Μαρία Φουσταλιεράκη: Ιανουαρίου 2017

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

ΝΑ Σ' ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ

Να σ' ακολουθήσω είπες επιτακτικά και η νιότη σου έσταζε ορμόνες ανδρείας που μύριζαν ακαταμάχητα.

Σαν υπνωτισμένη άρχισα να σ' ακολουθώ, παρατώντας τα γυρίσματα της ταινίας στη μέση και το συνεργείο στα κρύα του λουτρού.

Η πρωταγωνίστρια, γερασμένη μα λαμπερή απ' τις ενισχυτικές για την ομορφιά ενέσεις, βρισκόταν ξαπλωμένη στον καναπέ.

Σκοτάδι είχε απαιτήσει για να μη χαλάει ο ήλιος την ώριμη επιδερμίδα.

Κατέβηκα τις σκάλες που μου έδειξες και σ' ακολούθησα στο δαιδαλώδες υπόγειο του φανταχτερού ξενοδοχείου.

Όσο απομακρυνόμουν από τη δουλειά που είχα αναλάβει, έβλεπα πως είναι μάταιο. Ίσως ήταν λάθος ολο αυτό το παιχνίδι μεταξύ μας.

Σε πρόφτασα και σε είδα να με περιμένεις ολόγυμνος.

Ξεντύθηκες με τη φυσικότητα που ο υπόλοιπος κόσμος αναπνέει και ήσουν έτοιμος να μπεις στην εσωτερική θερμαινόμενη πισίνα.

Μου έτεινες το χέρι με σιγουριά και βούτηξες.

Σε κοίταξα να κολυμπάς και με τις απλωτές σου να δημιουργείς αναστάτωση σ' ολόκληρη την πισίνα.

Το καλοφτιαγμένο σου κορμί, χωρίς κανένα ψεγάδι απ' όσο πρόλαβα να δω, με ευκολία προκαλεί κύματα αναστάτωσης στις γυναίκες.

Και γω γυναίκα ήμουν.

Το θέαμα μαζί με την επιμονή σου τόσο καιρό να με κατακτήσεις, με έκαναν να μειδιάζω.

Χορτασμένη γυναίκα ήμουν. Εμπειρίες, σχέσεις, έρωτα, και λατρεία.

Ήξερα πως είμαι ελκυστική όσο ποτέ, αλλά ήξερα πως πέρασαν και τα πρώτα σημάδια του χρόνου.

Μου σφράγισαν περήφανα το κορμί με τα υπέροχα πρώτα σημάδια της ωριμότητας.

Φαντάστηκα τα κορμιά μας γυμνά, δίπλα - δίπλα.

Θα ήταν λάθος να το κάνω.

Όχι γιατί είχα ενδοιασμούς να εκθέσω τη γύμνια μου στα μάτια σου.

Δεν ένιωθα την ανάγκη ν' απολογηθώ σε κανέναν για το κορμί, την ηλικία και τον τρόπο που σκέφτομαι.

Ένιωθα την ανάγκη όμως να κάνω το σωστό.

Και το σωστό ήταν να μη στο κάνω τόσο εύκολο το λάθος.

Πίστευες πως δε θ' αντιστεκόμουν. Μπορεί καμιά γυναίκα μέχρι τώρα να μη σου είχε αντισταθεί.

Ίσως να ήμουν η πρώτη.

Δε με πολυενδιέφερε αυτό.

Σου έστειλα ένα φιλί από μακριά και έφυγα.

Σ' όλη τη διαδρομή μέχρι να συναντήσω ξανά το συνεργείο δε σκεφτόμουν τι να τους πω που τους παράτησα σύξυλους, χωρίς δικαιολογία.

Σκεφτόμουν πως το δίκαιο για σένα είναι να μη με ξαναδείς.

Τα νεαρά αγόρια εύκολα ερωτεύονται τα κορμιά που φωλιάζουν όπως η μήτρα της μαμάς τους.

Μαρία Φουσταλιεράκη 28-1-2017

ΑΠΟΔΡΑΣΗ

Εγώ θα σε βοηθήσω ν' αποδράσεις.

Ξέρω που είναι η έξοδος κινδύνου της ζωής.

Έλα σου λέω, δώσε μου το χέρι. Είναι σκοτεινά εδώ.

Εγώ θα σε οδηγήσω.

Εδώ στον τοίχο. Κοίταξε.

