Μπροστά απ' τα χαλάσματα
φωτογραφίζω.
Τρύπησε η τσέπη από μέσα.
Χάθηκε το χώμα που
κουβαλούσα.
Συνεχίζω βήματα να μετράω.
Κρυφοκοιτάζω εκεί που
πατούσα μέχρι χθες.
Τρέμω μήπως χάσω το
λογαριασμό.
Πίσω μου ξεχασμένες πόρτες
ανοιχτές.
Απόδειξη πως υπήρξα
ζωντανή για μια στιγμή.
Μία μία κλείνουν με
εκκωφαντικό θόρυβο.
Καιρός ήταν, ψιθύρισα στον εαυτό μου.
Σταμάτησαν να φτιάχνουν
δρόμους ανηφορικούς στις ερημιές και δύσβατα μονοπάτια μέσα στο κέντρο της
πόλης.
Έπαψαν επιτέλους οι φωνές.
Έφυγαν χωρίς να κοιτάξουν
χαμηλά.
Δεν είδαν το παράπονο στα
πόδια μου.
Ματωμένο και τυλιγμένο με
βρόμικα πανιά.
Έπαψαν μια για πάντα οι
φωνές.
Από ξένες προθέσεις και
καλοπροαίρετες συμβουλές χάθηκαν τα βήματα των αλαφροΐσκιωτων απ' τους
πολυσύχναστους δρόμους.
Μαρία Φουσταλιεράκη
12-9-2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Πείτε μας τη γνώμη σας...