Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2017

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΝΑ Μ’ ΑΝΑΖΗΤΟΥΣΕΣ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ


Παράπονο το ‘χω. Μια φορά να μ’ αναζητήσεις χωρίς να χρειάζεσαι κάτι από μένα.

Καημό το’ χω να με ψάξεις χωρίς ο λόγος να είσαι μόνο εσύ.
Άχτι το’ χω να μ’  αναζητήσεις για τον απλούστερο των λόγων.
Για να δεις αν είμαι καλά.

Για τα αυτονόητα σου μιλώ, δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις.
Δε σου μιλώ για τα περίπλοκα.

Γι’ αυτά δηλαδή που νοιάζεσαι για τον άλλον σαν να είσαι εσύ ο ίδιος.
Αυτό όμως προϋποθέτει πολύ δρόμο, εξοντωτικό περπάτημα και δε θέλω να κουραστείς για το χατίρι μου. Αυτό το δρόμο για να τον περπατήσεις πρέπει να φορέσεις τα στενά, τα ξεχειλωμένα, τα καινούρια ή τα παλιά παπούτσια του άλλου και να μπεις για λίγο στη θέση του. Να περπατήσεις για λίγο τη ζωή του. Μόνο έτσι θα καταλάβεις τα βάσανα και τις επιλογές του.

Όμως όχι. Δεν περιμένω από σένα να το κάνεις αυτό. Όχι επειδή είσαι κακός άνθρωπος. Γιατί δεν είσαι.

Επειδή τα δικά σου προβλήματα ποτέ δε σ’ αφήνουν να δεις των αλλονών.

Αυτό βέβαια δεν είναι δικαιολογία για να νοιάζεσαι μονάχα για τον εαυτό σου.

Δεν είναι δικαιολογία για να μη λογαριάζεις αν την ώρα που  με αναζητάς, εμένα μου περισσεύει μυαλό και καρδιά για να προστρέξω και σε σένα.

Ξέρεις, δεν έχεις μόνο εσύ δυσκολίες και αδιέξοδα. Μπορεί να έχω και γω.

Ξέρεις, δεν είμαι πάντα δυνατή επειδή δε διαμαρτύρομαι και δε σηκώνω τα χέρια ψηλά στην πρώτη δυσκολία.

Εσύ είσαι άλλο, γεννήθηκες νικήτρια θα μου πεις και μου το’ χεις πει πολλές φορές.

Εσύ είσαι άλλο, γεννήθηκες γενναία θα μου πεις και μου το’ χεις πει πολλές φορές.

Εσύ είσαι άλλο, γεννήθηκες για ν’ αγαπάς και να φροντίζεις τους άλλους θα μου πεις και μου το’ χεις πει πολλές φορές.

Λάθος κάνεις. Άνθρωπος γεννήθηκα. Ένας άνθρωπος σαν πολλούς άλλους, που πέρασε δια πυρός και σιδήρου για να σταθεί όρθιος και να μάθει να μη σκύβει.

Όμως λυγίζω. Πολλές φορές. Αλλά λυγίζω αθόρυβα και ήσυχα. Κανένας δεν το καταλαβαίνει. Σε κανέναν δεν παραπονιέμαι, παρά μονάχα στον εαυτό μου.
Έπειτα περνάει η μπόρα όπως-όπως και ξανασηκώνομαι. Εσύ με βλέπεις πάντα την ώρα που είμαι όρθια, γι’ αυτό ίσως δε μπορείς να με καταλάβεις.
Δες με όμως λυγισμένη και μένα μια φορά και δε θα μ’ αναγνωρίζεις. Δε θέλω κανείς να με βλέπει ηττημένη. Χάνομαι απ’ όλους όταν είμαι σκυμμένη.

Δεν το κάνω γιατί ντρέπομαι. Καθόλου δε ντρέπομαι να είμαι αδύναμη καμιά φορά.
Για σένα το κάνω. Για να μη λυγίζεις παραπάνω απ’ όσο αντέχεις όταν σου ‘ρχονται ανατροπές.
Καλύτερα να με βλέπεις δυνατή και να μ’ έχεις για παράδειγμα.
Δε με πειράζει που σε κάθε σου πρόβλημα έρχεσαι να με βρεις.
Δε με πειράζει που σε κάθε αναποδιά, εμένα ψάχνεις πρώτα.

Με πειράζει όμως που δε με θυμάσαι τις άλλες ώρες.
Με πειράζει που ποτέ δε με σκέφτεσαι όταν είσαι καλά.
Παράπονο το’ χω να μου χτυπήσεις την πόρτα μια φορά και να μου κάνεις έκπληξη. Να μου χαμογελάσεις και να μου πεις πως πέρασες για να δεις μόνο αν είμαι καλά.
Εγώ θα σου ανοίξω. Και θα χαρώ πολύ που με νοιάστηκες.
Μετά θα σε ρωτήσω αν είσαι καλά και αν με χρειάζεσαι.

Πάντα θα σου ανοίγω την πόρτα της καρδιάς μου, για όποιο λόγο και αν θα’ ρχεσαι.


Μαρία Φουσταλιεράκη 12-1-2017

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας τη γνώμη σας...