Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

ΕΛΑ ΝΑ ΕΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΜΟΝΑΞΙΕΣ ΜΑΣ


Θέλω να ενώσουμε τις μοναξιές μας. Το θέλω πολύ. Αλήθεια. Κουράστηκα να χαίρομαι μόνη όταν υπέροχα γεγονότα συμβαίνουν στη ζωή μου. Στις χαρές θέλω σύντροφο, όχι στις λύπες.
Τις λύπες μου ξέρω να τις καταπίνω αμάσητες. Δε θέλω κανένας να με βλέπει και με κατανόηση να μου χτυπά φιλικά την πλάτη. Το μισώ αυτό το άγγιγμα κατανόησης. Με κάνει να νιώθω πιο ανήμπορη απ’ όσο αντέχω. Πιο σκυφτή απ’ όσο μου αξίζει. Πιο γερασμένη απ’ όσο λέει η ψυχή μου.

Γι’ αυτό σου λέω. Θέλω ένα σύντροφο για τις όμορφες στιγμές, για τις επιτυχίες, για τα όμορφα, για τα μπράβο. Την ώρα εκείνη που ψηλώνω και λέω στον εαυτό μου, τα κατάφερες. Τότε επιθυμώ να έχω ένα σύντροφο για μοιραστώ τη δόξα. Να χαρεί με τη χαρά μου.  Να δω την υπερηφάνεια στα μάτια του. Δε μπορούν όλοι να χαρούν με την ξένη χαρά, δεν το’ ξερες;

Δεν περισσεύει εύκολα καλός λόγος στους ανθρώπους μάτια μου. Προτιμούν να σε βλέπουν σκυφτό, να υποφέρεις, να πονάς. Για να’ ρθουν δίπλα σου να σου συμπαρασταθούν. Για να νιώσουν δυνατότεροι από σένα. Να ψηλώνουν όσο εσύ σκύβεις να κρύψεις τα δάκρυά σου. Να ποτιστούν απ’ αυτά. Να σου προσφέρουν τη δήθεν συμπόνια τους, ενώ μέσα τους χαίρονται. Όχι πάντα με το πάθημά σου, μα επειδή δε βρίσκονται στη θέση σου.

Δεν τους θέλω αυτούς τους ανθρώπους κοντά μου. Δηλητηριάζεται ο αέρας μου. Η συμπόνια τους είναι τοξική.

Τι λέγαμε; Α ναι! Για τις μοναξιές μας. Για τις χαρούμενες μοναξιές μας. Αυτές θέλω να ενώσουμε αν και συ τ’ αντέχεις. Και σένα αυτό σου έχει λείψει; Αυτό αναζητάς; Ναι, εντάξει, το ποθείς, αλλά τ’ αντέχεις; Θα χαίρεσαι με τις χαρές μου; Θα καμαρώνεις για μένα; Θα ξεχνάς τις μέρες που σε παρατούσα ολομόναχο και δε σου μιλούσα μέχρι να λύσω τα προβλήματά μου; Θα τις ξεχνάς. Ωραία!

Κι γω πολύ θέλω να ενώσουμε τις μοναξιές μας. Να ενώσουμε τα χαμόγελα και την ευτυχία. Πώς είπες; Θα υπάρχουν και δύσκολες στιγμές, στιγμές που η καθημερινότητα θα μας κερνά πίκρες; Φυσικά και το ξέρω. Στον ίδιο κόσμο με σένα ζω. Τις στιγμές εκείνες ο καθένας θα’ ναι μόνος του. Να το ξέρεις προκαταβολικά.

Θα πίνει στην υγειά του άλλου. Αλλά μόνος του. Μέχρι την τελευταία σταγόνα τα φαρμάκια και αυτά θα πηγαίνουν κάτω. Μετά βρίζοντας θα πετάει το ποτήρι στον τοίχο να το κάνει θρύψαλα. Θα σκέφτεται την επόμενη μέρα και θα παίρνει δύναμη. Γιατί την επόμενη μέρα θα’ μαστε μαζί.

Ξέρω καλά τι σου λέω. Στην ηλικία που έφτασα στις χαρές θέλω σύντροφο δίπλα μου και στις λύπες θέλω να ‘μαι μοναχή. Έτσι έμαθα να τις κουμαντάρω.
Μοναχή μου.


Μαρία Φουσταλιεράκη 28-6-2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας τη γνώμη σας...