Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΥΝΟΔΕΥΕ

                                                              Flower girls, Béla Kontuly

Καλησπέρα και καλωσόρισες είπα ανόρεχτα στη γυναίκα που τον συνόδευε. Πέντε χρόνια είχα να τον δω και μου 'χε λείψει αφάνταστα.

Ήξερα πως το μεταπτυχιακό στο εξωτερικό θα μας χώριζε οριστικά μα έπρεπε έτσι να γίνει.

Εγώ δεν έκανα άλλη σχέση, ίσως και να μην το ήθελα. Απορροφήθηκα στη μελέτη και στις παρατηρήσεις μου. Βοήθησε και το ότι ήταν μοναχικά εκεί που ζούσα, θα το 'λεγε κανείς μακριά απ' αυτό που ονομάζουμε πολιτισμό.

Ξαφνιάστηκα και χάρηκα μαζί όταν μου τηλεγράφησε πως έρχεται. Το ξένο Πανεπιστήμιο τον έστελνε με τιμές πίσω στην πατρίδα να συνεχίσει αυτό που του είχαν εδώ αρνηθεί. Πόσο οξύμωρο!

Δεν ξαφνιάστηκα που συνόδευε μια εξέχουσα επιστήμονα, ήταν αναμενόμενο: η ερευνητική του καριέρα βρισκόταν στο ζενίθ κι εγώ διάβαζα με υπερηφάνεια για την εξέλιξή του. Ξαφνιάστηκα όμως που προχώρησε με τη ζωή του τόσο σύντομα. Σαν χθες το πρωί ήταν που έφυγε.

Τα πρώτα λεπτά της συνάντησης είχε απλωθεί μια ψύχρα και πολλά ερωτηματικά. Εκείνη εκτός από πετυχημένη και έξυπνη ήταν και πολύ όμορφη. Κοιτώντας την έμοιαζε καλός άνθρωπος. Την λυπήθηκα που δεν καταλάβαινε γιατί το βλέμμα μου ακουμπούσε πάνω της εχθρικό. Δεν μιλούσε καθόλου τη γλώσσα μας και ήταν διπλά μπερδεμένη.

Μετά λυπήθηκα εμένα. Για χάρη των παλιών αρνήθηκα να σκοντάψω στο σκαλοπάτι των ζηλόφθονων αναμνήσεων και απλά το προσπέρασα.

Καλωσήρθες, είπα πάλι στην ξένη κοπέλα και αυτή τη φορά το εννοούσα. Την αγκάλιασα κι όλας. Μην ανησυχείς. Όλα είναι δρόμος, δρόμος ανηφορικός, της ψιθύρισα στη γλώσσα της για να ησυχάσει.

Μαρία Φουσταλιεράκη 30-9-2018