Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΑ ΤΕΛΕΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ


Ο Θεός να σε φυλάει απ’ τους αναμάρτητους, τους τέλειους και τους άσφαλτους σκληρούς σαν την άσφαλτο ανθρώπους. Παίρνουν από μόνοι τους το χρίσμα του εδικού και μιλάνε περισπούδαστα για δρόμους και καταστάσεις που δεν φαντάζονται καν πώς είναι να τις ζεις.

Μιλάνε βαρύγδουπα για τις επιλογές και τους δρόμους που εσύ επιλέγεις να βαδίσεις.

Βαφτίζουν λεωφόρους κάτι δρομάκια της γειτονιάς και καμαρώνουν πως τα περπατούν με άνεση. Φυσικά στα λόγια μόνο.

Φοβάμαι πως έχουμε δώσει μεγαλύτερη σημασία απ’ όσο του αξίζει του δρόμου γενικότερα.

Αυτός δεν πάει πουθενά από μόνος του.

Εμείς περπατάμε σ’ αυτόν, εφόσον τολμάμε να κάνουμε ταξίδια, διαδρομές κι εφόσον έχουμε σόλες να λιώσουμε που δεν τις κλαίμε μετά.

Ο Θεός να σε φυλάει και απ’ αυτούς που αγαπούν περισσότερο το ολόγραμμά τους απ’ τον εαυτό τους.

Την πολύτιμη εικόνα τους.

Το εγώ τους το φτιασιδωμένο και καλοσιδερωμένο για να το βλέπουν οι άλλοι και να τους κάνουν να νιώθουν σπουδαίοι.

Τόσος κόπος, τσάμπα και βερεσέ αν δεν είσαι αληθινός και δεν τολμάς απλά να είσαι ο εαυτός σου.

Αυτοί που λέτε, όταν είναι μόνοι τους στο σπίτι και ξεντύνονται τ’ άμφια τα σεβαστά, γυμνοί απομένουν και τους καθρέφτες καλύπτουν για να μην το δουν.

Για να μην παραδεχτούν πως ο βασιλιάς είναι γυμνός.

Ευτυχώς όμως υπάρχουν και οι άλλοι άνθρωποι. Αυτοί που σου λένε:

Κοίτα με, είμαι γεμάτος πληγές και αμαρτίες.

Άγγιξέ τες, δεν πονάνε πια.

Υπάρχουν για να μου θυμίζουν ποιος ήμουν, ποιος είμαι και ποιος θα γίνω.

Δικές μου είναι. Δεν είναι κολλητικές, μη φοβάσαι να με κάνεις παρέα.

Μην ξεχνάς πως ο καθένας έχει τις δικές του. Αυτές μονάχα θα πάρει μαζί του όταν πεθάνει.

Αν κάθε ένας άνθρωπος ήταν αφοσιωμένος στη ζωή του, στα προβλήματά της, και στην προσπάθεια να γίνει καλύτερος συνάνθρωπος, δε θα ‘χε περίσσευμα χρόνου ν’ ασχολείται με τις ζωές των άλλων, να τις συζητά και να τις κρίνει.

Ο καλύτερος τρόπος ν’ αντιμετωπίσεις αυτόν που σου κουνά το δάχτυλο,

είναι να του πεις ήρεμα κοιτώντας τον ολόισια στα μάτια, να κοιτάει τη δουλειά του.

Όλοι ειδικοί νιώθουν να κρίνουν, ν’ αποφασίζουν, να συμβουλεύουν τρομάρα τους, τους άλλους και δεν κοιτάνε τα δικά τους σκατά.

Μόνο τα ξένα τους βρωμάνε.

Είναι τόσο ανώφελο και κουτό να παρουσιαζόμαστε τέλειοι. Κανείς δε θα μας πιστέψει!

Οι άνθρωποι απ΄τη φύση μας είμαστε αναβλητικοί και ανυπόμονοι με τη ζωή και το χρόνο.

Αυτή η ανυπομονησία γίνεται εχθρός μας στο τέλος. Σαν τη μαγιά μέσα στο ζυμάρι,

διογκώνει το χρόνο τρομάζοντας τις προσδοκίες μας.

Με ανυπομονησία περνά δυσκολότερα η ώρα, η εποχή, οι στιγμές μας.

Τα γεγονότα σαν σκιές στον τοίχο μας κολλάνε και παίρνουν σχήματα ψυχεδελικά.

Όταν τα παρατηρούμε για πολύ ώρα παθαίνουμε μέσα μας vertigo.

Χάνουμε τα σταθερά σημεία του ορίζοντα που γνωρίζαμε με κλειστά μάτια.

Όλα χρειάζονται το χρόνο τους. Σπόροι του καλού και του κακού είμαστε οι άνθρωποι.

Όταν οι σπόροι βολευτούν στη μήτρα της γης, χρόνο θέλουν κι ησυχία για ν’ αναπτυχθούν όπως είναι προγραμματισμένοι κι όπως τους αξίζει.

Όπως γίνεται στις σχέσεις. Όπως γίνεται με τα αισθήματα.

Στο βιαστικό καιρό που ζούμε, μάθαμε στις γρήγορες και βιαστικές ταχύτητες και ξεχάσαμε πως αυτό έρχεται σε κόντρα με τη φύση.

Με την πραγματική μας φύση.

Ας δώσουμε περισσότερο χώρο και χρόνο σ’ ό,τι αξίζει.

Όλοι θα βγούμε περισσότερο κερδισμένοι. Είμαι σίγουρη.

Σκεφτόμουν πως οι άνθρωποι και οι σχέσεις είναι σαν την πρωινή κίνηση στους δρόμους.

Άλλοτε είναι βιαστική κι αργοπορημένη, άλλοτε είναι ράθυμη και χαλαρή.

Άλλες φορές είναι φλύαρη, διεισδυτική, αναλυτική και αποδομητική σε υστερικό βαθμό και άλλες απολαμβάνει την αγία ηρεμία και σιωπή.

Στην προσπάθειά μας να διεκδικήσουμε το χώρο και το χρόνο που μας αναλογεί ή μας αξίζει στις σχέσεις, έχουμε γίνει τεράστια στόματα με μικρούτσικα ή ανύπαρκτα αυτιά.

Και το κακό με τα μικρά αυτιά δεν είναι που μας εμποδίζει ν’ ακούσουμε τους άλλους, αλλά που δε μας επιτρέπει ν’ αφουγκραζόμαστε τις δικές μας σκέψεις. Το δικό μας πολύτιμο εαυτό.

Άκου, μίλα, σώπασε. Το σώπασε είναι η ώρα της σκέψης.

Όταν μιλάμε ακατάπαυστα, ακόμα κι αν έχουμε απόλυτο δίκιο, ακόμα κι αν έχουμε να πούμε σημαντικά για μας πράγματα, απλά σαμποτάρουμε τον εαυτό μας.

Και δεν το αντιλαμβανόμαστε όλες τις φορές. Όμως πάντα και πρόθυμα αντιλαμβανόμαστε πως δε μας καταλαβαίνουν και δε μας στηρίζουν οι άλλοι και θυμώνουμε γιατί νομίζουμε πως δε μας ακούνε.

Είναι λιγότερο μπερδεμένο απ’ όσο φαντάζει. Το πραγματικό «σώπασε» θα μας κάνει να το καταλάβουμε.


Μαρία Φουσταλιεράκη 15-12-2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας τη γνώμη σας...