ΤΑ ΛΑΘΗ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ

Πολλά χρόνια περίμενα καρτερικά. Εκεί δίπλα στη σκιά του εαυτού μου, για να μεγαλώσω.

Όταν ήμουν νέα άκουγα συνεχώς, τι ξέρεις εσύ από τη ζωή; Τώρα την ανακαλύπτεις.

Όταν έκανα τα πρώτα λάθη, μου έλεγαν, δεν πειράζει, μη στεναχωριέσαι, θα μάθεις απ’ αυτά.

Και όλο μεγάλωνα κι όλο έκανα λάθη κι όλο μάθαινα.

Πάλι μικρή και άπειρη μου έλεγαν πως είμαι και οι απόψεις μου δεν είχαν ίδια βαρύτητα με των άλλων που ήταν μεγαλύτεροι από μένα.

Σιωπούσα γιατί ήξερα πως είχαν δίκιο. Προβλήματα σοβαρά δεν είχα αντιμετωπίσει ως τώρα, μονάχα προβληματισμούς.

Κάτι παραπάνω από ζωή έπρεπε να ζήσω για να μπορώ με σθένος να μιλάω και γω και με βαρύτητα.

Ήρθαν τα προβλήματα και με βρήκαν απροετοίμαστη. Λίγο όμως με βοήθησαν οι νουθεσίες και οι συμβουλές που άκουγα απ’ τους έμπειρους όλα τα χρόνια που ήμουν μικρή.

Δεν είχα πολύ χρόνο να το σκεφτώ στα σοβαρά. Είχα ν’ ανασκουμπώσω τα μανίκια και ν’ αναμετρηθώ με τις ανασφάλειες, τους φόβους, τις ματαιώσεις και τις δυσάρεστες εκπλήξεις που μου επιφύλασσε ο δρόμος που επέλεξα να περπατήσω.

Πέρασαν χρόνια πολλά. Μάθαινα χωρίς καν να το καταλάβω. Εγώ νόμιζα πως απλώς ζούσα, αλλά κάθε μέρα πολύτιμα συμπεράσματα για τους ανθρώπους αποθήκευα μέσα μου και μαθήματα.

Άρχισαν να με ρωτούν τι να κάνουν με τις ζωές τους άγνωστοι σχεδόν άνθρωποι σ’ εμένα. Ο λόγος μου απέκτησε βαρύτητα γι’ αυτούς και γω ακόμα ένιωθα μικρή και άπειρη για να δώσω συμβουλές.

Έλεγα τη γνώμη μου όμως, με επιφύλαξη πως μπορεί να κάνω λάθος. Γιατί τα παπούτσια του φορά ο καθένας, αυτά που τον βολεύουν περισσότερο στα δικά του μονοπάτια όταν περπατά.

Όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα λευκά μαλλιά νόμιζα πως είναι ψεύτικα. Τα λευκά έρχονταν συνήθως στους μεγάλους σε ηλικία.

Στους γεμάτους πείρα και σοφία ανθρώπους που έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι.

Εγώ δεν ένιωθα σοφή. Ανόητη ένιωθα που μεγάλωσα κι ακόμα έκανα ένα σωρό λάθη.

Αργότερα, πολύ αργότερα κατάλαβα πως αυτό τελικά είναι η Ζωή.

Μια καθημερινή μαγική διαδρομή που σε παρασύρει και χωρίς να το καταλάβεις, από παιδούλα γίνεσαι μητέρα και γιαγιά.

Σε κάθε βήμα, ο εαυτός σου σε παρακολουθεί στενά. Καταγράφει, μαθαίνει, πλάθεται, διαμορφώνεται και φτάνει η στιγμή που έτσι απλά έχει να δώσει πολλές απαντήσεις σε ερωτήματα που έμοιαζαν αναπάντητα και άλυτα ως εκείνη τη στιγμή.

Έτσι φυσικά και εύκολα ξεπηδούν οι απαντήσεις, όχι απ’ το μυαλό, αλλά απ’ την καρδιά. Το μυαλό έχει κάνει τα λάθη που όφειλε να κάνει ως άγουρο και η καρδιά απορροφούσε την καθαρή από λάθη γνώση που έμενε μετά την κάθε ευχάριστη ή δυσάρεστη εμπειρία.

Είναι υπέροχο να μεγαλώνεις.

Είναι ευλογία να βλέπεις τα σημάδια του χρόνου πάνω σου και μέσα σου να σε σφραγίζουν σαν το άριστης ποιότητας παλαιωμένο κρασί.

Αρκεί να είσαι παρών στη ζωή όταν τη ζεις.

Αρκεί να μη ζεις στη σκιά του εαυτού σου.

Γιατί δεύτερη ευκαιρία για την ίδια ζωή δε θα’ χεις. Ούτε για τα ίδια λάθη.

Ακόμα και τα λάθη κάνε τα για να αξίζουν.

Ονόμασέ τα εμπειρίες, πείρα και ωριμότητα και αποδέξου τα ανένοχα όλα. Ακόμα και τις στραβοτιμονιές που εσύ είσαι υπεύθυνος, αλλά ζήσε τα όλα μέχρι το μεδούλι!

Μαρία Φουσταλιεράκη 2-2-2017