Έχω ζωγραφίσει ένα ανοιχτό παράθυρο.

Έλα μαζί μου σου λέω.

Χωράει τους ανθρώπους στο δικό μας ανάστημα.

Μαρία Φουσταλιεράκη 27-1-2017

ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ

Κι αν δεν αξιωθώ το μάρμαρο να υποτάξω, δε θα το παραδεχτώ σαν ήττα καλλιτεχνική.

Την ώρα που με τη σμίλη θα το τραυματίζω, συγχώρεση θα του ζητώ που δειλός στάθηκα στο δικό μου φθαρτό κορμί αθανασία να σμιλέψω.

Μα το δικό μου υλικό είναι φτιαγμένο για προσωρινή χρήση.

Το αίμα σαν αρχίσει να τρέχει απ’ το πρώτο κι όλας τραύμα, την προσοχή το άλικο θα κλέψει και το μεγαλόπνοο έργο δε θα τύχει καθόλου θαυμασμού, μα λύπησης.

Το σχήμα του Ιδανικού Έρωτα ονειρεύομαι να σχηματίσω στο γλυπτό κι αν με τα χρόνια δεν τα καταφέρω, πάλι δε θ' απαγοητευτώ.

Με πειθαρχία θα συνεχίσω να το φιλοτεχνώ μέχρι τα χέρια μου ν' αρχίσουν να τρέμουν απ' του χρόνου το γήρας.

Φαντάζομαι τον εαυτό μου, να στέκομαι γέρος και αποκαμωμένος να το θαυμάζω.

Έργο μιας ατέλειωτης ζωής.

Στη διαθήκη μου θα το βάλω απαίτηση.

Όποιος μάθει για το χαμό μου και τότε καταλάβει πως μ' αγάπησε, αυτός θα πω να το κληρονομήσει.

Στο σπίτι του όταν το παραλάβει και με στοργή αγγίξουν τα δάκρυα το παγωμένο υλικό, τότε μόνο θα έχει ολοκληρωθεί.

Το τελευταίο σμίλευμα θα βάλει υπογραφή αθανασίας στον ανέραστο θάνατο.

Μαρία Φουσταλιεράκη 27-1-2017

ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΠΟΥ ΙΣΟΡΡΟΠΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

Κάποτε συνάντησα μια γυναίκα. Ήταν απλά όμορφη. Δεν ήταν εκπάγλου καλλονής.

Η ομορφιά όμως του θηλυκού, σε συνδυασμό με τη χάρη που είχε περισσή στις κινήσεις, τον αέρα υπεροχής και τη σπιρτάδα του βλέμματος, δημιουργούσε ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Δεν περνούσε καθόλου απαρατήρητη.

Ήταν από κείνα τα θηλυκά που η αυτοπεποίθηση πολύχρωμα ρυάκια έφτιαχνε πίσω της όπου προχωρούσε.

Ήταν απ’ αυτές τις γυναίκες που όταν άνοιγαν το στόμα τους να σου μιλήσουν, σε κοίταγαν κατ’ ευθείαν μέσα στην ψυχή.

Ένιωθες πως μπορείς να της εμπιστευτείς το πιο σκοτεινό σου μυστικό. Ήξερες πως μπορείς να της εκμυστηρευτείς ακόμα και την πιο απεχθή σου πράξη. Εκείνη την πράξη, που ντρέπεσαι ακόμα και στη μνήμη σου να φέρεις.

Αυτή η γυναίκα είχε και αυτή σκοτεινά μυστικά και άνομες στιγμές στο παρελθόν της και δε δίσταζε να τα μοιραστεί όταν το έφερνε η κουβέντα.

Για ό,τι τη ρωτούσαν όχι μόνο δεν απαντούσε, μα διηγούνταν όλη την ιστορία. Απροκάλυπτα. Με ξεδιάντροπες λεπτομέρειες και σαδιστική ειλικρίνεια.

Οι ιστορίες που άκουσα απ’ τα χείλη της, ενώ ήταν βρώμικες χειρότερα κι από υπονόμους μεγαλούπολης, δεν ξεχείλιζαν καθόλου δυσωδία.

Ξεχείλιζαν μόνο ανθρωπιά.

Απ’ τα ρείθρα των σκοτεινών της αναμνήσεων έβγαινε άρωμα.

Το δικό της άρωμα. Που ήταν μεθυστικό. Τόσο μεθυστικό που σε ζάλιζε.

