Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

Η ΖΩΗ ΑΠΟΖΗΜΙΩΝΕΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ


Σου πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό πως η Αγάπη μπορεί ν’ ανθίσει σε χαλάσματα, πάνω σε πέτρες και σε κάκτους που αγκυλώνουν, που ματώνουν απαλά δάχτυλα όταν την αγγίζουν;

Οι ταινίες, τα ρομαντικά μυθιστορήματα και τα τραγούδια, τις περισσότερες φορές, περιγράφουν την αγάπη σαν κάτι εύθραυστο, πολύτιμο και απαλό.

Σαν ένα πολύχρωμο σύννεφο που ντύνει την ύπαρξή μας με όμορφα και φωτεινά χρώματα και την ταΐζει νέκταρ και αμβροσία κάνοντας τον ερωτευμένο να νιώθει ένας μικρός επίγειος θεός.

Πολλές φορές είναι όντως έτσι.

Υπάρχουν όμως φορές που η Αγάπη έρχεται καχύποπτη και κουρασμένη, φορώντας σκούρα χρώματα αντί για φωτεινά, κουρέλια αντί για ρούχα και στα χέρια της κρατά μαχαίρια και δηλητήριο αντί για λουλούδια και γλυκά.

Έρχονται στιγμές στη ζωή που μπορεί ακόμα και να μισήσεις τον άνθρωπο που αντί να σε κάνει ευτυχισμένη με την αγάπη του, σε πονά και σε διαλύει με τις εντάσεις και τις διαφορές που έχετε στις αντιλήψεις.

Πολλές φορές σε κάνει να κλαις, σε κάνει να σφαδάζεις από ψυχικό πόνο και να κοντεύεις να τρελαθείς από αγωνία μήπως του συμβεί κάτι κακό ή φοβάσαι μην κάνει κακό σε σένα.  Ηθελημένα ή άθελα.

Αναρωτιέμαι αν ισχύει αυτό που λένε, πως στη ζωή, ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει. Δεν ξέρω. Ειλικρινά.

Καμιά φορά έρχονται με τέτοιο τρόπο οι συγκυρίες και οι καταστάσεις, οι επιλογές που κάνουμε, που μας κάνουν κακό αντί για καλό.

Παίρνουμε αποφάσεις και κάνουμε επιλογές, που στο τέλος μπορεί να μας διαλύσουν σωματικά και ψυχολογικά και να μας αφήσουν κουφάρια στην άκρη του δρόμου.
Σκιές του παλιού, καλού εαυτού μας.
Μπορεί να έρθει ακόμα και μια στιγμή, που η λογική να σου πει, τρέχα μακριά απ’ τον άνθρωπο που αγαπάς ή που νομίζεις πως σε αγαπά.

Να σου πει, φύγε όσο είναι νωρίς για να σωθείς.
Να σου πει, να μην κοιτάξεις καν πίσω όταν θα κλείσεις την πόρτα.
Γιατί αν μείνεις λίγο ακόμα, αν κάνεις υπομονή για λίγο ακόμα, θα χάσεις για πάντα την ησυχία, την ηρεμία και τον ύπνο σου.
Και ίσως δε χάσεις μόνο αυτά. Ίσως χάσεις τα πάντα.
Ακόμα και τον ίδιο σου τον εαυτό.

Μα εσύ δεν ακούς. Και δε φεύγεις. Δε μπορείς να φύγεις. Επιλέγεις ή αναγκάζεσαι να επιλέξεις να μείνεις εκεί.

Στα πόδια σου, εκείνη τη στιγμή, εντολή δίνει η καρδιά κι όχι η λογική.
Και απλά μένεις. Μένεις να παλέψεις σαν λιοντάρι για τη μελλοντική ευτυχία σου και ευτυχία σας.

Σταματάς για μια στιγμή, κλείνεις τα μάτια, παίρνεις βαθιά ανάσα να γεμίσουν τα πνευμόνια με κουράγιο, κάνεις το σταυρό σου και προσεύχεσαι να έχεις πάρει τη σωστή απόφαση.
Παρακαλάς η αγάπη σας να είναι ή να καταφέρει να γίνει γιατρικό κι ανίκητο μαγικό για όλα σας τα προβλήματα.

Για όλες τις αντίξοες συνθήκες.
Για όλα τα παράλογα που ζεις.
Για όλα τα αδικαιολόγητα που με πάθος δικαιολογείς, βγάζοντας τον εαυτό σου τρελό, υπερβολικό και υπερευαίσθητο.

Εύχεσαι μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής σου, η αγάπη να καταφέρει στο τέλος να σε σώσει, για να σωθεί.
Εκλιπαρείς μέσα σε όλα, να διώξει μακριά μια καταστροφική συνήθεια που έχει μπει ανάμεσα σε σένα και τον άνθρωπο που αγαπάς.

Εκλιπαρείς τον έρωτα να γίνει δυνατότερο ναρκωτικό από τις ουσίες, το αλκοόλ, το τζόγο, την απιστία, τα ψέματα, την ατολμία, τα ψυχικά τραύματα και οτιδήποτε ψεύτικο που υπόσχεται άφατη πλασματική ευτυχία.

