ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ

Περπατούσε αφηρημένη στο πεζοδρόμιο. Δε χρειαζόταν να είναι προσεκτική. Την ήξερε τη διαδρομή με κλειστά μάτια να την κάνει.

Πότε βρέθηκε να περπατά στη μέση του δρόμου ούτε κατάλαβε. Άκουσε μονάχα το στρίγκλισμα από το φρενάρισμα του οδηγού και είδε ένα όγκο να έρχεται κατά πάνω της.

Το μυαλό όταν βρίσκεται σε κίνδυνο δεν παγώνει, όπως παγώνει το κορμί.

Αυτό, επιταχύνει την επεξεργασία των δεδομένων του εγκεφάλου και κάνει αναζήτηση στην τράπεζα των πληροφοριών του για να βρει μια παρόμοια κατάσταση, ώστε να ξέρει πως πρέπει ν' αντιδράσει.

Είναι αυτό που λέμε απλοϊκά, πέρασε όλη μου η ζωή μπροστά απ' τα μάτια μου.

Όλη αυτή η διαδικασία της αναζήτησης κρατά κλάσματα του δευτερολέπτου, όχι παραπάνω.

Το κορμί της ηρωίδας αρνήθηκε στην αρχή την εντολή του εγκεφάλου να γεμίσει το αίμα της με ουσίες που βοηθούν όταν βρισκόμαστε σε κίνδυνο. Αυτές δηλαδή που μας κάνουν να βγάζουμε φτερά στα πόδια σα να μας κυνηγά ένα άγριο λιοντάρι για να μας κατασπαράξει.

Η κοπέλα, ας τη λέμε Μαλβίνα όχι κοπέλα, κοιτούσε εκστασιασμένη το φορτηγό να έρχεται ίσια πάνω της. Δελεάστηκε στην αρχή να μην κουνηθεί από τη θέση της. Όχι πως είχε αυτοκτονικές σκέψεις, καθόλου.

Αυτό το φως από τον προβολέα έκανε όλη τη ζημιά.

Την έκανε να νιώθει πρωταγωνίστρια έτσι όπως την έλουζε στο φως μέσα στη νύχτα.

Και να ήθελε όμως, δεν προλάβαινε να μετακινηθεί για να σωθεί.

Ξάπλωσε στο δρόμο, ίσιωσε και τέντωσε όσο περισσότερο μπορούσε το κορμί της και κόλλησε τα χέρια στα πλευρά για να καταλάβει όσο λιγότερο χώρο γινόταν στην άσφαλτο και έκλεισε τα μάτια.

Το φορτηγό πέρασε από πάνω της χωρίς να τη σκοτώσει.

Ο εγκέφαλος πήρε τη σωστή απόφαση.

Ο οδηγός σταμάτησε λίγα μέτρα μπροστά και με τη μηχανή ακόμα αναμμένη μέσα στον πανικό, έτρεξε να δει αν η κοπέλα ζούσε. Αυτός δε γνώριζε πως την έλεγαν Μαλβίνα και την αποκάλεσε κοπέλα μέσα του.

Την είδε ξαπλωμένη ανάσκελα, με κλειστά μάτια και ένα χαμόγελο ευτυχίας στα χείλη. Όχι ανακούφισης, μα απόλυτης χαράς και ευτυχίας.

Την πλησίασε για να βεβαιωθεί πως είναι ζωντανή.

Η Μαλβίνα άνοιξε τα μάτια, κάθισε ανακούρκουδα στην άσφαλτο και με νεύμα του ζήτησε να καθίσει δίπλα της.

Αυτός, ο Ηλίας, από την ταραχή του άναψε τσιγάρο μόλις κάθισε δίπλα της και μουρμούριζε ευχαριστίες που δεν έγινε άθελά του δολοφόνος.

Η Μαλβίνα του πήρε από το χέρι το τσιγάρο και άρχισε να το καπνίζει αμίλητη.

Μετά από λίγο άρχισε να μιλάει. Του μίλησε με λεπτομέρειες για το μαγικό μέρος που ταξίδεψε όσο εκείνος περνούσε με κομμένη αναπνοή πάνω από το κορμί της.

Με το μυαλό της είχε ταξιδέψει. Το σώμα εκεί που πήγε της ήταν εντελώς αχρείαστο.

Μαρία Φουσταλιεράκη 7-2-2017