Μετάνιωνες που από φόβο παρέμενες σχεδόν αναμάρτητος τόσα χρόνια και ζήλευες κρυφά τις δικές της αμαρτίες.

Μετάνιωνες που μπροστά της έδειχνες τόσο άσπιλος κι αμόλυντος από εμπειρίες ζωής.

Θέλει τόλμη, είπε, σα να διάβασε τις σκέψεις μου

Τόλμη και γενναιότητα για ν’ αποδεχτείς πως είσαι μόνο άνθρωπος.

Άμα αποδεχτείς αυτή την αδυναμία, δε θα ξανα-απαιτήσεις ανόητα απ’ τον εαυτό σου να είσαι πάντοτε σωστός και αναμάρτητος.

Οι εκ των υστέρων ενοχές που μας φορτώνουν οι ξένες συνειδήσεις, δίνουν σπουδαιότητα στ’ ατοπήματά μας. Όχι οι πράξεις μας αυτές καθ’ αυτές.

Πως καταφέρνεις να μιλάς τόσο ανένοχα για τις αμαρτίες σου; Ρώτησα με ειλικρινή απορία.

Χαμογέλασε και φύσηξε παιχνιδιάρικα τον καπνό απ’ το τσιγάρο της.

Μια φευγαλέα σκιά είδα να περνά απ’ το βλέμμα της την ώρα που μου απαντούσε.

Αγάπησα τις αμαρτίες μου και συμφιλιώθηκα με όλα όσα μου κόστισαν.

Είχε μια νεανική λάμψη στα μάτια τη στιγμή εκείνη, μα ταυτόχρονα έδειχνε πολύ βαθυστόχαστη.

Χαμογέλασα χωρίς να της κάνω άλλες ερωτήσεις. Κατάλαβα.

Αυτός ο τολμηρός συνδυασμός αμαρτίας και συγχώρεσης ήταν το απαύγασμα της ομορφιάς της ψυχής της.

Μαρία Φουσταλιεράκη 26-1-2017

ΜΙΚΡΗ ΕΛΕΝΗ

Μικρή Ελένη, δεν ήξερες πως τα γρανάζια του μυαλού παροπλίζονται όταν επικρατήσει μαυρίλα από ανασφάλειες, απωθημένα και βαλτωμένη καλοσύνη που μόνο ίχνη άφησε αμυδρά στο πέρασμά της;

Κολυμπάς στο βούρκο της αυτολύπησης, μα εσύ τον βλέπεις πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων και κάνεις στόχο ζωής κάθε μέρα να τερματίζεις με όλο και καλύτερο χρόνο.

Κάθεσαι και κλαις μικρή Ελένη γιατί δε σε παίζουν οι φιλενάδες σου.

Χαμπάρι σε πήραν για κακή σου τύχη, αφού από μακριά μυρίζεις αρπακτικό που ζει μακριά από αγέλες, μα τις αγέλες κολακεύει για ένα μερίδιο τροφής.

Περίεργες είναι οι εποχές και τα θηράματα σπανίζουν.

Αποφεύγεις τα πραγματικά δόντια να δείξεις και τη μασέλα χαιρέκακα βγάζεις όταν σπάνια καταφέρνεις να γελάς.

Όλο διαμαρτύρεσαι πως η πίτα δε μοιράζεται ποτέ σωστά, γκρινιάρα γεννήθηκες Ελένη, παραδέξου το.

Τη μερίδα του λέοντος απαιτείς κι ας μη γεννήθηκες λιοντάρι, μα λαγός, στα λαγούμια να καταστρώνει στρατηγικές.

Ύπουλα χτυπάς από μακριά, αφήνεις εντυπώσεις ψεύδους να πλανώνται και μετά γίνεσαι τοξικός καπνός.

Καημένη Ελένη κανείς δε σε λυπάται έτσι που κατάντησες.

Κανείς δε σκουπίζει τα ψεύτικα δάκρυα γιατί είναι παραπλανητικά.

Παρασιτικά σε παρέες και σε ανθρώπους σ’ αρέσει να κολλάς.

Εξυπνάδες πετάς και κλεμμένα τσιτάτα. Τη διχόνοια καλλιεργείς σε γλάστρες και τ’ αποθέματα φροντίζεις πάντα να ‘ναι φρέσκα.

