Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΠΟΥ ΙΣΟΡΡΟΠΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ


Κάποτε συνάντησα μια γυναίκα. Ήταν απλά όμορφη. Δεν ήταν εκπάγλου καλλονής.
Η  ομορφιά όμως του θηλυκού, σε συνδυασμό με τη χάρη που είχε περισσή στις κινήσεις, τον αέρα υπεροχής και τη σπιρτάδα του βλέμματος, δημιουργούσε ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Δεν περνούσε καθόλου απαρατήρητη.
Ήταν από κείνα τα θηλυκά που η αυτοπεποίθηση πολύχρωμα ρυάκια έφτιαχνε πίσω της όπου προχωρούσε.

Ήταν απ’ αυτές τις γυναίκες που όταν άνοιγαν το στόμα τους να σου μιλήσουν, σε κοίταγαν κατ’ ευθείαν μέσα στην ψυχή.

Ένιωθες πως μπορείς να της εμπιστευτείς το πιο σκοτεινό σου μυστικό. Ήξερες πως μπορείς να της εκμυστηρευτείς ακόμα και την πιο απεχθή σου πράξη. Εκείνη την πράξη, που ντρέπεσαι ακόμα και στη μνήμη σου να φέρεις.

Αυτή η γυναίκα είχε και αυτή σκοτεινά μυστικά και άνομες στιγμές στο παρελθόν της και δε δίσταζε να τα μοιραστεί όταν το έφερνε η κουβέντα.

Για ό,τι τη ρωτούσαν όχι μόνο δεν απαντούσε, μα διηγούνταν όλη την ιστορία. Απροκάλυπτα. Με ξεδιάντροπες  λεπτομέρειες και σαδιστική ειλικρίνεια.
Οι ιστορίες που άκουσα απ’ τα χείλη της, ενώ ήταν βρώμικες χειρότερα κι από υπονόμους μεγαλούπολης, δεν ξεχείλιζαν καθόλου δυσωδία.

Ξεχείλιζαν μόνο ανθρωπιά.

Απ’ τα ρείθρα των σκοτεινών της αναμνήσεων έβγαινε άρωμα.
Το δικό της άρωμα. Που ήταν μεθυστικό. Τόσο μεθυστικό που σε ζάλιζε.
Μετάνιωνες που από φόβο παρέμενες σχεδόν αναμάρτητος τόσα χρόνια και ζήλευες κρυφά τις δικές της αμαρτίες.
Μετάνιωνες που μπροστά της έδειχνες τόσο άσπιλος κι αμόλυντος από εμπειρίες ζωής.

Θέλει τόλμη, είπε, σα να διάβασε τις σκέψεις μου
Τόλμη και γενναιότητα για ν’ αποδεχτείς πως είσαι μόνο άνθρωπος.
Άμα αποδεχτείς αυτή την αδυναμία, δε θα ξανα-απαιτήσεις ανόητα απ’ τον εαυτό σου να είσαι πάντοτε σωστός και αναμάρτητος.

Οι εκ των υστέρων ενοχές που μας φορτώνουν οι ξένες συνειδήσεις, δίνουν σπουδαιότητα στ’ ατοπήματά μας. Όχι οι πράξεις μας αυτές καθ’ αυτές.
Πως καταφέρνεις να μιλάς τόσο ανένοχα για τις αμαρτίες σου; Ρώτησα με ειλικρινή απορία.
Χαμογέλασε και φύσηξε παιχνιδιάρικα τον καπνό απ’ το τσιγάρο της.
Μια φευγαλέα σκιά είδα να περνά απ’ το βλέμμα  της την ώρα που μου απαντούσε.
Αγάπησα τις αμαρτίες μου και συμφιλιώθηκα με όλα όσα μου κόστισαν.

Είχε μια νεανική λάμψη στα μάτια τη στιγμή εκείνη, μα ταυτόχρονα έδειχνε πολύ βαθυστόχαστη.
Χαμογέλασα χωρίς να της κάνω άλλες ερωτήσεις. Κατάλαβα.
Αυτός ο τολμηρός συνδυασμός αμαρτίας και συγχώρεσης ήταν το απαύγασμα της ομορφιάς της ψυχής της.


Μαρία Φουσταλιεράκη 26-1-2017

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας τη γνώμη σας...