Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

Η ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ


Από μικρό κορίτσι όταν ήταν βιαζόταν πολύ να μεγαλώσει.
Όχι πως μπροστά στον καθρέφτη φορούσε τα τακούνια και τις πέρλες της μαμάς.
Δεν ήθελε πριγκιπισέννια εκείνη να γίνει και τη θέση της να πάρει.
Δεν την ενδιέφερε αν θηλυκό ποθητό θα γίνει ή γυναίκα με ουρές τους υποτακτικούς. Τον άγνωστο κόσμο μονάχα ήθελε να εξερευνήσει, γι’ αυτό βιαζόταν τόσο γρήγορα να μεγαλώσει.

Την κυριαρχία των γραμμάτων, για καλή της τύχη, ανακάλυψε από πολύ νωρίς.
Εντυπωσιάστηκε όταν έβλεπε πως μπορούσε μ’ άπειρους τρόπους στη σειρά να τα βάζει.
Στρατιωτάκια τα ‘χριζε κι έπαιζε μαζί τους νυχθημερόν.

Σύντροφοι και καρδιακή παρέα γίναν, τα ‘παιρνε μαζί της μέχρι και στο κρεβάτι.
Γεμάτη απορίες ήταν καθώς μεγάλωνε και γεμάτη περίπλοκα ερωτηματικά.
Κοντά στα γράμματα, ανακάλυψε  χιλιάδες φίλους που είχαν για τα πάντα τις απαντήσεις.
Ευτυχισμένη ένιωθε, στις χάρτινες πλάτες τους έκανε ταξίδια μαγικά.
Χώρες μακρινές ανακάλυψε και γνώρισε του κόσμου τα αιώνια μυστικά.
Τέτοια ζωή που επέλεξε ήταν βεβαίως μοναχική, μα δεν το μετάνιωσε ποτέ της.

Την αλφαβήτα όταν ξεκίνησε μ’ αγωνία να μετρά, πρώτα για το Άλφα έμαθε που το ονόμασε αγάπη.

Με το δεύτερο γράμμα, βοήθεια έμαθε τι πάει να πει και στο επόμενο που το λέγαν γάμο, ονειρευόταν μικρά παιδιά χαρούμενα γύρω απ΄τα πόδια της να τρέχουν.

Του διαζυγίου, δεν μπόρεσε ακριβώς να καταλάβει την απόλυτη εκδοχή.
Τη μπέρδευε το Ζήτα που στεκόταν στη μέση και αυτό το γράμμα δεν το είχε ακόμα μάθει.

Ελπίδα γέμισε όταν έμαθε για τη ζωή, μα την ήττα που κουβαλά μαζί της δε συμπάθησε, απειλή της έμοιαζε και κόντρα στον ευεργετικό εγωισμό.
Το θάρρος το αγάπησε σαν το άκουσε στις φλέβες της γάργαρο να κυλάει.

Το Γιώτα, ιππικό ήταν και αλόγων καθαρόαιμοι καλπασμοί.

Το Κάπα, μέσα στην καρδιά της ζωγράφισε και την έκανε συμπονετική.

Το Λάμδα, λιακάδα έφερε στα πρωινά της.

Το Μη, με μισό μάτι κοιτούσε και δεν το χώνεψε πολύ.
Το ναι συμπάθησε γιατί είχε διαρκώς μια ανοιχτόχρωμη αύρα.

Το Ξι, ξένος της έμαθε πως ο καθένας μας μπορεί να μετατραπεί.
Το Όμικρον, πως όλα στη ζωή δεν είναι άσπρο και μαύρο.
Στο Πι στάθηκε αρκετά, εξαιτίας του έζησε πολλά ενήλικα χρόνια στη σιωπή και η προδοσία δεύτερη ανάσα της έγινε που την πονούσε αριστερά στο στήθος.

Σταμάτησε νέα γράμματα να μαθαίνει.

Η προδοσία της κόστισε, όλα της τ’ ασημένια αργύρια.

Έφερε όμως στη ζωή της τα ονειρεμένα μικρά παιδιά, οπότε μεγαλώνοντας ξεπέρασε του Πι την αμαρτία.

Τα υπόλοιπα γράμματα έμαθε πολύ αργότερα και βιαστικά, θαρρείς πως τα κατάπινε χωρίς να τους δείχνει καθόλου υπομονή.
Η αθωότητα είχε μειωθεί αισθητά απ’ τη ζωή της.

Αποφάσισε πως με έννοιες πιο δύσκολες έπρεπε να καταπιαστεί. Έμαθε για φιλοσοφία και για τη λέξη χρέος απέναντι στο ψέμα που πουλά στις δανεικές ζωές μας

Έμαθε κι άλλα πολλά. Μα αποφάσισε να τα ξεχάσει γιατί της κάνανε κακό. Τη βία μισούσε, τις φωνές και όλα τα επαναλαμβανόμενα πάθη.
Σήμερα κατάφερε να μάθει όλα τα γράμματα σωστά.

Γριά εκατό χρονών έχει γίνει και είναι ικανοποιημένη.

Ακόμα τα γράμματα για παιχνίδι έχει και τα βάζει στρατιωτάκια στη σειρά.

Όπως όταν ήταν παιδί που τη μάγευαν κάθε μέρα οι καινούριες λέξεις.

Μαρία Φουσταλιεράκη 21-12-2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας τη γνώμη σας...