Καημένη Ελένη, που τους άνδρες καταφέρνεις να ξεγελάς, γιατί είναι πλάσματα ευαίσθητα και στα βουρκωμένα μάτια πάντοτε υποκύπτουν.

Μα οι γυναίκες από τη φύση τους είναι σκληρές και σε ξεσκεπάζουν.

Μανάδες είναι οι γυναίκες και χωρίς να ‘χουν κάνει δικά τους παιδιά.

Χρέος έχουν το υγιές είδος, χωρίς συναισθηματικές παρεμβολές να διαιωνίζουν.

Μικρή Ελένη που δε θα μεγαλώσεις ποτέ, τα λόγια να θυμάσαι απ’ τα χαλινάρια να κρατάς σφιχτά, γιατί ξεφεύγουν σ’ αυτιά που δεν έπρεπε να φτάσουν.

Εκτίθεσαι σε μέρη και ανθρώπους που ούτε μπορείς να διανοηθείς μικρή ανόητη Ελένη.

Την άγνοια δεν μπορείς καραμέλα να’ χεις μονίμως για δικαιολογία. Η άγνοια μπορεί κατά λάθος να σκοτώσει.

Αχ ανόητη Ελένη με τη μεγαλομανία του τίποτα που προσποιείται τάχα πως είναι κάτι.

Δεν ξέφυγες ποτέ απ’ τις προσδοκίες της μαμάς και άχρηστες συμβουλές κατά πόδας ακολουθείς.

Μικρή Ελένη καταδίκασες τον εαυτό σου να μείνει και γελάνε οι πωλήτριες στα καταστήματα όταν των μεγάλων τα ρούχα προβάρεις με καμάρι.

Για πάντα Ελένη στον κύκλο ανακούρκουδα θα 'σαι καταδικασμένη να ζεις.

Και όταν τολμήσεις τον εαυτό σου ν' αντικρίσεις, θα παρακαλάς κάθε περαστικό, έκρηξη να προκαλέσει στο σύμπαν για να γλυτώσει ο κύκλος, αλλά και εσύ απ’ το δόλιο εαυτό σου.

Μαρία Φουσταλιεράκη 25-1-2017

ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Κουράστηκα να μου λένε πως πρέπει να μάθω να περιμένω,

να περιμένω, δεν αντιλέγω, μα μονάχα όταν αξίζει.

Τη σειρά μου στο ταμείο για να πληρώσω χθεσινές ζημιές.

Στη στάση να διαλέξω λεωφορείο για μακρινούς προορισμούς.

Σε διάβαση, να διασχίσω ασφαλής τη ζωή όταν φοβάμαι.

Τις οδύνες μέχρι να γεννήσω το παιδί που ήμουν κάποτε εγώ.

Τις ώρες μέχρι να μ' αγκαλιάσει ο Έρωτας και να ξεχάσω όλες τις ανόητες ερωτοτροπίες.

Να μεγαλώσω πριν μιλήσω για ψυχικές φθορές που προκάλεσα πάνω στον πανικό.

Το κάθε σκίρτημα αγάπης που ξαναζώ ως το τέλος των γηρατειών.

Να δυναμώσω για να τρέξω μακριά από τοξικούς, γεμάτους καλοσύνη ανθρώπους.

Να κοιτάζω τη βροχή που έξω απ' το σεντόνι μου κάθε φορά γελά.

Όλα τ' άλλα όλα είναι σπατάλη χρόνου για μένα κι άδικα μου λένε να περιμένω.

Η ζωή ερήμην μου χωρίς φωτιά δεν προχωρά.

Μαρία Φουσταλιεράκη 25-1-2017

ΕΓΩ ΞΕΜΠΕΡΔΕΨΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ

Εγώ ξεμπέρδεψα μαζί σου. Πίσω δε γυρνάω. Πάντα οδηγούσες με το βλέμμα σ’ εμένα.

Χάναμε το δρόμο κι εγώ φοβόμουν, γιατί στον προορισμό μου έπρεπε πάση θυσία να φτάνω.

Μια φορά που με πήγες στη θάλασσα, τα μάτια σου μου μαρτύρησαν πως ήθελες να με πνίξεις.

Δε φοβήθηκα παρά μόνο σε ικέτευα να μου πεις την υπόθεση απ’ το βιβλίο που θα γράψεις μετά το μυστήριο πνιγμό μου.

Ποτέ δε θα ξεχάσω το χρώμα που είχε εκείνη η θάλασσα, σμαραγδί θαρρώ το λένε.

