Ο ΧΟΥΝΤΙΝΙ

                                                  The Girlfriends – Gustav Klimt

Ο ΧΟΥΝΤΙΝΙ

Όταν κάποτε νοσηλεύτηκα για μια βδομάδα σε Νοσοκομείο, στο διπλανό κρεβάτι μού έφεραν παρέα μια γλυκύτατη γιαγιούλα, την κυρα-Νίτσα ή χαϊδευτικά Χουντίνι.

Η γιαγιά Νίτσα ήταν 84 Μαϊων, πολύ μικροκαμωμένη, με μια φυσική συστολή και με μια παλιάς εποχής ευγένεια και καλοσύνη που σε κέρδιζε από τις πρώτες κι όλας κουβέντες.

Θα έκανε επέμβαση και εκείνη ολικής αθροπλαστικής στο αριστερό της ισχίο.

Λίγα χρόνια νωρίτερα είχε χειρουργήσει και το δεξί της πόδι, έπεσε στο δρόμο καθώς ψώνιζε στη λαϊκή επιβεβαιώνοντας τη λαϊκή ρήση που λέγεται για τους γέρους.

Το τελευταίο βράδυ πριν την επέμβαση -η δική μου είχε γίνει πριν τρεις μέρες- ήταν σε καλή διάθεση αν και φοβόταν μια στάλα όπως ήταν φυσικό. Γενικά όμως ήταν ήρεμη. Την βοήθησα κι εγώ να ξεχαστεί, παρόλο τον πόνο μου. Την πείραζα γελώντας που θα την πήγαιναν ξεβράκωτη στο χειρουργείο, (η χειρουργική ρόμπα ήταν εντελώς ανοιχτή στην πλάτη και τη φορούσες χωρίς εσώρουχο). Φορέσαμε και οι δυο κρέμα νυκτός, εκείνη χτενίστηκε, έβγαλε τη μασέλα της, κάναμε τις όμορφες και περνούσαμε μια χαρά ώσπου να νυστάξει.

Όταν ξημέρωσε η επόμενη μέρα, η μέρα του χειρουργείου και ήρθαν να την πάρουν, την ξεπροβόδισα με ένα "όλα καλά θα πάνε Νίτσα μου Νίτσα μου" και ένα ηχηρό φιλί από μακριά.

Πράγματι το κορίτσι, έτσι την έλεγα από όταν βάλαμε τις κρέμες και έλαμψε το πρόσωπό της, γύρισε γρήγορα, η επέμβαση πήγε πολύ καλά και όταν ήρθε στο δωμάτιο ήταν μισοκοιμισμένη από την ολική νάρκωση. Όμως όταν άρχισε να συνέρχεται μετά από λίγη ώρα, η γλυκύτατη και καλοσυνάτη ως χθες το βράδυ γιαγιούλα, μεταμορφώθηκε στη νύφη του σατανά. Άλλαζε συνέχεια θέσεις στο κρεβάτι και στριφογύριζε συνέχεια ενώ έπρεπε να είναι ακίνητη, με αφύσικη δύναμη για την ηλικία της τραβούσε τον καθετήρα και τους ορούς από το χέρι της γιατί την ενοχλούσαν, προσπαθούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι και να φύγει, φώναζε και έβριζε τους πάντες που δεν της το επέτρεπαν.

Για την ασφάλειά της οι νοσηλευτές την έδεσαν στο κρεβάτι, αλλά ο Χουντίνι δεν καταλάβαινε τίποτα. Αμέτρητες φορές έλυσε τα δεσμά της, άλλες τόσες ξερίζωσε τον ορό ματώνοντας τον τόπο, και έβριζε αισχρά θεούς, δαίμονες και ανθρώπους που δεν την έλυνε κανείς. Εκτός από βρισιές μάς τίμησε και με κατάρες. Εμένα ιδιαίτερα, με έβριζε και με κατηγορούσε που έκανα πως δεν την άκουγα, όπως μου έλεγε με θυμό και παράπονο μαζί.

Έκανε τρεις τέσσερις μέρες να συνέλθει. Η καημένη δεν καταλάβαινε πως βρισκόταν στο Νοσοκομείο, ούτε πως είχε πρόσφατα εγχειριστεί. Δεν θυμόταν κανέναν και δεν αναγνώριζε ούτε τα παιδιά της.

Από τους νοσηλευτές έμαθα πως ήταν φυσιολογική και παροδική μια τέτοια συμπεριφορά, λόγω της νάρκωσης και πως σε μερικές μέρες θα συνερχόταν εντελώς.

Όταν πήρα εξιτήριο ίσα που είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται και όταν με θυμήθηκε η έγνοια της ήταν να μου επιστρέψει τα δανεικά που της έδωσα. Μέσα στο παραλήρημά της μου ζητούσε χρήματα να πληρώσει τάχα το ταξί που την έφερε και για να ησυχάσει της είπα πως πλήρωσα τον ταξιτζή αλλιώς δεν θα με άφηνε να ησυχάσω όλη νύχτα.

Ήταν φοβερή εμπειρία τη γνωριμία μου με τον Χουντίνι. Μου θύμισε αμυδρά τον εκατοντάχρονο που το έσκασε από το παράθυρο όμως ευτυχώς για εκείνη, δεν κατάφερε να το σκάσει.

Μαρία Φουσταλιεράκη 1-9-2018