Η ΕΠΙΓΕΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ ΔΕ Μ’ ΑΦΗΝΕΙ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ

Είναι απομεσήμερο. Το σώμα μου κουράστηκε σήμερα από τις δουλειές. Το περασμένο βράδυ δεν κοιμήθηκα αρκετά και νυστάζω, μα καθόλου δε θέλω να κοιμηθώ. Με το ζόρι κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά. Χαμογελάω.

Σήμερα είναι από τις λίγες φορές μέσα στο χρόνο που έχω όλα μου τα παιδιά μαζεμένα στο σπίτι. Ευτυχία. Ο φοιτητής ήρθε ολιγοήμερη επίσκεψη γιατί πολύ μας είχε λείψει απ' τα Χριστούγεννα.

Είμαι μόνη μου στο σαλόνι αυτή τη στιγμή. Τα παιδιά είναι στα δωμάτιά τους.

Ακούω τις ομιλίες τους, τα γέλια που ανταλλάσουν, τα πειράγματα, τα νέα που εκμυστηρεύονται ο ένας στον άλλον και νιώθω απέραντη ευτυχία.

Γι' αυτό δε θέλω να κοιμηθώ παρόλο που νυστάζω.

Δε θέλω να χάσω κανένα δευτερόλεπτο ευτυχίας. Ποτέ ξανά. Αρκετή ευτυχία έχασα επειδή ανησυχούσα. Αγωνιούσα για το μεγάλωμα, την εξέλιξη, την ψυχική υγεία και την ευτυχία τους.

Εμείς ανησυχούμε και αυτά μεγαλώνουν ερήμην των ανησυχιών μας.

Ευτυχώς.

Θα κρατηθώ ξύπνια έστω κι αν χρειαστεί να πιω απανωτούς καφέδες. Δε θα κοιμηθώ. Είμαι ευτυχισμένη. Εδώ. Τώρα. Αυτή τη στιγμή.

Αν μπορούσα να διαλέξω με ποιο συναίσθημα θα θελα να πεθάνω, θα διάλεγα μ' αυτό που νιώθω τώρα.

Μ' αυτή την επίγευση παραδείσου που εισχώρησε σε κάθε κύτταρο του κορμιού μου.

Γι' αυτό σας λέω. Νυστάζω πολύ, αλλά δε θέλω καθόλου να κοιμηθώ.

Μαρία Φουσταλιεράκη 13-2-2017