Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Η ΑΓΑΠΗ ΟΤΑΝ ΦΕΥΓΕΙ


Ξύπνησε νωρίτερα απ' το ξυπνητήρι. Έξω ακόμα ήταν νύχτα. Φθινοπώριασε κι όλας και η νύχτα μεγάλωσε αισθητά. Χουζούρικη διάθεση είχε μα σαν κάτι να τη βασάνιζε στον ύπνο της.
Προσπάθησε να θυμηθεί αν ονειρευόταν κάτι που την άγχωσε. Έκλεισε τα μάτια για να μην της φύγει εντελώς ο ύπνος και σκεπάστηκε με το σεντόνι.

Να μην ξεχάσω να κατεβάσω καμιά πυτζάμα απ’ το πατάρι να φοράω, ψύχρανε για τα καλά ο καιρός, σκέφτηκε, και χαμογέλασε γιατί θυμήθηκε τον αγαπημένο της που κάθε βράδυ την παρότρυνε να κοιμούνται γυμνοί για να μην αποχωρίζονται τα κορμιά τους ούτε στον ύπνο.

Θυμήθηκε πως έβλεπε όνειρο και μάλιστα πως ήταν πολύ τρυφερό. Βρισκόταν λέει με τον καλό της σε μια αμμουδιά, μια ηλιόλουστη μέρα και ξάπλωναν σε διπλανές ξαπλώστρες απολαμβάνοντας τις διακοπές τους. Εκείνος τη χάιδευε στα μαλλιά και κάτι της ψιθύριζε. Συγκράτησε την τελευταία φράση του, μα όχι ολόκληρη.

Της έλεγε πόσο την αγαπά και πως θα την αγαπά για πάντα γιατί η αγάπη όταν τελειώνει πάει....

Σ' εκείνο το  σημείο ξύπνησε και έμεινε με την απορία.

Της είχε κάνει εντύπωση αυτή η φράση. Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε αναρωτηθεί πού πηγαίνει η αγάπη όταν τελειώνει.

Εκείνη πάντα πίστευε πως η πραγματική αγάπη δεν τελειώνει ποτέ. Πως ακόμα και αν χωρίσουμε απ’ τον αγαπημένο μας, η αγάπη που έχουμε νιώσει γι' αυτόν δεν τελειώνει.

 Υπάρχει για πάντα μέσα μας, ακόμα και αν δε συντηρείται στην καθημερινότητά μας.

Το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπά κάνοντάς τη να τρομάξει έτσι που ήταν βυθισμένη στις σκέψεις της. Το έκλεισε βιαστικά. Ο αγαπημένος της κοιμόταν ακόμα. Προτίμησε να τον ξυπνήσει εκείνη αντί το άχαρο ξυπνητήρι.

Άρχισε να τον χαϊδεύει απαλά στην πλάτη και να τον φιλά. Παράλληλα του ψιθύριζε γλυκόλογα.

Εκείνος γύρισε πλευρό και χαμογέλασε. Έχοντας ακόμα κλειστά τα μάτια, την αναζήτησε και άνοιξε τα μπράτσα του για να έρθει στην αγκαλιά του.

Η πιο όμορφη στιγμή του πρωινού. Τα φρεσκοξυπνημένα χάδια, τα φευγαλέα φιλιά και τα πρωινά σ' αγαπώ, ήταν το αγαπημένο πρωινό και των δύο.

Ξαναθυμήθηκε τ' όνειρο και την απορία που είχε κολλήσει σα τσίχλα στα μαλλιά της.

Τον ρώτησε. Του διηγήθηκε το όνειρο και περίμενε μ’ αγωνία την απάντησή του.

Εκείνος άρχισε να γελά βλέποντας την απορία και την ένταση στη φωνή της. Την έσφιξε στην αγκαλιά του και της είπε "έλα εδώ βλάκα μου", που αγχώθηκες από ένα χαζό όνειρο.

Άμα όμως στα σοβαρά θες απάντηση, θα σου πω τι πιστεύω. Πουθενά δεν πάει η αγάπη όταν τελειώνει.

Μένει στο σπίτι, καμιά φορά γεννάει παιδιά, άλλοτε μαγειρεύει για τον αγαπημένο της και σπάνια, αλλά το κάνει άμα χρειαστεί, του μαντάρει τις τρύπιες κάλτσες του.

Ό,τι έκαναν δηλαδή από πάντα οι άνθρωποι που αγαπιούνται.

Μένουν μαζί, προχωράνε μαζί στην ανηφόρα της ζωής και απολαμβάνουν την αγάπη τους και τις καθημερινές στιγμές ευτυχίας που τους προσφέρει.

Το γεγονός πως χωρίζουν καμιά φορά οι άνθρωποι δεν έχει να κάνει με την αγάπη. Αφορά άλλα συναισθήματα, καταστάσεις και συγκυρίες που δεν έχουν σχέση ή που έρχονται σε σύγκρουση μ' αυτήν. Εκείνη δεν τελειώνει.

Είναι το συναίσθημα που ευλογήθηκε να ζει αιώνια.
Δεν είναι παροδικό σαν τον έρωτα, σαν το θυμό, το πείσμα ή τον ενθουσιασμό.
Η πραγματική αγάπη  δεν έχει να κάνει ούτε καν με την ερωτική έλξη που μπορεί να τελειώσει ή να κορεστεί ανά πάσα στιγμή.

Άμα αγαπήσεις κάποιον είσαι καταδικασμένος να τον αγαπάς αιώνια και να κουβαλάς μέσα σου σαν πολύτιμο θησαυρό αυτά που ένιωσες. Άσχετα αν εξακολουθείς να ζεις μαζί του ή βρίσκεσαι μετά από χρόνια ευτυχισμένη με κάποιον άλλον.

Γι αυτό να ξέρεις. Το να λες σ αγαπώ είναι πανάκριβο. Πρέπει όταν το ξεστομίζεις να είσαι απόλυτα βέβαιος οτι το εννοείς και δεν έχεις βαφτίζει στο όνομα της αγάπης άλλα αισθήματα και καταστάσεις όπως πόθο,  ανάγκη,  απελπισία,  φόβο, ανασφάλεια και άλλα πολλά, που για να στ’ απαριθμήσω τώρα θα πρέπει να μείνουμε στο κρεβάτι αγκαλιασμένοι ίσαμε το μεσημέρι.

Γι αυτό σου λέω, πρέπει να είμαστε απόλυτα βέβαιοι πως πράγματι ξέρουμε τι εννοούμε όταν ξεστομίσουμε πως αγαπάμε.

Μεγάλη είναι η ευθύνη της Αγάπης για να της φερόμαστε επιπόλαια και άτιμα.

Και ναι, εγώ σ' αγαπάω. Το ξέρω πως δε με ρώτησες, αλλά με ρώτησαν τα ματάκια σου τα αγουροξυπνημένα που άνοιξαν με απορίες σήμερα.

Σειρά μου τώρα να σε ρωτήσω αγάπη μου. Έχω και γω μια απορία και πρέπει να τη λύσω τώρα αμέσως.

Θέλω να μου πεις τι φοράς κάτω απ' το σεντόνι που μου’ χεις τυλιχτεί σαν τη μούμια πρωινιάτικα.

Αλίμονό σου αν φοράς πάλι πυτζάμες, γιατί θα στις βγάλω τώρα

αμέσως για τιμωρία…


Μαρία Φουσταλιεράκη 15-9-2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας τη γνώμη σας...