ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

                                                                    Wlad Safronow

Κανείς δεν αγαπάει τα σπασμένα παιχνίδια. Εκτός από μένα που αρνήθηκα την οικογενειακή περιουσία.

Η μαμά είχε μπει από τότε στην κλιμακτήριο, πολύ νωρίς.

Ο μπαμπάς μονίμως στον κόσμο του, ένας αστός και μεγάλος σε μέγεθος καλλιτέχνης.

Όταν με γέννησαν ήταν ήδη υποψιασμένοι και δεν μου έδιναν μεγάλη σημασία.

Στα 16 με θεωρούσαν το καθήκον που τελείωσε. Ορκίζονταν πως ήμουν απόλυτα ικανή να τα βγάλω μόνη μου πέρα ηθικά και συναισθηματικά.

Για την διατροφή, τη στέγη και τις σπουδές μου δεν ανησυχούσα, ήταν εξασφαλισμένες.

Το ντάντεμα ήταν που δεν ταίριαζε στην οικογένειά μου.

Όταν μεγάλωσα κι άλλο έγινα επικριτική και λίγο κακιά. Δεν έφταιγα εγώ. Τα ελαττωματικά μου κύτταρα πενθούσαν.

Έπεφτα στα γόνατα κι έβλεπα απ' την κλειδαρότρυπα τη μαμά μου.

Εκείνη και το κορμί της ζούσαν χώρια. Δεν την ένοιαζε που εκείνο ακόμα χρειαζόταν τον έρωτα. Έκανε λες και δεν είχε σημασία που ήταν ακόμα τόσο διαβολεμένα όμορφη και ποθητή.

Όταν τη ρώτησα μου 'πε πως νιώθει προδομένη απ' τον πουριτανισμό της νιότης της. Ποτέ δεν της έμαθαν να ξεχωρίζει το φόβο από το φθόνο του πέους.

Θέλω πίσω τη ζωή μου, μού είπε όταν έγινα ακριβώς 30 χρόνων. Σ' αυτή την ηλικία είχε αποκτήσει εμένα.

Έκτοτε δεν είχα νέα της. Ο πατέρας αρνήθηκε να την αναζητήσει.

Μαρία Φουσταλιεράκη 7-10-2018