Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΟΦΩΤΟΣ

                                                                 Michael Cheval 

Η ορχήστρα ξεκίνησε να παίζει τη Σονάτα του σεληνόφωτος. Ήμασταν από τους τυχερούς, οι θέσεις μας ήταν στην πρώτη σειρά.

Αυτό το κονσέρτο ήταν το πολιτιστικό γεγονός της χρονιάς.

Ο μαέστρος ήταν εξαιρετικά ταλαντούχος και διάσημος και εγώ είχα την τύχη να τον έχω φίλο από το Πανεπιστήμιο.

Η κοπέλα που με συνόδευε ήταν εκείνη που θα της ζητούσα πολύ σύντομα να γίνει το παντοτινό μου ταίρι, η γυναίκα της ζωής μου.

Ήταν ένας θαυμάσιος σύντροφος που με νοιαζόταν πολύ. Κοντά της γνώρισα έναν κόσμο πολύ διαφορετικό απ' αυτόν που είχα συνηθίσει ως τότε.

Ήταν πολύ υπομονετική με την έμφυτη καχυποψία μου και θαρραλέα απέναντι στην επίκτητη μοναχικότητά μου.

Ήταν αποφασισμένη να με διδάξει την τέχνη της ήρεμης ζωής και μου 'λεγε συχνά πως οι άνθρωποι που δεν γεύτηκαν από παιδιά τη στοργή που 'χαν ανάγκη, δεν είναι καταδικασμένοι ν' αποτύχουν στην αγάπη μεγαλώνοντας.

Με κόπο με έπεισε για τα οφέλη της ψυχοθεραπείας και όταν το αποφάσισα επουλώθηκαν αρκετά τα σωθικά μου.

Η έκπληξη που της έκανα απόψε της έδωσε τεράστια χαρά. Λάτρευε την κλασσική μουσική, την όπερα και απολάμβανε τις συμφωνίες που ακούγαμε εκστασιασμένη.

Εμένα αυτά τα ακούσματα μού προκαλούσαν θλίψη και νευρικότητα. Δεν μπορούσα να εξηγήσω από που ήρθε η ξαφνική κακοκεφιά και ο εκνευρισμός μόλις άκουσα τις πρώτες νότες του βιολιού και του πιάνου.

Μπορεί να μου θύμισαν την οικογένειά μου. Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος των τύπων και τον ένοιαζε πολύ τι θα πει ο κόσμος. Πρόσεχε να μην συζητιέται άσχημα το όνομά του.

Όταν καυγάδιζε με τη μητέρα μου φρόντιζε ν' ανεβάζει την ένταση της μουσικής. Δεν έπρεπε ν' ακούγονται ως έξω οι φωνές της. Αυτή υποθέτω πως ήταν η πιο παλιά μου μνήμη όσο αφορά την κλασσική μουσική.

Η μαμά να κλαίει απαρηγόρητη στο πάτωμα, ο μπαμπάς να φτιάχνει τη γραβάτα και να κουμπώνει το σακάκι του και γω να είμαι κρυμμένος στη ντουλάπα για ώρες και να μην τολμάω να βγω.

Όταν έφτασα σε ηλικία που άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει σταμάτησαν να καυγαδίζουν μπροστά μου. Νομίζω πως τελικά η μαμά έπαψε να ενδιαφέρεται κάθε πότε ερχόταν ο πατέρας στο σπίτι μυρίζοντας ξένες γυναίκες και σταμάτησε να κλαίει.

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και οι παλάμες μου είχαν ιδρώσει. Η ανάμνηση του πεντάχρονου που κατουριόταν πάνω του γιατί δεν τολμούσε να βγει από την ντουλάπα ζωντάνευε κάθε φορά που φοβόμουν.

Απόψε δεν φοβόμουν απλώς, ήμουν τρομοκρατημένος και μόνο στη σκέψη πως μπορεί να κουβαλούσα τον κακό σπόρο του πατέρα μου. Έτρεμα στην ιδέα πως μπορεί να γινόμουν σαν εκείνον όταν παντρευτώ.

Ποτέ δεν ένιωσα θυμό και οργή για τη σύντροφό μου, ποτέ δεν υψώσαμε παραπάνω απ' όσο επιτρέπεται τον τόνο της φωνής μας και ποτέ οι καυγάδες μας δεν ξέφυγαν των πολιτισμένων διαφωνιών, αλλά και πάλι ο φόβος της κληρονομικότητας μού έκοβε τα πόδια.

Σκούπισα τον ιδρώτα από τις παλάμες μου και έκανα νόημα στην αγαπημένη μου πως πρέπει να πάω για λίγο στην τουαλέτα.

Εκεί έπλυνα το πρόσωπό μου πολλές φορές, βημάτισα σκεπτικός πάνω κάτω για λίγη ώρα και μετά ήμουν έτοιμος και ήρεμος να γυρίσω πίσω στην αίθουσα.

Έγραψα ένα σημείωμα στον μαέστρο και παρακάλεσα έναν υπάλληλο να του το παραδώσει ευθύς μετά το φινάλε του κονσέρτου.

Του ζητούσα συγνώμη που τον ειδοποιούσα τελευταία στιγμή, αλλά τα σχέδια γι' απόψε ματαιώνονταν.

Δεν θα γινόταν το πάρτι-έκπληξη. Δεν θα ζητούσα την αγαπημένη μου σε γάμο.

Δεν ήταν ατολμία η επ' αόριστον αναβολή, μέριμνα και αληθινή αγάπη ήταν.

Μαρία Φουσταλιεράκη 14-10-2018