Έπρεπε
να το καταλάβω.
Τα μικρά σκυλάκια δεν μιλάνε σαν παιδιά. Ήταν παράξενα ωραία
όμως και δεν αμφισβητούσα τίποτα από όσα ζούσα.
Δεν ήμουν ανόητη: μόλις μου
είχε δοθεί η σπάνια ευκαιρία να αλλάξω τη ζωή μου. Να προσπεράσω την πρώτη κακή
επιλογή.
Και το έκανα. Δεν υπέκυψα σε εκβιασμούς και πιέσεις. Θα μπορούσε να
πει κάποιος πως φέρθηκα απρόβλεπτα, ριψοκίνδυνα, μα και γενναία ταυτόχρονα.
Όταν
ο άγνωστος άντρας επιβιβάστηκε ντε και καλά στο αυτοκίνητό μου, (αιφνιδιαστικά
και δια της βίας) πριν προλάβω να βάλω μπροστά τη μηχανή, βολεύτηκε στη θέση
του συνοδηγού. Τότε κατάλαβα πως είχα μία και μοναδική επιλογή για να 'χω ξανά
τον έλεγχο της κατάστασης: πάτησα γκάζι, οδήγησα τα επόμενα μέτρα με μεγάλη
ταχύτητα και έριξα το αυτοκίνητο απότομα σε ένα δέντρο.
Μπορεί
τώρα να είχα στην κατοχή μου ένα κατεστραμμένο μεταφορικό μέσο, αλλά είχα επανακτήσει
την κυριαρχία της ζωής και των αποφάσεων που με αφορούσαν.
Στη
συνέχεια, αφού η επιλογή του πρώτου λάθους διορθώθηκε, έμενε να σκεφτώ τον
τρόπο τού να βρεθώ πρόσωπο με πρόσωπο με αυτόν που θα γινόταν ο πραγματικός
συνοδοιπόρος μου.
Εκείνος
δεν το γνώριζε ακόμα.
Εγώ όμως είχα δυο τρανταχτά στοιχεία για να τον βρω: το
μικρό του όνομα και τον γραφικό του χαρακτήρα. Θα ξεκινούσα αμέσως την
αναζήτηση. Με πείσμα, προσδοκία, πίστη και φαντασία.
Αυτά
αρκούσαν για την ώρα ώστε να μην ξανα αποπροσανατολιστώ και χαθώ.
Μαρία
Φουσταλιεράκη 7-8-2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...