Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

ΕΝΑΣ ΜΥΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ


Μα την αλήθεια! Είπε κάποτε η αλεπού σε μια κότα, δε θέλω να σου κάνω κακό.

Εφησυχασμένη εκείνη, πλησίασε και η πεινασμένη αλεπού την έκανε μια χαψιά. Όταν τέλειωσε σκασμένη το γεύμα της, ευχαρίστησε νοερά την κότα που χάρη σ ‘αυτήν θα επιζούσε για ακόμα μια μέρα και ξεκίνησε να φύγει και μονολογούσε.
Δε θ’ άντεχε την αλήθεια, γι’ αυτό την έκρυψα.

Τη σκηνή παρακολουθούσε με ενδιαφέρον μια κουκουβάγια, καθισμένη στο μοναδικό δέντρο που υπήρχε έξω απ’ το κοτέτσι.

Ενδιαφέρουσα η θεωρία σου και πως να το πω χωρίς να σε θίξω, α ναι! εξαιρετικά βολική για τα συμφέροντά σου, είπε στην αλεπού από απόσταση ασφαλείας φυσικά.

Ακόμα και σε μια χορτάτη αλεπού κανείς δε μπορεί να’ χει εμπιστοσύνη πως δεν θα τον φάει.

Η αλεπού κοντοστάθηκε σκεπτική.

Αν το καλοσκεφτείς, χάρη της έκανα που της είπα  ψέματα. Πριν τη φάω, ήταν μια αισιόδοξη κι ευτυχισμένη κότα η οποία πέθανε όσο ήταν ακόμα ευτυχισμένη.

Αν της έλεγα την αλήθεια, θα ένιωθε φόβο και αγωνία.

Θα πέθαινε έχοντας αυτά για τελευταία της συναισθήματα και σκέψεις.

Σε κανέναν δεν αξίζει να πεθαίνει μέσα στον αρνητισμό και το φόβο.

Άσε που αυτά χαλάνε και τη γεύση απ’ το κρέας, που το πας κι αυτό!

Ενώ η χαρά και η ευτυχία το νοστιμεύει πολύ. Και ειδικά ο έρωτας.

Τυχαία το παρατήρησα μια φορά, όταν έφαγα μια νεαρή πουλάδα την ώρα που εξομολογούνταν τον έρωτά της στο νεοφερμένο πετεινάρι του κοτετσιού.

Παραλίγο να της χαρίσω τη ζωή, τόσο όμορφο ήταν το θέαμα που αντίκρισα, σχεδόν μετάνιωσα την ώρα που την έπνιγα, μα ήταν τόσο νόστιμη που ξέχασα μεμιάς τις τύψεις μου.

Από τότε παραμονεύω τις ερωτευμένες κότες και τις προτιμώ. Όλες, μηδενός εξαιρουμένης, έχουν αλλιώτικη γεύση, πεντανόστιμη.

Μπορεί ν’  ακούγεται σκληρό, αλλά η επιβίωση από μόνη της είναι σκληρή, δεν την κάνω εγώ παραπάνω.

Υπήρξαν φορές που τις λυπόμουν λίγο. Κυρίως επειδή δεν είδα ποτέ κανένα κόκορα να θρηνεί ή να προσπαθεί να σώσει την αγαπημένη του. Ούτε έναν. Αν το καλοσκεφτείς, χάρη τις έκανα. Τις απάλλαξα από ένα ουτοπικό έρωτα. Άρα καλό έκανα σε όλες τους και όχι κακό.

Δεν έχω την πολυτέλεια να κοιτάζω μ’ ευαισθησία τα θηράματά μου πριν τα φάω, γιατί θα καταντήσω νηστική και μετά πεθαμένη.

Αν το κάνω, σίγουρα στο κάθε ένα τους θα βρίσκω λόγους που αξίζει να τ’ αφήσω να ζήσει, μα και σε μένα αξίζει να ζήσω. Θα ήταν άδικο να ζήσει το φαγητό μου και εγώ να πεθάνω.

Δε φταίω εγώ που γεννήθηκα αλεπού. Δεν το επέλεξα εγώ. Αν πρέπει κάποιος να φταίει, ας φταίει ο Θεός που δε με έκανε χορτοφάγο, είπε η αλεπού και συνέχισε να καθαρίζει με προσήλωση τα δόντια της μ’ ένα πούπουλο απ’ την κότα που είχε μόλις φάει και που το είχε φυλάξει για ενθύμιο.

Η κουκουβάγια άκουγε αμίλητη και προβληματισμένη.

Προσπαθώ ν’ αποφασίσω, είπε στην αλεπού κάποια στιγμή, αν συμφωνώ ή όχι με τα λόγια σου και κατέβηκε στη ρίζα του δέντρου παραδίπλα απ’ το σημείο που ξάπλωνε η αλεπού.

Όταν μας ρωτούν για την αλήθεια πρέπει να τη λέμε ή ν’ απαντάμε ψέματα; ρώτησε την αλεπού, προσπαθώντας να οδηγήσει την κουβέντα σε αφηρημένες φιλοσοφικές έννοιες που ήταν και το φόρτε της.

Είμαστε υποχρεωμένοι ν’ απαντάμε σε κάθε ερώτηση που μας κάνουν;, αντιγύρισε έξυπνα η αλεπού, χαμογελώντας.

Φαντάζεσαι πως ένιωσα υποχρεωμένη ν’ απαντήσω στην κότα; Καθόλου. Δεν ήθελα να φάω ξινισμένο από φόβο κρέας, γι’ αυτό καταδέχτηκα να της απαντήσω.

Για μένα, όλες οι αλεπούδες που μπορούν να ξεχωρίσουν το καλό απ’ το κακό, όπως εσύ και ξέρουν να ερμηνεύουν τα συναισθήματα, είναι κακές, είπε προκλητικά η κουκουβάγια επειδή ένιωσε πως η συζήτηση δεν πήγαινε εκεί που ήθελε.

Το γεγονός πως μπορώ και σκέφτομαι, συνέχισε χωρίς να δείχνει καθόλου ενοχλημένη η αλεπού, και πως ξέρω να αναλύω τα συναισθήματα, αλλά ακολουθώ αυτό που με προστάζει η φύση μου, δε με κάνει ούτε καλή, ούτε κακή.
Με κάνει απλά αλεπού. Μια αλεπού που σκέφτεται και νιώθει. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.

Τα πράγματα γύρω από την αλήθεια είναι πολύ απλά, κι ας είναι ένα βασικό φιλοσοφικό ζήτημα που απασχολούσε και θ’ απασχολεί πάντα κάθε έλλογο ον.

Δε φτάνει μόνο κάποιος να θέλει ν’ ακούσει μια αλήθεια, πρέπει και ν’ αντέχει να την ακούσει.

Όποιος δεν είναι έτοιμος ν’ ακούσει μια αληθινή απάντηση, καλά θα κάνει να μην υποβάλλει καν την ερώτηση.

Βέβαια, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η αλήθεια είναι σαν τα ρούχα. Ο καθένας φοράει αυτά που του ταιριάζουν και τον κολακεύουν.

Δες εμένα για παράδειγμα. Πόσο πολύ μου ταιριάζει η γούνα και η φουντωτή ουρά.

Με φαντάζεσαι να φοράω φτερά αντί για γούνα; Καθόλου δε θα μου ταίριαζαν, είπε η αλεπού κι έφυγε για το δάσος.


Μαρία Φουσταλιεράκη 6-10-2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας τη γνώμη σας...