Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΕΙΣ ΝΑ ΚΑΙΣ ΤΙΣ ΓΕΦΥΡΕΣ


Να μάθεις να φεύγεις από παντού χωρίς να φοβάσαι την ώρα που το κάνεις.
Ακόμα κι αν χρειαστεί να φύγεις απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό, να το κάνεις, αν κρίνεις πως δε σου κάνει πια καλό.

Από τις μεγαλύτερες παγίδες που μπορεί να πέσει μέσα ο άνθρωπος στη ζωή του, είναι η βολή. Η βολή δε σημαίνει πάντα ευτυχία, θαλπωρή ή βόλεμα. Δε σημαίνει επίσης πως παραμένοντας σε μια κατάσταση, σε μια σχέση, είναι επειδή μας αρέσει ή είναι αυτό ακριβώς που έχουμε ονειρευτεί.

Η βολή είναι απλά μια υπόθεση γνώριμη, διαχειρίσιμη και οικεία. Μια πραγματικότητα που την ξέρουμε πάνω κάτω, την έχουμε συνηθίσει με τα καλά και τα στραβά της και δεν περιμένουμε συνήθως άλλες ανατροπές. Ό,τι ανατροπή ή κατάπληξη ήταν να έρθει, μάλλον την έχουμε ήδη βιώσει ως τώρα.

Το να αφηνόμαστε μακάρια στη βολή μας, αφήνοντας απλά το χρόνο να κυλάει ερήμην μας, πολλές φορές μας προστατεύει απ’ το μέλλον. Απ’ αυτό το τρομακτικά άγνωστο μέλλον που δε μπορούμε να ελέγξουμε και να προβλέψουμε κι αυτό όσο να’ ναι προκαλεί ένα φόβο.

Μα και οι άνθρωποι που δε φεύγουν, φοβιτσιάρηδες είναι. Μένουν σε αδιέξοδες, ψυχοφθόρες και πολλές φορές καταστροφικές σχέσεις, μόνο και μόνο επειδή φοβούνται να μείνουν μόνοι τους. Ο φόβος της μοναξιάς είναι πολύ ισχυρός και μας καθηλώνει συχνά σ’ ένα τοξικό παρόν.

Κανείς όμως δεν πρέπει να ζει τοξικά. Σε κανένα δεν αξίζει να τρέφεται με τοξικά απόβλητα καταστροφικής αγάπης, που στην ουσία ούτε καν αγάπη είναι, ενώ μπορεί μια χαρά να επιβιώσει νηστικός μεν, αλλά ήρεμος δε και κύριος της ζωής και του πεπρωμένου του.

Υπάρχουν φορές που όχι μονάχα τολμάμε να φύγουμε, να προχωρήσουμε σε μια ζωή που μας περιμένει κάπου εκεί έξω, αλλά επιπλέον καίμε και τις γέφυρες που μας ενώνουν με το τοξικό μας παρελθόν ή παρόν.

Και πολύ καλά κάνουμε. Γιατί αν το παρελθόν μας έκανε καλό και ήταν προς όφελός μας, δε θα ήταν παρελθόν, θα εξακολουθούσε να είναι παρόν και μέλλον.
Δε χρειάζεται να έχουμε ενοχές για το χρόνο, τα συναισθήματα και την ενέργεια που σπαταλήσαμε.

Καμιά σχέση, όσο κακή και να ήταν, δεν είναι χάσιμο χρόνου. Αφού επιλέξαμε να τη ζήσουμε, τη στιγμή εκείνη σίγουρα τη χρειαζόμασταν. Κάπου μας εξυπηρετούσε συναισθηματικά. Ήταν το επόμενο μάθημα που έπρεπε να ζήσουμε και να μάθουμε απ’ αυτό.
Να μάθουμε να φεύγουμε από κει που δε βολευόμαστε σαν να είμαστε ήδη στο σπίτι μας


Να φεύγουμε από μια αγκαλιά που είναι παγερή σα χειμώνας και δεν είναι ικανή να μας ζεστάνει ούτε μια στιγμή

Να φεύγουμε από ένα κρεβάτι πάνω στο οποίο ξεγυμνώνουμε μονάχα το κορμί μας, αλλά την ψυχή μας την τυλίγουμε με σκούρα αδιαφανή υφάσματα για να μην την εκθέσουμε σε κίνδυνο

Να φεύγουμε από μια καθημερινότητα που δεν έχει αγάπη και που μας κρατά δυστυχισμένους ή στάσιμους στα λάθη μας

Να φεύγουμε όταν σταματάμε να ονειρευόμαστε, όταν δεν κάνουμε πλέον σχέδια για το μέλλον
Να φεύγουμε όταν πάψουμε να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι


Να φεύγουμε σε κάθε περίπτωση. Ακόμα κι από τη βιολογική μας οικογένεια αν αντί για σπιτικό και θαλπωρή, μας προσφέρει στεναχώριες, μίσος και βία.

Να μάθουμε να φεύγουμε.
Να μάθουμε να φεύγουμε αν θέλουμε να ‘μαστε γενναίοι στη ζωή μας


Οι δειλοί μένουν, όχι οι γενναίοι.

Οι γενναίοι φεύγουν ακόμα κι αν φοβούνται κι αγωνιούν και ρισκάρουν πολλά. Αλλά φεύγουν.
Και φεύγοντας καίνε συθέμελα τις γέφυρες πίσω τους


Γι’ αυτό το λόγο, πάντα θα τους δεις να φοράνε ρούχα που έχουν τσέπες.

Σε μια απ’ όλες έχουν κρυμμένα ένα κουτί σπίρτα.
Κατά διαστήματα, εκεί που περπατάνε αμέριμνοι, σκέφτονται, βάζουν το χέρι μέσα στην τσέπη να βεβαιωθούν πως τα σπίρτα είναι εκεί, στη θέση τους. Καλά κρυμμένα

Γιατί ποτέ δεν ξέρουν ποια στιγμή θα χρειαστεί ν’ ανάψουν ένα και να κάνουν χωρίς τύψεις παρανάλωμα πυρός τη γέφυρα πίσω τους.


Μαρία Φουσταλιεράκη 29-9-2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας τη γνώμη σας...