Όπως δε θα ξεχάσω ποτέ τα φιλιά του κατάξανθου μωρού που πήρα αγκαλιά όταν το βρήκα μόνο του στην κούνια, στο σπίτι που μας φιλοξένησαν να βγάλουμε εκείνη τη φοβερή νύχτα.

Πλησίαζε στο πρόσωπό μου, στο στόμα με φιλούσε πεταχτά και μετά μασούλαγε ευτυχισμένο. Τα χειλάκια του σα βεντούζα κολλούσαν στα δικά μου.

Αναρωτιόμουν ποιος μαθαίνει τέτοια νάζια σε μωρό, μα δεν το ρώτησα, δε μιλούσε ακόμα. Το στοματάκι του ήταν διαρκώς μπουκωμένο με φαγητό και φιλιά.

Εγώ ξεμπέρδεψα με σένα σου λέω. Πίσω δε γυρνάω.

Θυμάμαι που με παράτησες σύξυλη σ’ ένα άλλο ταξίδι μέσα στα χιόνια κι έτρεξες να βοηθήσεις κάποιον άγνωστο να σωθεί.

Έφυγες να κάνεις το χρέος σου είπες για να με τιμωρήσεις που δε σου έδινα σημασία.

Έφυγες χωρίς να ρίξεις μια ματιά πίσω σου, χωρίς να νοιαστείς αν ξέρω στα χιόνια να οδηγάω.

Το σημείωμα στο παρμπρίζ είδε πρώτος αυτός που μας έκλεισε το δρόμο. Μου το έδειξε και νευρίασα ακόμα περισσότερο μαζί σου.

Ο θυμός μου έδωσε την ενέργεια που χρειαζόμουν για να μην παγώσω εκεί στο κρύο.

Παράτησα τ’ αυτοκίνητο που ήταν ακινητοποιημένο έτσι κι αλλιώς και μπήκα σ’ ένα διερχόμενο που είχε μέσα επιβάτες.

Στο χωριό μου τους ζήτησα να πάω. Καιρός ήταν.

Να προλάβω να το δω ζωντανή. Να προλάβουν να μ’ αναγνωρίσουν πριν γεράσω.

Είναι όμορφο το χωριό μου αν πας χειμώνα, αλλά ομορφότερο είναι την άνοιξη γιατί εκεί εκτιμούν τους χειμώνες των ανθρώπων.

Εσύ για κανέναν δε νοιάστηκες ποτέ. Ούτε και εκτίμησες ποτέ σου άνθρωπο. Ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό.

Ξεμπέρδεψα μαζί σου, στο ξαναλέω. Δεν ξαναγυρίζω πίσω.

Πες πως πέθανα μέσα σ’ εκείνη τη θάλασσα με το σμαραγδί χρώμα.

Πες πως μόνη μου πνίγηκα και δεν περίμενα πότε θα με σπρώξεις.

Ποτέ δε θα έβρισκες τέτοιο θάρρος.

Πέθανα και ξαναγεννήθηκα μετά τον πνιγμό. Πέθανε αυτή που είχες ακουμπήσει.

Εμένα δε με έχει αγγίξει ποτέ κανείς. Ούτε εσύ θα με αγγίξεις.

Ξεμπέρδεψα οριστικά μαζί σου.

Το μίτο της Αριάδνης που έκρυψες για να με πνίξεις τον βρήκα στο κουτί με τις παλιές φωτογραφίες.

Τον ξετύλιγα όλη την Άνοιξη κι έπλεξα ζεστά ρούχα για το χειμώνα. Κανείς δεν αξίζει να ξεπαγιάζει στα χιόνια!

Μαρία Φουσταλιεράκη 24-1-2017

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2017

ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ Ο ΧΡΟΝΟΣ

Φωτογραφία: Maja Vučković

Όλο παραπονιέσαι για το χρόνο και λες πως είναι αργά.

Αργά για να μετανιώσεις,

αργά για να συγχωρέσεις,

αργά για να προχωρήσεις.

Ποτέ δεν είναι αργά για ό,τι αποφασίσεις.

Ο χρόνος είναι ένα μύθευμα

για να δικαιολογούμε με λέξεις

όσα μπορούμε να κάνουμε με πράξεις.

Μαρία Φουσταλιεράκη 23-1-2017

Σκέψεις της Μαρίας...

