Η ΘΕΣΗ ΜΟΥ

Έχω φυλαγμένη μια θέση στη ζωή μου που δεν την έχω μοιραστεί ως τώρα με κανέναν.

Άνθρωπο ποτέ δεν προσκάλεσα να καθίσει για να δω αν θα ταιριάξει. Άνθρωπο γένους αρσενικού. Για άνδρα έχω προορισμένη αυτή τη μυστική από κόκκινο βελούδο πολυθρόνα.

Στοίχισε ακριβά η ιδιαίτερη κατασκευή και το ύφασμα, μα άξιζε κάθε λεπτό του χρόνου. Είναι χάρμα οφθαλμών.

Έχει μεγάλη αξία για μένα, είμαι περήφανη που την έχω και ας μη την επιδεικνύω στον καθένα.

Μου το απαίτησε. Είναι ντροπαλή στα ξένα μάτια και δε θέλω να τη φέρνω σε δύσκολη θέση.

Την προσέχω πολύ και στα δύσκολα καταφεύγω στη διπλή αγκαλιά της για να ονειρευτώ ξυπνητή.

Την ξεσκονίζω μ' επιμέλεια για να μη νιώθει παραμελημένη που χρησιμοποιώ μονάχα τη μια μεριά της.

Όταν κάποια βράδια σκοπεύω να κοιμηθώ έξω απ' τη ζωή μου, πριν φύγω, την κανακεύω. Ειδικά άμα βρέχει και αστράφτει. Τότε φοβάται πιο πολύ τη μοναξιά.

Στη μεριά που δεν τολμώ να κοιμηθώ είναι γραμμένη μια φράση, μια δέηση, ένα όνομα, δεν ξέρω ακριβώς τι. Δε μπορώ να το διαβάσω. Δεν την ξέρω αυτή τη γλώσσα.

Οπότε δεν έχω άλλη επιλογή. Την κρατάω άδεια. Για κάποιον συγκεκριμένο. Αυτόν που θα μιλά την παράξενη γλώσσα της.

Μπορεί να είναι μια γλώσσα αρχαία και να μην τη μιλά κανείς σήμερα.

Μπορεί να είναι μια γλώσσα μελλοντική που ακόμα δεν έχει εφευρεθεί.

Άδικα μπορεί να τη φυλάω και να μου πιάνει χώρο. Το 'χω σκεφτεί σοβαρά κι αυτό, μα κατέληξα πως δε με νοιάζει. Εγώ αυτή τη θέση θα συνεχίσω να την κρατάω.

Εξάλλου λειτουργεί σαν θαυμάσιο οχυρό ανάμεσα σε μένα και τις παράλογες πολλές φορές παρορμήσεις μου και με προστατεύει.

Όταν δελεάζομαι να προσκαλέσω κάποιον στη ζωή μου, τον φαντάζομαι να κάθεται εκεί. Στη μεγάλη και άνετη πολυθρόνα. Στην άδεια θέση που με τόση φροντίδα διατηρώ άσπιλη και καθαρή ως τώρα.

Πάντα μου φαίνεται ιεροσυλία να ξαπλώσει κάποιος που δε θα γνωρίζει τη γλώσσα της.

Όποιον κι αν έχω σκεφτεί ως τώρα να κάθεται δίπλα μου στην κόκκινη βελούδινη πολυθρόνα, μου μοιάζει ασύμβατος και ιερόσυλος.

Μαρία Φουσταλιεράκη 16-2-2017