Έχω
γνωρίσει και καλύτερους εραστές, του είπε ανάβοντας το τσιγάρο της φανερά
εκνευρισμένη.
Εκείνος
ικέτευε με το βλέμμα μια αποδοχή. Ήταν πολύ ερωτευμένος.
Αυτό
ήταν που την κολάκεψε εξ αρχής και τον προσκάλεσε στο κρεβάτι της: η εξομολογητική
επιμονή του.
Λυπάμαι
που δεν κατάφερα να σε ικανοποιήσω όπως σου αξίζει, της είπε, και άρχισε να
ντύνεται ενώ ήταν ακόμα ξαπλωμένοι στο κρεβάτι.
Εκείνη
το είχε ήδη μετανιώσει.
Ήξερε
καλά πως η επιμονή και η λύπηση δεν είναι λόγοι για να κάνεις έρωτα με κάποιον,
μα ας όψεται που ήταν μουδιασμένη ακόμα η καρδιά της.
Συννέφιασε
για μια στιγμή όταν τον κοίταξε. Δυο μέτρα παλικάρι και είχε γίνει ένα κουβάρι
από τη ντροπή του.
Πότε
έγινα τόσο σκύλα, αναρωτήθηκε από μέσα της, αλλά δεν είπε κάτι φωναχτά για να
γλυκάνει την απότομη συμπεριφορά της.
Αντίθετα,
επιστράτευσε ένα ακόμα σκληρότερο βλέμμα και του είπε να κλείσει καλά την πόρτα
φεύγοντας.
Κάθε
φορά η ίδια ιστορία.
Κάθε
φορά ξεντυνόταν με την προσδοκία να ζήσει την ίδια μαγεία που ένιωθε μ' εκείνον
και κάθε φορά μετά ντυνόταν βιαστική και φουρκισμένη γιατί καμία ηδονή δεν
έμοιαζε με τη δική του.
Κανονικά
θα 'πρεπε να τον μισεί που την είχε καταστρέψει και να του κάνει μήνυση για
αποπλάνηση αιδοίου.
Μαρία
Φουσταλιεράκη 10-11-2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...