ΣΤΟΝ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟ ΚΡΑΤΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΤΥΠΟΙ

                                                  Matisse, Percera y escultura, 1912

Από τότε δεν βρίσκω μέρος να σταθώ.

Η άσφαλτος μού καίει τα δάχτυλα κι ο ήλιος θαμπώνει τις βλεφαρίδες.

Τριγυρίζω στη ζωή απρογραμμάτιστα και γνωρίζω αγόρια όταν στεγνώνει το κορμί μου.

Αφήνω να με ξελογιάζουν όμορφα όταν μου λείπεις και η μαύρη τρύπα αιμορραγεί τις μυρωδιές σου.

Το επίθετό μας διπλώνω άτσαλα στην τσέπη μου, βγαίνει τσαλακωμένο μαζί με το παντελόνι.

Το στόμα ξυπνάει κάθε μέρα στυφό. Όσα φιλιά και να δώσω η γλύκα που μου λείπει δεν χορταίνει.

Από τότε που εσύ κατοικείς στο χώμα ερημιά κατοικεί στα πόδια μου.

Δανεισμένη ηδονή για να φύγει μακριά η μοναξιά. Ξένη ηδονή που απαλύνει την απώλεια του κορμιού σου.

Μπαγιάτεψαν οι στίχοι που μου έγραψες. Μοναξιά κατοικεί από τότε στο συρτάρι.

Κιτρίνισαν οι δαντέλες πάνω απ' το κρεβάτι μας.

Το νέο χρώμα στους τοίχους δεν θυμίζει πια νοσοκομείο.

Στον τέλος η οικογένεια δεν άντεξε και σε παγίδεψε: στον επικήδειο κρατήθηκαν όπως έπρεπε οι τύποι.

Μαρία Φουσταλιεράκη 13-10-2018