Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

ΕΝΑΣ ΠΡΟΚΡΟΥΣΤΗΣ ΜΕΤΡΑΓΕ



Εμείς οι άνθρωποι γεννιόμαστε από μια πράξη έρωτα και κρατιόμαστε στη Ζωή απ’ το βυζί της μάνας ρουφώντας λαίμαργα αγάπη.

Μεγαλώνουμε και δε μας αρέσει πια το γάλα. Θέλουμε να γίνουμε ανεξάρτητοι, να τρεφόμαστε ολομόναχοι, ενώ μπουσουλάμε προς το μέλλον παίζοντας κουτσό και κρυφτό με την παιδικότητά μας.

Τα ερωτικά σκιρτήματα της εφηβείας, ανέτοιμους  μας βρίσκουν και απροετοίμαστους κάθε φορά.

Αθώοι κι ανίκανοι είμαστε να διαχειριστούμε την πρώιμη σεξουαλικότητα, τα πρώτα σκιρτήματα και τις απογοητεύσει. Τις πρώτες ντροπές της γύμνιας μας.

Με μπερδεμένο κόπο βάζουμε σε τάξη μέσα μας αυτά που φαντασιωνόμαστε για τους ιδανικούς μελλοντικούς συντρόφους.

Μεγαλώνοντας γνωρίζουμε και μαθαίνουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει απ’ την καλή και την ανάποδή του.

Προσθέτουμε στο λεξιλόγιό μας λέξεις και έννοιες περιέργειας,  κατανόησης, αναζήτησης, αποδοχής, διαφορετικότητας και μ’ αυτές φτιάχνουμε σιγά –σιγά στην ψυχή μας ένα ιδανικό κρεβάτι όπου προσδοκάμε να ζήσουμε για πάντα έχοντας την αγάπη αγκαλιά.

Για τον καθένα από μας, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία, τις ανάγκες, τις επιλογές και τα θέλω του, υπάρχει ένα ιδανικό κρεβάτι για να ξαπλώσει αναπαυτικά και ν’ απολαύσει παιχνίδια ερωτικά και συναισθηματικά για δύο.

Απ’ τη στιγμή που η κλίνη θα ετοιμαστεί και θα στρωθεί, ξεκινά η αέναη αναζήτηση συμβατού για το κενό μαξιλάρι.

Η διαδικασία είναι πολύ απλή.

Ξαπλώνουμε στο κρεβάτι τους ανθρώπους που διαλέξαμε και σαν σύγχρονοι Προκρούστες τους μετράμε προσεκτικά. Πάντα κρατώντας τσεκούρι στο ένα χέρι.

Σε κάποιους περισσεύουν τα πόδια. Προεξέχουν απ' τα σκεπάσματα και δείχνουν παράταιροι μέσα στο ιδεατό κρεβάτι.

Δυστυχώς γι’ αυτούς, η μόνη επιλογή που υπάρχει είναι επώδυνη. Το τσεκούρι κόβει βάναυσα και ανάλγητα το αταίριαστο στην αισθητική μας μέλος.

Σ’ άλλους, το κορμί χάνεται στα μεταξωτά σεντόνια και καταλαμβάνουν μονάχα ένα ασήμαντο χώρο με το μικρό τους όγκο.

Υπολείπονται ξεκάθαρα κατά πολύ των προσδοκώμενων αναλογιών.

Δυστυχώς και γι’ αυτούς, η μόνη επιλογή που υπάρχει είναι επώδυνη.

Τεντώνονται βάναυσα τα μέλη τους μήπως και γεμίσουν τις επιθυμητές διαστάσεις του ιδεατού μας.

Σε όλες τις περιπτώσεις, θύτης και θύμα, καταλήγουν ακρωτηριασμένοι σωματικά και συναισθηματικά, να πενθούν με ανάμικτα συναισθήματα θυμού, φόβου, απογοήτευσης, πόνου και αγωνίας, τη θνησιμότητα της Αγάπης.

Κανένας δεν έχει κάνει λάθος και κανείς δε φταίει. Ούτε τα θύματα, ούτε οι θύτες.

Κι οι δυο τ’ όνειρο απεγνωσμένα ψάχνουν.

Οι άνθρωποι  κατασκευαζόμαστε με συγκεκριμένες προδιαγραφές. Λιγάκι μόνο εξελισσόμαστε απ’ τις εργοστασιακές μας ρυθμίσεις.

Γι’ αυτό το λόγο οφείλουμε να σκεφτούμε και να δώσουμε άφεση αμαρτιών. Σους ανθρώπους που μας φιλοξένησαν στα κρεβάτια τους.

Στους ανθρώπους που ξαπλώσαμε στα δικά μας κρεβάτια. Ανένοχη να είναι η άφεση. Ασυμβατότητα κλινών ήταν.

Η αναζήτηση συμβατότητας σταματά όταν το μέγεθος των ψυχών ζυγίζει τα ίδια γραμμάρια όταν στέκεται όρθια, αλλά κι όταν ξαπλώνει να μετρηθεί χαμογελώντας.

Μαρία Φουσταλιεράκη  4-8-2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας τη γνώμη σας...