Ο ΙΑΚΩΒΟΣ

                                                                  Renè Magritte - Memoria (1948)

Πάλι βρέθηκε με μια μεγαλόπρεπη και ντροπιαστική στύση μα συνέχισε να σαπουνίζει τα μεριά της όπως έκανε αδιαμαρτύρητα κάθε βδομάδα.

Τα χέρια του δούλευαν μεθοδικά, γρήγορα και επιδέξια. Μπορούσε ακόμη και με λιγοστό φως να την σαπουνίσει, το σφουγγάρι είχε γίνει προέκταση του χεριού του, αναγνώριζε κάθε πτυχή, κάθε ζάρα, κάθε εξόγκωμα και κάθε βαθούλωμα στο γέρικο κορμί.

Ο Θεός θα με κάψει, σκεφτόταν, και πίεζε με τον αγκώνα το όργανό του να μετακινηθεί μέσα στο ασφυκτικό παντελόνι.

Χρόνια τώρα ένιωθε ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος πάνω στη γη κι ας μην διέπραξε ποτέ καμιά απ' τις αμαρτίες που του έκαιγαν το μυαλό.

Όμως δεν έφταιγε εκείνος. Δεν το ήθελε που το κορμί αντιδρούσε ερήμην του σαν πρόστυχος ηδονοβλεψίας.

Όταν συνέβαινε αυτό, τέλειωνε με βιαστικές και επιδέξιες κινήσεις τη δουλειά του ενώ δεν επέτρεπε στα μάτια του να σταθούν για πολλή ώρα στα σακουλιασμένα στήθη, στα χαλαρωμένα πισινά και στο γερασμένο αιδοίο. Τα προσπερνούσε όλα βιαστικά και σαπούνιζε τα επίμαχα σημεία με ταραχή και επίπονη ευχαρίστηση ανάμεσα στα πόδια του.

Πολλές φορές η ευχαρίστηση ήταν τόσο έντονα πιεστική που μ' ένα ακούσιο σπασμό λέρωνε το εσώρουχό του.

Τότε, ένιωθε διπλά και τριπλά αμαρτωλός και προσευχόταν γονυπετής για συγχώρεση κάθε βράδυ ώσπου να ξανάρθει η μέρα για το μπάνιο της κατάκοιτης μάνας.

Άσπρα έγιναν τα μαλλιά του Ιάκωβου και άλλη γυναίκα πέρα από τη μάνα του δεν είχε δει γυμνή.

Λίγο η αναβλητικότητα, λίγο η αναποφασιστικότητα , μα περισσότερο απ' όλα η ντροπή για το ανάπηρο ποδάρι που κουβαλούσε εκ γενετής, τον έφτασαν να γεράσει δίχως ν' αγγίξει ούτε το χέρι κοριτσιού. Ο Ιάκωβος ήταν ακόμα παρθένος.

Μαρία Φουσταλιεράκη 15-11-2018