ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΓΥΑΛΙΑ

Κάνει ζέστη και γω περπατάω σκυφτή. Μ' αρέσει να παρατηρώ τα πυρωμένα σημάδια που αφήνουν τα ξυπόλητα πόδια μου στη γη. Δεν καίγομαι, δε νιώθω τίποτα αυτές τις μέρες.

Ανάμεσα απ' τα ιδρωμένα πόδια περνάει ο καιρός, μα δε μου καίγεται καρφί. Έχω χρόνο για χάσιμο.

Αιφνιδιάζομαι μόνο που τα σημάδια εξατμίζονται στη στιγμή και δε γίνονται μαύρα όπως η χωνεμένη πίσσα του δρόμου. Ούτε διάφανα γίνονται, μα κόκκινα.

Κατακόκκινα απ' τα καμώματα μιας ακόμα αβάσταχτης αυπνίας.

Στα μάτια μου, που ήταν τυφλωμένα για αιώνες, μια σκέψη κι ένας φόβος φωλιάζει. Βάφει με σκιές το πράσινο χρώμα τους και ανακατεύει με νωθρότητα το καφέ στο κέντρο.

Τεμπέλικα ήταν απ' την τύφλωση τα μάτια κι αιφνιδιάζονται κι αυτά όταν αντικρίζουν τα πυρωμένα σημάδια στην άσφαλτο.

Από ένστικτο άρχισα να προστατεύομαι και να βάζω αντιηλιά στο βλέμμα.

Ο κόσμος καίει τις απόπειρες των ναυαγών της μνήμης. Εγώ την είχα χάσει ολότελα τη δική μου.

Στα δέκα κόκκινα βήματα που έκανα, θεραπεύτηκα απ' την αμνησία.

Άρχισα να κλαίω, καθισμένη στη μέση εκεί του δρόμου. Θυμήθηκα όλες τις δειλές προσδοκίες και το σημειωματάριο με τα όνειρα που δεν είχα ακόμα σβήσει και τα δάκρυα έγιναν βουβοί λυγμοί.

Σηκώθηκα. Περπατούσα και πονούσα.

Ο πόνος αν τον αγαπήσεις, έχει μια ξεχωριστή ομορφιά. Τα εσωτερικά σκοτάδια προσπαθεί να φωτίσει στον ελεύθερό του χρόνο.

Περπατούσα κι έκλαιγα ακόμα. Χόρτασα κλάμα. Μετά σταμάτησα σε μια βιτρίνα. Αγόρασα γυαλιά ηλίου. Βγήκα ξανά έξω στο δρόμο να λουστώ χάδια και φιλιά .

Και να' μαι τώρα που περπατώ για ώρες, στητή και όχι σκυφτή.

Σκύβω όμως από περιέργεια να δω ανάμεσα στα πόδια μου τι υπάρχει.

Τα πυρωμένα βήματά μου αφήνουν επιτέλους το αποτύπωμα που τους χαρίστηκε απ' την κούνια.

Χαμογελάω. Συνεχίζω να περπατώ και να στέκομαι που και που για να κοιτάξω βιτρίνες.

Μαρία Φουσταλιεράκη 10-2-2017