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2017

Η ΧΟΡΕΥΤΡΙΑ

Γλυπτό: Gilbert Legrand

Κάποτε ζούσε μια διάσημη χορεύτρια που μάγευε άνδρες και γυναίκες με το χορό της. Είχε φτάσει, όπως έλεγε η ίδια, στο απόγειο της δόξας στην καριέρα της και είχε αποφασίσει ν’ αποσυρθεί.

Ήθελε να δώσει μια τελευταία παράσταση. Θα χόρευε το δυσκολότερο χορό που είχε χορέψει ποτέ. Μ’ αυτό τον τρόπο θα έδειχνε την ευγνωμοσύνη της στο κοινό της που τη λάτρευε.

Μία παράσταση μονάχα θα έδινε και μετά θ’ αποσυρόταν για πάντα απ’ τον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά και από την κοσμική ζωή, είχε δηλώσει.

Είχε επιλέξει με σοφία ν’ αποσυρθεί πριν αγγίξει το ταλέντο η φθορά του χρόνου. Ήθελε να τη θυμούνται σαν πίνακα ζωγραφικής. Νέα, δροσερή, λυγερή και όμορφη.

Η παράσταση προετοιμαζόταν για μήνες. Από στόμα σε στόμα μαθεύτηκε παντού.

Εκείνη, διάλεξε τη μεγαλύτερη θεατρική σκηνή της πόλης. Δεν κατάφερε κανένας να τη γεμίσει. Είχε φιλοξενήσει τα διασημότερα μπαλέτα της εποχής και τα μακροβιότερα στην ιστορία έργα του.

Τα εισιτήρια είχαν προπωληθεί βδομάδες πριν την παράσταση. Γεμάτες λίστες αναμονής υπήρχαν για ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής.

Η πρωταγωνίστρια εκείνο τον καιρό δεν έκανε δημόσιες εμφανίσεις πουθενά και κανένας δεν την είχε δει. Το επιτελείο της τηρούσε σιγή ιχθύος. Δε διέρρευσε η παραμικρή πληροφορία για την παράσταση δημιουργώντας πρόσθετο μυστήριο στην ξαφνική της απόφαση .

Η βραδιά της πρεμιέρας έφτασε εν τέλει.

Ο κόσμος έφτασε από νωρίς στο θέατρο και κάθισε περιμένοντας με αγωνία την έναρξη της παράστασης.

Καμιά ακύρωση δεν υπήρξε της τελευταίας στιγμής. Πλήθος απογοητευμένων θαυμαστών περίμεναν στα σκαλιά, μα δεν έπαιρναν την απόφαση να φύγουν.

Θα έμεναν να δουν το είδωλό τους έστω κι από μακριά, σ’ αυτό το κύκνειο άσμα της καριέρας του.

Το τρίτο κουδούνι ήχησε διακόπτοντας κάθε συζήτησε. Νεκρική σιγή επικράτησε στην πλατεία, στα θεωρεία, παντού.

Η σκηνή άνοιξε. Ο κεντρικός προβολέας φώτισε ένα ανάκλιντρο. Στο βάθος της σκηνής. Εκεί βρισκόταν ξαπλωμένη η χορεύτρια.

Διαβάστε περισσότερα »

ΛΕΥΚΕΣ ΟΙ ΝΥΧΤΕΣ

Σκίζω μερικές σκέψεις κάθε μέρα

και τις σκορπίζω σ' ένα άδειο συρτάρι.

Όταν έρχονται να με βρουν άυπνες νύχτες

παίρνω τα κομμάτια αγκαλιά

στο κρεβάτι

και τα συναρμολογώ ξανά

σε σκέψεις.

Έτσι κρατάω απασχολημένο

το μυαλό και τα χέρια

εκείνες τις ατέλειωτες νύχτες.

Δεν περνάνε εύκολα όταν είναι λευκές.

Μαρία Φουσταλιεράκη 22-1-2017

ΑΜΑΡΤΙΑ

Πριν κάνεις κάτι που ο κόσμος ονομάζει αμαρτία τα δυο σου δάχτυλα σταύρωσε πίσω απ’ την πλάτη, αν τολμάς να είσαι πιστός.

Αν είσαι άπιστος, τρελός, ή βλάσφημος το δημιουργό σου δόξασε κάνοντας σταυρό.

Σ’ αξίωσε μικρότητα για καλή σου τύχη και να ‘σαι ποταπός, ίδιος με τα κόκκινα σκουλήκια που σκάβουν ακούραστα το χώμα.

