ΑΤΡΟΜΗΤΟΣ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ

Όταν ερχόταν Άνοιξη, την πόρτα άνοιγε διάπλατα ήλιος να μπει και μαζί όσοι την αντηλιά του απεχθανόταν.

Το σπίτι του κρατούσε φιλόξενο και ζεστό όλες τις εποχές του χρόνου.

Πλεόνασμα έβαζε πάντα στο φιλότιμο και δάκρυα έσταζε που μοσχοβολούσαν αγάπη.

Λουλούδια άνθιζαν όπου το δάκρυ του ακουμπούσε στη γη.

Ατρόμητος στεκόταν απέναντι στη ζωή, μονάχα το θάνατο φοβόταν κάπου - κάπου και τα παραμύθια με αναμνήσεις.

Δεν ήθελε μόνος να' ναι σαν έρθει η ώρα να χαθεί και να λέει ο κόσμος, πέθανε σαν αλήτης.

Όποτε μαζί με τον ήλιο, παραβίαζε το σπίτι του η μοναξιά, μ' απέχθεια και τρόμο την κοιτούσε.

Απέναντί του στεκόταν ανάλγητη αυτή και με βλέμμα άδειο τον προκαλούσε, δρόμο να πάρει ή δρόμο να διαλέξει.

Κι εκείνος κατάματα και θαρραλέα την κοιτούσε.

Ίσιωνε το κορμί, έβαζε παύση στη φωνή και στην πρόκληση απαντούσε:

Όχι ακόμα, εγώ θα σου πω το πότε...

Μαρία Φουσταλιεράκη 3-2-2017