Να
σκύβω το κεφάλι και να βλέπω τη βρόμικη άσφαλτο.
Να
περπατάω και να μετράω από μέσα μου τις ρωγμές της.
Να
προσέχω ταυτόχρονα να μην πατήσω στα φθαρμένα πεζοδρόμια, στις άκρες τους.
Να
βλέπω τα μυρμήγκια την ώρα που βγαίνουν απ' τη φωλιά και σαν τακτικός στρατός
να ψάχνουν για τροφή.
Να
χαζεύω την αυστηρή τάξη και την ιεραρχία τους.
Να
θαυμάζω με πόση οργανωτικότητα και πειθαρχία μεταφέρουν ψόφιες ακρίδες στη
φωλιά για να τις φάνε με τους πρώτου βαθμού συγγενείς στο κυριακάτικο τραπέζι.
Να
τρώνε τις καλοψημένες ακρίδες από τη μια, και από την άλλη να καταπίνουν
αμάσητα τ' ανομολόγητα. Χρόνια τώρα. Μέχρι να μην υπάρχουν άλλες ρωγμές στα
πεζοδρόμια να μετρήσουν.
Μαρία
Φουσταλιεράκη 11-8-2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...