Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2017

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΙ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ


Ξύπνησε ένα πρωί και ένιωθε αλλαγμένη. Κοιτάχτηκε με περιέργεια στον καθρέφτη μα αλλαγή δεν είδε. Όλα τα χαρακτηριστικά ήταν το ίδιο γνώριμα. Το χαμόγελο στη θέση του, ξαπλωμένο στα χείλη της. Πρωινό και αγουροξυπνημένο. Τα μάτια της ήταν τα συνηθισμένα.

Όμορφα, λαμπερά, ζεστά, γεμάτα αγάπη. Τα μαλλιά μονάχα ήταν λιγάκι ανακατεμένα λόγω του άστατου ύπνου που είχε κάνει. Όλα στη θέση τους δηλαδή. Τότε γιατί ένιωθε τόσο διαφορετική σήμερα;

Δεν ήξερε.
Κράτησε αυτή τη σκέψη γι’ αργότερα, θα την απασχολούσε μετά, όταν θα έπινε τον καφέ της. Στην αγαπημένη της πρωινή ώρα. Μόλις είχε ξημερώσει. Της άρεσε να ξυπνά νωρίς και ν’ αφουγκράζεται την πόλη που ξυπνούσε.

Τ’ αδέσποτα σκυλιά και τις γάτες κάτω στο δρόμο. Το σκουπιδιάρικο. Τις ομιλίες των περαστικών. Τα πρώτα κορναρίσματα της ημέρας.

Ήταν καλοκαίρι, είχε τα παραθυρόφυλλα διάπλατα ανοιχτά. Νύχτα – μέρα. Έτσι ένιωθε πως ανήκε ολοκληρωτικά στην πόλη.

Ξεκίνησε την πρωινή ιεροτελεστία. Πλύσιμο, βούρτσισμα, κρέμα ημέρας. Καλημέρισε το γάτο που τριβόταν στα πόδια της για χάδια και κατευθύνθηκε στην καθαρή από βραδύς κουζίνα για να ετοιμάσει τον ελληνικό, πάντα σκέτο, καφέ της.

Ήπιε ένα δροσερό ποτήρι με νερό και όσο κυλούσε με ευχαρίστηση μέσα της θυμήθηκε τις προηγούμενες σκέψεις. Είχε αλλάξει. Δεν ήταν η ιδέα της. Το ένιωθε. Ανέκαθεν είχε καλή σχέση με το σώμα της. Όχι μόνο με την εικόνα της που μεταλλασσόταν ανάλογα με την ψυχολογία της, αλλά κυρίως με την υγεία του σώματός.

Με προσοχή αφουγκραζόταν το κορμί και τις ανάγκες του. Βέβαια δεν το φρόντιζε κατά πως έλεγαν οι γιατροί. Έπινε πολλούς καφέδες, δεν έπινε το απαιτούμενο νερό των τριών λίτρων ημερησίως και κάπνιζε αρκετά. Τη συγχωρούσε όμως το κορμί της. Μπορεί να ήταν ξεροκέφαλη όσο αφορά τις λιγοστές κακές της συνήθειες, μα το αγαπούσε και το φρόντιζε σε γενικές γραμμές.

Παρασύρθηκε από τις σκέψεις και παραλίγο να χύσει τον καφέ. Άμα χανόταν το καϊμάκι του, όλη η γλύκα δηλαδή, δεν τον έπινε. Έφτιαχνε καινούριο.

Άνοιξε το ραδιόφωνο και επέλεξε ερωτικά τραγούδια ν’ ακούσει σήμερα. Από την αυθόρμητη επιλογή ραδιοφωνικού σταθμού αναγνώριζε τη διάθεση της ημέρας. Σήμερα ήταν ο ρομαντισμός.

Βολεύτηκε στη γωνιά της, στο μεγάλο ευρύχωρο καναπέ, ανέβασε τα πόδια πάνω του και έστριψε ήρεμα το πρώτο τσιγάρο της μέρας. Το απολαυστικότερο.
«Θα χυθώ στα μάτια σου, θα χτυπώ στα βράχια σου ως το τέλος της σιωπής», ακουγόταν απ’ το σταθμό και οι ερωτικοί στίχοι την έκαναν να χαμογελάσει.

Είχε αρχίσει άραγε να ερωτεύεται και δεν το είχε καταλάβει; Έδιωξε τη σκέψη βιαστικά, δεν άντεχε καινούριο μέτωπο πρωινιάτικα. Προτίμησε ν’ ασχοληθεί τώρα μ’ αυτό το παράξενο που ένιωθε. Όχι. Ακόμα και να ήταν ερωτευμένη, αυτό το συναίσθημα που την ταλάνιζε δεν αφορούσε έρωτες. Αφορούσε την ίδια.

Τον εσωτερικό μοναχικό εαυτό της. Θυμήθηκε πως έβλεπε ταραγμένα στον ύπνο της χθες και είχε  ξυπνήσει με την επίγευση πως είχε δώσει μια μάχη και την είχε κερδίσει. Η ζωή της ήταν δυστυχώς ακόμα αρκετά μπερδεμένη και μάχες αναγκαζόταν να δίνει συχνά. Χρόνια τώρα προσπαθούσε να ξεφτίσει το περίπλοκο κουβάρι των σχέσεων και των ρόλων, μα δεν κατόρθωνε ν’ ακουμπήσει την αρχή και το τέλος του.

