ΑΠΙΣΤΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΜΟΥ

                                                            Cécile Veilhan

Άπιστε αγαπημένε μου,

καιρό τώρα με κοιτάζεις και απορείς που άλλαξα τόσο πολύ.

Καιρό τώρα κατηγορείς την απουσία κάτω απ' τα σεντόνια και μου χρεώνεις απόμακρη, ψυχρή συμπεριφορά.

Η όψη μου, λες, σού φαίνεται ανέραστη, τραχιά και κυνική σαν την κοιτάζεις.

Δίκιο έχεις άπιστε πρώην αγαπημένε μου.

Κι εγώ απορώ σαν έρχεται το ανόητο κορίτσι και με ταράζει.

Στέκει μπροστά μου ολοζώντανη με περασμένη χιαστί την αφέλεια στους ώμους, με τα χείλη ευκολόπιστα και ροδαλά, με τα κοριτσίστικα μαλλιά ίσαμε τη μέση.

Λέει πως πίστευε τυφλή χωρίς να ερευνά, πως σε λάτρευε για χρόνια χωρίς να σε παιδεύει.

Μα εκείνο το κορίτσι, λέει, πάει, ξεκρέμασε τα βάρη από την πλάτη,

χτένισε και ξέπλεξε τα όμορφα μαλλιά κι έβγαλε απ' το ανάλαφρο κεφάλι τις λέξεις που κουβαλούσαν έντονο ρομαντισμό.

Οι ερωτευμένοι, λέει, της φέρνουν τώρα αλλεργία, οι όρκοι κι οι μετάνοιες τής βρομίζουν το νεοφώτιστο μυαλό.

Αν της ζητούσαν, λέει, τα χρόνια της μαζί σου να φιλοτεχνήσει, χειμώνα θα ζωγράφιζε, με βαριά δεμένη πέτρα στο λαιμό.

Μαρία Φουσταλιεράκη 21-9-2018