Βλαστήμησε και δόξασε τη στιγμή που υποκύπτεις σε αμαρτία γιατί στη γη οι πύλες του παραδείσου ανοίγουν για ένα δευτερόλεπτο εκείνη την ώρα.

Τόσος χρόνος χρειάζεται για να περάσουν σαν αναλαμπή απ’ το μυαλό οι νουθεσίες και τα καθήκοντα που σε μεγάλωσαν.

Νιώθεις ξανά την ασφυξία απ' τους καθωσπρεπισμούς που σου φόρεσαν μάλλινη φανέλα στο κατακαλόκαιρο, αυτοί που ήθελαν μόνο το καλό σου.

Αλλά δε σου εξήγησαν ποτέ σε ποιον ξένο είναι χρήσιμο το δικό σου καλό.

Φτύσε με αναίδεια την τσίχλα που δεν αποχωρίζεσαι ποτέ, μπαγιάτεψε, μα από συνήθεια συνεχίζεις να τη μασάς.

Μετά ξεντύσου.

Πέτα στη φωτιά τους ρόλους και τις αρετές που βιαστικά σου φόρεσαν.

Πέτα και τις ευθύνες που έτρεξες ν’ αγοράσεις στις εκπτώσεις.

Γυμνός άνθρωπος, χωρίς αιδοίο ή φαλλό, στάσου μπροστά σ’ ολόσωμο καθρέφτη και χάιδεψε μητρικά και πατρικά μαζί την κάθε ουλή.

Κανάκεψε κάθε σημάδι που λάφυρο κέρδισες με δάκρυα, ιδρώτα, αίμα και σωματικά υγρά.

Στείλε πεταχτό φιλί με τα χέρια σε κάθε ατέλεια του κορμιού.

Μη θρηνείς την τελειότητα που προσπάθησαν να σου επιβάλλουν, ήταν πλαστή.

Όταν απ’ την ορθοστασία τα μέλη σου κουραστούν και αποκάμουν, αν κρυώνεις, ντύσου κατάσαρκα μια ρόμπα.

Εσώρουχα μη φορέσεις να σου περιορίζουν τις αναπνοές.

Άνοιξε όλα τα φώτα στο δωμάτιο να βλέπεις καθαρά.

Σφίξε τη ζώνη στη ρόμπα και ξεκίνα να γράφεις στο χαρτί την ιστορία της ψυχής σου.

Τσιγάρο αν ανάψεις εκείνη τη στιγμή, δε θα μυρίζει νικοτίνη, αλλά λιβάνι.

Το νου σου, είναι ύπουλη πλανεύτρα η έμπνευση, μην το ξεχνάς.

Τελεία μη βιαστείς από φόβο να βάλεις αν σε πνίξει ο αυτόματος έμετος της συγγραφής.

Η τελεία ποτέ δε μπαίνει στη νεότητα, όσο ζητά τα πάντα η καρδιά.

Η τελεία μπαίνει σεντόνι στο νεκροκρέβατο της τρέλας.

Μαρία Φουσταλιεράκη 22-1-2017

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2017

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΣΚΙΕΣ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΧΕΡΙΑ

Μα είναι κάτι άνθρωποι φίλε μου που το θράσος έχουν περίσσιο, όσο και την ανομία.

Επιδέξιοι κλέφτες το σκάνε απ' το παράθυρο ένα βράδυ, σπάζοντας στη βιασύνη το καλό βάζο και με τ' ασημένια μαχαιροπήρουνα όλα κρυμμένα βαθιά στις τσέπες.

Εξαφανίζονται απ' τη ζωή σου για μήνες και για χρόνια, μέχρι να περάσουν όλοι οι χειμώνες και μέχρι να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός του αιφνιδιασμού και του θυμού.

Η απαγοήτευση, τσίχλα κολλημένη στα μαλλιά, μπαγιάτεψε όπως και τα φιλιά στο στόμα.

Ένα ηλιόλουστο μεσημέρι εμφανίζονται από το πουθενά.

Το ημίψηλο καπέλο βγάζουν τάχα με σεβασμό και ρωτάνε μ' ενδιαφέρον για την υγεία και τη ζωή σου.

Δεν ξέρεις αν θέλεις να κλάψεις ή να γελάσεις εκείνη τη στιγμή. Το θέαμα είναι γελοίο, ίσως περισσότερο και απ' το χαρακτήρας τους.