Μόνο τη μέση άγγιζε και πάλευε να συνταιριάξει παρελθόν και μέλλον εκεί στη μέση, μήπως διορθώσει το παρόν. Ήταν σε καλό δρόμο και το ήξερε. Με κόπο είχε καταφέρει ν’ απαλλαγεί από ενοχές ξένες, από ευθύνες ξένες και κυρίως από αντιπαραθέσεις με αγαπημένους της ανθρώπους. Ποτέ δεν της άρεσε να μαλώνει.

Γι’ αυτό και είχε προβλήματα σήμερα. Αν είχε μάθει να μαλώνει, ίσως να κατάφερνε να βάλει νωρίτερα όρια γύρω της. Ποτέ δεν είναι αργά. Εξάλλου ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του χρόνους αντίδρασης και εξοικείωσης. Με τη σκέψη της εξοικείωσης αυθόρμητα σκέφτηκε το Βασίλη. Τον άνδρα που είχε γνωρίσει πρόσφατα και είχε βρεθεί μαζί του ήδη τρεις φορές για καφέ και κουβέντα. Της άρεσαν πολύ οι συζητήσεις τους και από την πρώτη φορά που κάθισε δίπλα του στο καφέ της πλατείας ένιωσε όμορφα και βολικά.

Τα λιγοστά φιλιά αποχαιρετισμού που είχαν ανταλλάξει της θύμισαν πόσο όμορφο ήταν να βρίσκεσαι σε αγκαλιά αγαπημένου. Η αναζήτηση της αγκαλιάς του είναι ένδειξη έναρξης έρωτα; Τη σκεφτόταν συχνά και την αποζητούσε. Είχε αρχίσει να γοητεύεται απ’ τον άνδρα με το διαπεραστικό βλέμμα και συχνά έλεγχε το τηλέφωνό της για μηνύματα. Χαμογελούσε όταν της έστελνε εκείνος. Χαμογελούσε γι’ αρκετή ώρα

Το ζήτημα όμως τώρα δεν ήταν ο Βασίλης. Την απασχολούσε η διαφορετικότητα που ένιωθε απ’ όταν ξύπνησε. Έμεινε ασάλευτη και σιωπηλή στον καναπέ για ώρα. Μόνο σκεφτόταν. Αργότερα κατέληξε στο τι μπορεί να συμβαίνει. Τα βήματα όλων των προσπαθειών για να καλυτερέψει η καθημερινότητα και κατ’ επέκταση η ζωή, κατέληξαν στη σημερινή μέρα. Με επιτυχία. Εδώ και τώρα ήταν επιτέλους σε αρμονία με τον εαυτό της.

Σε αρμονία με τις αποφάσεις της. Χαμογέλασε στη διαπίστωση αυτή. Ωραία λοιπόν! Έτσι νιώθει δηλαδή κάποιος που ζει ελεύθερα όπως του ορίζει η συνείδησή του, έχοντας πληρώσει τις συνέπειες των επιλογών του; Υπέροχο συναίσθημα, λυτρωτικό. Την κατέκλυσε. Είχε ξεχάσει από πότε είχε να αισθανθεί  τόσο ελεύθερη.

Τα περισσότερα χρόνια κυρίως ανησυχούσε. Για τους άλλους κυρίως, αλλά και για τον εαυτό της. Την ανησυχία της εκμεταλλεύονταν για να ικανοποιούν εγωιστικά μόνο τις δικές τους ανάγκες. Επιτέλους ένιωθε κυρίαρχος της Ζωής και των αναγκών της. Ένιωθε Κύριος, γιατί Κυρία ένιωθε πάντα, των επιλογών της. Των δικών της αποφάσεων και επιλογών. Όχι των άλλων. Χαμογέλασε και αισθάνθηκε δυνατή και σίγουρη.

Ένα αναπαυτικό λίκνο, άδειο και καθαρό από ξένα βάρη, που επιτέλους μπορούσε να ρέει ελεύθερα η Αγάπη μέσα του κατά πως ήθελε εκείνη.

Αυτό ήταν εκείνη. Ένα λίκνο για να ξεκουράζεται η αγάπη μέσα της. Ήταν ευλογημένη. Δάκρυσε μόλις το συνειδητοποίησε.

Πριν προλάβει το βούρκωμα να γίνει κλάμα συγκίνησης, χτύπησε το τηλέφωνο. Ο Βασίλης ήταν. Για να της πει καλημέρα. Ξέχασε αμέσως όλες τις σκέψεις που έκανε μέχρι πριν και σε δευτερόλεπτα μεταμορφώθηκε σε μια ερωτευμένη γυναίκα που ανυπομονούσε να συναντήσει τον αγαπημένο της.


Μαρία Φουσταλιεράκη 14-7-2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας τη γνώμη σας...