ΔΕΝ ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Κουράστηκα να σε σκέφτομαι και να μην τολμώ να γράψω για σένα.

Γράφω για πολλά, όμως όχι για σένα. Τα δάχτυλα στο χέρι μουδιάζουν κάθε φορά που ξεκινώ με γράμμα που έχει μέσα τ' όνομά σου.

Την παρόρμηση την έχω. Και την επιθυμία επίσης. Και μάλιστα έντονη. Μα δεν τολμώ. Γράφω μερικές γραμμές και σταματώ.

Τις διαβάζω και ξινίζει το βλέμμα μου.

Φτωχές μου φαίνονται και άνοστες. Σαν κακογραμμένα αισθηματικά τσέπης. Τις σβήνω με μανία και ξαναρχίζω. Πάλι δε με ικανοποιεί αυτό που διαβάζω.

Δε μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Μέσα μου οι λέξεις που σε περιγράφουν είναι τόσο εντυπωσιακές και φανταχτερές. Έχουν χρώματα, γεύσεις και αρώματα μοναδικά.

Μόλις κλείνω τα μάτια και σε θυμάμαι, το δωμάτιο ταξιδεύει και με παίρνει μαζί του. Φοράω άνετα ρούχα για το ταξίδι, πάντα λευκά και σ' ακολουθώ στα τυφλά.

Καμιά φορά περνάνε ώρες μέχρι ν' ανοίξω πάλι τα μάτια μου και να βρεθώ μόνη στο κρεβάτι.

Εκεί προσπαθώ να γράψω μερικές αράδες για σένα. Για να σου τις στείλω. Θέλω να' χουν τη μυρωδιά απ' τα σεντόνια μου.

Σήμερα έστρωσα εκείνα που σ' άρεσαν. Τα βάφτισες αγαπημένα σου, θυμάσαι;

Και το φαγητό που ετοίμασα σήμερα ήταν το πιο αγαπημένο σου απ' όλα. Εμένα ποτέ δε μ' άρεσε, αλλά δε στο αποκάλυψα ποτέ. Έκανα πως μ' άρεσε γιατί άρεσε σε σένα.

Φρέσκα τα έχω όλα στο μυαλό μου όσα σε αφορούν. Θέλω τόσο πολύ να στα γράψω. Θέλω τόσο πολύ να στα θυμίσω.

Φοβόσουν πως θα σε ξεχάσω τώρα που έπρεπε να φύγεις. Πίστευες πως θα βρω άλλον για ν' αγαπήσω. Εγώ δεν απαντούσα.

Δεν εμπιστεύομαι τα λόγια. Τα παίρνει ο αέρας και τα πάει όπου θέλει. Εμπιστεύομαι το χαρτί και το μελάνι.

Από τη μέρα που έφυγες δίπλα στο κομοδίνο μου έχω ένα γεμάτο τετράδιο με μουτζούρες. Δεν ήταν πάντα μουτζούρες.

Ήταν όλες μας οι λέξεις. Όλα μας τα αισθήματα. Όλα μας τα γέλια. Όλες οι εκδρομές και τα ταξίδια μας.

Έγραφα στο τετράδιο κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ κλαμένη. Πονούσε το χέρι μου, μα εγώ συνέχιζα.

Σκόπευα να σου ταχυδρομήσω το τετράδιο, μα τώρα δε μπορώ. Είναι άδειο από σελίδες. Τις έσκισα όλες. Μπερδεύτηκαν οι μουτζούρες με τις λέξεις και τώρα δε βγαίνει νόημα.

Τώρα δεν έχω αποδείξεις να με πείσω πως υπήρξες. Κανείς δε μπορεί να 'ναι αληθινός αν δεν υπάρχουν σημάδια από μελάνι πάνω του.

Κουράστηκα να σε σκέφτομαι και να μη μπορώ να στο πω.

Πέρασε τόσος καιρός, γράφτηκαν και σκίστηκαν πολλά τετράδια. Το κομοδίνο μου είναι πια νεκροταφείο αναμνήσεων. Αναμνήσεων πικρών.

Ίσως ποτέ δεν έφυγες από κοντά μου. Ίσως να πέθανες κι εγώ να μη μπορώ καθόλου να το αποδεχτώ.

Μαρία Φουσταλιεράκη 18-2-2017