ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΩ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ

Ονειρεύομαι πριν πεθάνω να γίνω μια γραφική ηλικιωμένη. Απ' αυτές που με την πρώτη ματιά βλέπεις τα χίλια φιλιά από εγγόνια στα ρυτιδιασμένα μα ευτυχισμένα μάγουλα.

Απ' αυτές που έχουν χαρούμενες σακούλες κάτω απ' τα μάτια, γεμισμένες με εμπειρίες και ατέλειωτα ταξίδια.

Απ' αυτές που έχουν βλέμμα ακόμα σπινθηροβόλο και νεανικό και που πηγαίνουν στην εκκλησία όχι για να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους, μα για να τις αναπολήσουν με την ησυχία τους.

Θα' χω μια αγκαλιά που θα μοσχοβολάει γαλήνη και θαλπωρή όταν θα γίνω ηλικιωμένη. Όποιον αγκαλιάζω, θα κλείνει τα μάτια και θα γίνεται ξανά πεντάχρονο παιδί.

Στα χεράκια του θα 'χει ζυμάρι και στα μαλλιά αλεύρι. Θα μυρίζει με νοσταλγία το σπίτι που μεγάλωσε. Θα θυμάται με λεπτομέρειες τη στιγμή που έφτιαχνε κουλουράκια μαζί με τη μαμά.

Τώρα θα καταλάβει γιατί το κοιτούσε βουρκωμένη την ώρα που παιδευόταν να δώσει σχήμα ήλιου στα κουλουράκια του. Από ευγνωμοσύνη. Για τον ευλογημένο θησαυρό που της χάρισε μητρότητα.

Τέτοια ηλικιωμένη θέλω ν' αξιωθώ να γίνω πριν πεθάνω.

Θέλω να 'χω χάσει τα λογικά μου από την πολλή αγάπη και να δίνω κρυφά στα εγγόνια του κόσμου σοκολάτες. Κι ας πλησιάζει η ώρα του φαγητού.

Θα τους δίνω καραμέλες και θα τους μιλάω συνέχεια για την αγάπη και την καλοσύνη.

Τέτοια γραφική ηλικιωμένη θέλω να γίνω.

Θα πηγαίνω κόντρα στους αυστηρούς κανόνες των γονιών και θα πρεσβεύω με πάθος την αναρχία της Αγάπης.

Μαρία Φουσταλιεράκη 14-2-2017