ΑΠΙΣΤΟΣ ΦΙΛΟΣ Ο ΦΟΒΟΣ

                                                                Daria Petrilli

Δεν ήξερα από την αρχή πως ζούσα τη ζωή έχοντας άγνοια κινδύνου. Μεγαλώνοντας τ' ανακάλυψα μαζί με πολλά άλλα. Τότε, όμως, μου φαινόταν απόλυτα φυσικό να είμαι άφοβη, να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου χωρίς να δειλιάζω και να νιώθω ίση δίπλα στ' αγόρια όταν παίζαμε μπάλα στο διάλειμμα.

Σχεδόν τίποτα δεν με τρόμαζε όταν ήμουν παιδί εκτός από τη μάνα μου. Αυτήν την έτρεμα.

Μέχρι να γίνω αρκετά μεγάλη ώστε να μπορώ να ζήσω μόνη μου, καθημερινά ένιωθα πως περπατάω σε τεντωμένο σχοινί και αγωνιούσα μην βρεθώ λιώμα στο απέραντο κενό.

Μπορεί μέσα στο σπίτι ο λόγος της μάνας να ήταν νόμος μαζί με τα απαραίτητα άρθρα του: όσο θα ζεις κάτω από τη δική μου στέγη θα κάνεις ό,τι λέω εγώ, και να λες ευχαριστώ που δεν σε σταματάω απ' το σχολείο για να σε βάλω σε βιοτεχνία, άμα δεν σ' αρέσει εδώ να πας στον πατέρα σου, και άλλα τέτοια χαριτωμένα που έλεγαν πολλοί γονείς όταν γίνονταν από σπόντα γονείς και δεν ήξεραν την τύφλα τους από διαπαιδαγώγηση, από υπευθυνότητα και από ανατροφή παιδιών.

Θα' θελα ώρες ώρες να γυρίσω το χρόνο πίσω, όχι για πολύ, για μια στιγμή μονάχα, για να μπορέσω να πω στη μάνα που τόσο πολύ φοβόμουν, πως είναι τέχνη ν' αναστήσεις ένα παιδί. Μια μοναδική τέχνη που βασίζεται στην αγάπη, στην καλοσύνη, στις γνώσεις και την κατανόηση και όχι στο ξύλο, στον φόβο και στο "γιατί έτσι το λέω εγώ".

Ο φόβος, θα ήθελα να της πω κοιτώντας την στα μάτια, ποτέ δεν είναι καλός σύμβουλος για τα παιδιά και ειδικά όταν αυτά βρίσκονται στην εφηβεία δεν είναι καθόλου καλός καθοδηγητής.

Η ιδιοσυγκρασία μου δεν ήταν συμβατή με βίαια σωματικά και ψυχολογικά ξεσπάσματα, ούτε με φωνές και απειλές. Εγώ πάντα ήμουν παιδί του λόγου και της συζήτησης.

Θυμάμαι πως δεν με ενοχλούσαν τόσο οι περιορισμοί της ελευθερίας μου ή που έπρεπε να συμμετέχω στα έσοδα της οικογένειας δουλεύοντας, ούτε καν με ενοχλούσε που δεν είχα την πολυτέλεια να νοιάζεται κάποιος έμπρακτα για μένα και για το μέλλον μου, τα είχα συνηθίσει όλα αυτά, όσο με πλήγωνε η αυταρχική και χωρίς στοργή, απέναντί μου, συμπεριφορά της.

Όλα τα χρόνια ζούσα φαινομενικά σύμφωνα με τις απαγορεύσεις του σπιτιού, μα παράλληλα και με τεράστιο ρίσκο να με πιάσει στα πράσα η μάνα και να με κάνει τόπι στο ξύλο, όταν έκανα σκασιαρχείο τα βράδια πηδώντας απ' το μπαλκόνι και γυρνούσα στις μύτες των ποδιών τα ξημερώματα. Πόσο έτρεμα κάθε φορά μην γκρεμοτσακιστώ και πέσω γιατί μετά θα με σκότωνε και από πάνω η μάνα μου. Το πίστευα πραγματικά.

Δύσκολα χρόνια ήταν τα παιδικά μου, μονίμως είχα την αίσθηση πως τρέχω σε τεντωμένο σχοινί με δεμένα μάτια και πως φορούσα κατάσαρκα στο λιγνό κορμί μου τις ασφυκτικές απαγορεύσεις των "γιατί το λέω εγώ".

Δεν ήταν καλός σύμβουλος ο τόσος φόβος που είχα στη μάνα, ειδικά εκεί γύρω στα δεκαοχτώ που έμεινα έγκυος και δεν τόλμησα να το πω σε κανέναν παρά μόνο στο αγόρι μου.

Δεν είναι έμπιστος φίλος ο φόβος όταν έχεις μόνο αυτόν και δεν διανοείσαι να πεις στην μάνα πόσο αφόρητα πονάει να αιμορραγείς δυο βδομάδες, στα κρυφά, και παράλληλα να σπουδάζεις κανονικά το πρωί, να εργάζεσαι κανονικά τ' απόγευμα και να δείχνεις κανονική όλη την ώρα γιατί κατεβάζεις με τις χούφτες τα παυσίπονα για να μην λιποθυμήσεις από τον πόνο.

Κανείς, ούτε καν οι αδερφές που κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο, δεν κατάλαβαν πως έμεινα έγκυος αλλά απέβαλα ευτυχώς νωρίς.

Μαρία Φουσταλιεράκη 1-11-2018