Εσύ, απλά μένεις γονατισμένος, σε έκσταση, μπροστά στο μεγαλείο του έρωτα και του πάθους και παλεύεις με Θεούς και Δαίμονες να κερδίζεις μία μέρα τη φορά.
Και συνεχώς υπενθυμίζεις στον εαυτό σου, πως η επιλογή να μείνεις και να παλέψεις έχει τεράστιο ρίσκο.
Η φωνή μέσα σου, το στομάχι σου και το ένστικτό σου, σου  λένε πως για κάποιο λόγο που δεν έχει καμία λογική, πως αξίζει να το κάνεις.

Αξίζει να μείνεις σ’ αυτή τη σχέση και να παλέψεις.

Αξίζει να μείνεις δίπλα στον άνθρωπο που αν καταφέρει να νικήσει τους προσωπικούς του δαίμονες, είναι ικανός να σου προσφέρει απέραντη ευτυχία, αγάπη, έρωτα και πληρότητα.
Αύριο.

Γιατί σήμερα, αυτή τη στιγμή, είναι σε θέση να σου δώσει μονάχα υποσχέσεις και στιγμές αποτυπωμένες σε φωτογραφία για ταυτότητα.
Μονάχα ψήγματα και ψίχουλα μελλοντικής ευτυχίας σου δίνει.

Μα ακόμα και τα ψίχουλα που παίρνεις, εσένα σε χορταίνουν.

Γιατί; Γιατί κανείς δε φεύγει από κει που ξέρει πως αξίζει να μείνει και να παλέψει. Για ένα αποτέλεσμα αβέβαιο. Ο καθένας το γνωρίζει αυτό.
Μα αν το καλοσκεφτούμε κι όλας, ολόκληρη η ύπαρξή μας είναι αβέβαιη, ρευστή και μας έχει δοθεί χωρίς καθόλου εγγυήσεις.
Χωρίς οδηγίες χρήσης.
Κάθε μέρα ζωής είναι και μια νίκη ενάντια στο θάνατο.
Κάθε μέρα ζωής είναι μια νίκη υπέρ της Ζωής.
Όποιος έχει μάθει να μάχεται γι’ αυτό που του αξίζει, δεν τα παρατάει στην πρώτη στραβοτιμονιά.
Δεν κιοτεύει στο πρώτο λάθος.

Δε γυρνά την πλάτη στο πρώτο ατόπημα του ανθρώπου που αγαπά.
Γιατί κανείς δε γεννήθηκε τέλειος και κανείς δεν οφείλει να είναι αλάνθαστος.
Κανένας δεν έχει ζήσει τη ζωή του χωρίς να έχει κάνει λάθος εκτιμήσεις και χωρίς να έχει πάρει λάθος αποφάσεις.

Δεν έχει σημασία πόσα λάθη θα κάνουμε σ’ όλη μας τη ζωή, μα πόσα λάθη θα καταλάβουμε, θα διορθώσουμε και δε θα επαναλάβουμε.

Έχουμε το δικαίωμα και την ελευθερία, ακόμα και να επιλέγουμε να περπατάμε ξυπόλητοι πάνω στο δρόμο της σκληρής αγάπης, του πόνου, της  ματαιότητας και της αβεβαιότητας, κρατώντας όμως ταυτόχρονα απ’ το χέρι, τον άνθρωπο που διαλέξαμε να βαδίσουμε μαζί του αυτό το δρόμο.

Τον άνθρωπο που ονειρευόμαστε να γεράσουμε δίπλα του.
Ταυτόχρονα έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε επιτόπου στροφή, ν’ αλλάξουμε ρότα και να βαδίσουμε σε άλλο δρόμο.

Στο δρόμο της μοναξιάς, της ηρεμίας, των τύψεων, αλλά και των αναμνήσεων που στοιχειώνουν.
Όλοι οι δρόμοι ανθρώπινοι είναι.

Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί δρόμοι.

Επιλογές υπάρχουν μονάχα και αντοχές.
Ο κάθε ένας από μας, περπατά όπου και για όσο αντέχει.
Ανάλογα με το πόσο γερό στομάχι έχει και ανάλογα με το ρίσκο που δέχεται να αναλάβει.
Το αν διάλεξε κάποιος ή όχι τελικά το σωστό γι’ αυτόν δρόμο, ο χρόνος θα το δείξει πανηγυρικά.
Εκεί, στο τέλος θα το δείξει.
Στο ηλιοβασίλεμα της ζωής του.
Αν θα τον βρει σε αγκαλιά ή ολομόναχο.
Αν θα τον βρει ευτυχισμένο, σοφό και ξεχειλισμένο από Αγάπη την ώρα που θα κλείνει τα μάτια.

Ευτυχισμένος ο άνθρωπος που τα ροζιασμένα και πονεμένα απ’ τους χρόνους χέρια του, βρίσκονται φωλιασμένα σ’ άλλα ροζιασμένα και πονεμένα απ’ τους χρόνους χέρια.
Αυτή είναι η στιγμή που θα τον έχει αποζημιώσει για κάθε υπομονή, για κάθε θυσία, για κάθε πόνο και δάκρυ, για κάθε υπέρβαση που έκανε, επειδή πίστεψε πως άξιζε να σωθεί αυτός που η αγκαλιά του μυρίζει σπιτικό.

“Όποτε ο Θεός θέλει να σώσει έναν άνθρωπο, στέλνει κάποιον να τον αγαπήσει. Γέροντας Πορφύριος”


Μαρία Φουσταλιεράκη 30-11-2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πείτε μας τη γνώμη σας...