Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2017

ΦΥΓΗ


Δύσκολα συνηθίζει ο άνθρωπος την εγκατάλειψη και τη μοναξιά.

Μεγαλώσαμε κι ακόμα δεν εξοικειωθήκαμε με την ερημιά που τη συνοδεύει.

Η δική μου ξεκίνησε, όταν μια φιλόξενη μήτρα μ’ έφτυσε βίαια σ’ ένα κόσμο κρύο και σκοτεινό.

Ο φαλλός του πατέρα αφού επιτέλεσε το θεάρεστο έργο, απόκαμε κουρασμένος σε μια γωνιά και ξεκουραζόταν για χρόνια.

Η μάνα, μια ματιά έριξε μονάχα στο δημιούργημά της, αδιάφορη, και με παρέδωσε στη μαμή για να με φροντίσει.

Την αγκαλιά της δεν τη γνώρισα.

Μεγάλωνα όπως – όπως.

Αρνήθηκα να τους κάνω το χατίρι να περπατήσω στην ώρα μου. Φόρτωμα αναγκαστικό έγινα, κλέβοντας παραπανίσιες αγκαλιές και χάδια λύπης.

Μια ολόκληρη ζωή τιμωρούσα αυτούς που με γέννησαν και τον εαυτό μου μαζί, χωρίς ν’ αντιλαμβάνομαι καν πως το κάνω.

Δεύτερη φύση μου ‘γινε η εγκατάλειψη. Να εγκαταλείπω εγώ πριν προλάβουν να μ’ εγκαταλείψουν.

Ο προκαταβολικός πόνος σε μικρές δόσεις είναι ηπιότερος.

Η μεθοδική φυγή καλύπτει τα νώτα της αναίμακτα και προετοιμάζει τα επόμενα βήματα να είναι πιο ανθεκτικά.

Τα μοναχικά βήματα μας οδηγούν στο μονόδρομο του θανάτου.

Αυτή η ιδέα είναι που μας τρομοκρατεί στην εγκατάλειψη.

Τόσος είναι ο τρόμος, που απ’ την ώρα της γέννησης προπονούμαστε σκληρά για να τον συνηθίσουμε.


Μαρία Φουσταλιεράκη 9-1-2017

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας τη γνώμη σας...