου υπέροχη μορφή

στο αιώνιο κρεβάτι θα ‘θελα να πάρω

ένα μόνο ιδιαίτερό μας λεπτό

τότε που στα μάτια σου είδα ξαπλωμένο

τον πόθο να ριγεί στο πρώτο σ’ αγαπώ

Αν μου ζητούσαν ακόλουθο στο θάνατο

πιστό να διαλέξω συντροφιάς

για τελευταίο χάδι θαλπωρής

το δικό σου το τρεμάμενο εγώ θέλω

αυτό που έχω κρύψει με λατρεία

σε πελαγίσιο κρεβάτι αναστεναγμών

τότε που έτρεμες και φοβόσουν

από το ερωτικό σου άγγιγμα

μήπως μαγικά εξαϋλωθώ

Αν μου ζητούσαν με προθυμία
ν’ ανταλλάξω

μια αιωνιότητα για μια στιγμή

τη θεϊκή ένωση των κορμιών μας

θα επέλεγα για στιγμή μοναδική

αυτή που ανεξίτηλα

σε κάθε κύτταρο έχω αποτυπώσει

μοίρα όταν μετέφραζε σε γλώσσα μαγική

τις ίδιες αγωνίες όταν κραύγαζε
και των δυο μας η διψασμένη ψυχή

Αν με ρωτούσαν εάν πιστεύω
πως διαθέτω δύναμη πολύ

τη ζωή μου αν θα δίσταζα να θυσιάσω

για χάρη ιδανικών μου σημαντικών

χωρίς αμφιβολία στο θάνατο

την ύπαρξη μου δώρο θα 'κανα

αρκεί πνοή ζωής σε σένα μάτια μου
μέσα στους αιώνες να χαριστεί

Με ρώτησες κάποτε ερωτά μου
σε μια ανύποπτη στιγμή

τι θα ήμουν διατεθειμένη εγώ να κάνω

για να σου δείξω πόσο πολύ σε αγαπώ

χαμογέλασα και μόνο στο άκουσμά της

περίμενέ με και θα δεις
μόνο για σένα

στην επόμενη ζωή θα ξαναγεννηθώ

Μαρία Φουσταλιεράκη 5/10/2015