ΔΙΑ ΖΩΣΗΣ

Έκανε πολύ κρύο, τόσο που έκανε δύστροπο το πρωινό ξύπνημα κι ας έλεγαν όλοι πως ήταν αναμενόμενο γι' αυτή τη εποχή.

Είχαν κοιμηθεί από νωρίς και οι δυο, πριν τα μεσάνυχτα, κουρασμένοι απ' τις πολλές υποχρεώσεις της ζωής τους.

Εκείνος με μάλλινη κουβέρτα κατάσαρκα, συνήθιζε από χρόνια να κοιμάται ολόγυμνος.

Εκείνη ντυμένη ελαφρά, τυλιγμένη στο ζεστό της πάπλωμα.

Είχαν κι οι δύο ενθουσιαστεί με την απρόσμενη γνωριμία τους.

Ζούσαν σε διαφορετικές πόλεις και ξυπνούσαν σε διαφορετικά κρεβάτια.

Κι όμως, αυτό δεν τους εμπόδιζε να ονειρεύονται μαζί. Όχι ένα κοινό μέλλον, αυτό ήταν αδύνατο, αλλά μια υποψία παρόντος σε κάποιο κοντινό μέλλον που για φευγαλέες στιγμές θα γινόταν δικό τους παρόν.

Η απόσταση βοηθούσε εξ αρχής να γεννηθεί αμοιβαία έλξη. Το άγνωστο εξιτάρει το μυαλό και το πλάθει ακριβώς στα μέτρα του.

Η φαντασία αφήνεται να καλπάσει και δημιουργεί ελεύθερα τα αναγκαία σενάρια ιδανικότητας που χρειάζεται.

Το γνώριζαν αυτό και οι δυο, αλλά καθόλου δε τους αποθάρρυνε. Ίσα - ίσα που ένιωθαν λυτρωτική την ασφάλεια της απόστασης.

Δε θα χρειαζόταν κανένας να παραιτηθεί απ' τη ζωή του, την καθημερινότητα και τις συνήθειες που αγαπούσε.

Ένας ελπιδοφόρος μήνας ξεκινούσε ακόμα μια φορά και για τους δύο , φορτωμένος με λογής υποχρεώσεις, απολαύσεις και επιθυμίες.

Όταν η απόσταση θα γινόταν δυσβάσταχτη, θα το ένιωθαν ταυτόχρονα χωρίς αμφιβολία, ο πιο αποφασιστικός θα ταξίδευε αυθημερόν να περάσει μερικές ώρες κοντά στο γεμάτο με αμφιβολίες και σκέψεις άλλον.

Η καλημέρα δια ζώσης έχει μια παραπανίσια ζεστασιά στη φωνή που την κάνει ανεκτίμητης αξίας κάθε φορά.

Μαρία Φουσταλιεράκη 1-2-2017