Δεν κάνεις απολύτως τίποτα. Αδιαφορείς.

Όλα τα λόγια που πρόβαρες, όλες τις ευφάνταστες βρισιές που επινόησες για να τους καλωσορίσεις, τ' αντικαθιστάς με το χαμόγελο της απαξίωσης.

Δε σας γνωρίζω, μόνο απαντάς και γυρνάς με χάρη την περήφανη πλάτη.

Μαρία Φουσταλιεράκη 21-1-2017

ΕΡΑΣΤΕΣ Α ΛΑ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

Χαρισματικοί εραστές του διαδικτύου

εργαλεία πολλά μαζί για κάθε χρήση

σε εικονικές πραγματικότητες ζουν

αναπνέουν φλογερό οξυγόνο διαδικτυακό

Διδάκτορες με πτυχία συστήνονται στην τέχνη του έρωτα

και διάσημοι ζωγράφοι σε τεχνοτροπίες άπειρου φλέρτ

Στην κανονική ζωή την πρωινή

εργάτες ανειδίκευτοι είναι στην αγάπη

και ανίδεοι στην τέχνη του οργασμού

Μαρία Φουσταλιεράκη 20-1-2017

Ο ΜΑΡΤΥΡΙΑΡΗΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ

Δεν ξέρω εσείς με τι κριτήρια κρίνετε ένα υποψήφιο διαδικτυακό φίλο και αποδέχεστε ή απορρίπτετε στη συνέχεια το αίτημά του.

Θα εξιστορήσω εγώ πως λειτουργώ.

Κοιτάω πρώτα αν έχουμε κοινούς φίλους, στη συνέχεια διαβάζω τις πληροφορίες, μετά ρίχνω μια ματιά στις φωτογραφίες και τέλος διαβάζω μερικές δημοσιεύσεις.

Ξέρω πως παίρνει χρόνο, ελάχιστα λεπτά μόνο για να είμαστε ειλικρινείς, αλλά αυτά τα λεπτά προστατεύουν από δυσάρεστες εκπλήξεις αργότερα και ενοχλητικά μηνύματα.

Δεν ψάχνω να βρω ντε καλά όλα τα ενδιαφέροντά μας κοινά, αλλά σίγουρα θα είναι δυσάρεστο να βρω “δράκους” στο προφίλ του υποψήφιου φίλου.

Μ’ ενδιαφέρει να ταιριάζουν τα χνώτα μας σαν άνθρωποι.

Δε συμπαθώ τους κυνηγούς, αυτούς που δε σέβονται τα ζώα, τα παιδιά, τον άνθρωπο γενικότερα.

Δεν αντέχω τους ρατσιστές που τους θεωρώ μισάνθρωπους χωρίς αλλά.

Αλλεργία μου προκαλούν οι διπρόσωποι και παντρεμένοι άνθρωποι-ψεύτες που μόνιμα κλαψουρίζουν για τα δεινά που ζουν και που αν αληθεύει και δεν είναι καραμέλα, δεν έχουν απλά τα κότσια να χωρίσουν. Βέβαια αν τους το πεις, αυτοί δε θα σε θέλουν πλέον για φίλο τους.

Και τους μισογύνηδες δε συμπαθώ πολύ, αν και τους λυπάμαι, γιατί δεν ξέρω αν μίσησαν τα θηλυκά επειδή ευνουχίστηκαν από μια γυναίκα ( τη μανούλα συνήθως) ή αν ευνουχίστηκαν επειδή μίσησαν κάποια στιγμή το γυναικείο φύλο.

Τους μίζερους και τους γκρινιάρηδες επίσης αποφεύγω σε όλα τα φύλα. Σου λερώνουν την αύρα αν συζητήσεις μαζί τους, αφού κατά τη γνώμη τους γεννήθηκαν τόσο ξεχωριστά άτυχοι, που όλο το σύμπαν τους έχει βάλει στόχο απ’ την κούνια για να τους δυσκολεύει τη ζωή.

Τις γυναίκες που μιλάει το κορμί τους πιο φωναχτά απ’ το στόμα τους δεν ξέρω αν αντιπαθώ ή αν νιώθω πίκρα που δεν τους έμαθε κάποιος να σέβονται τη γύμνια και τον ερωτισμό και να μην τον κρεμάνε τόσο φτηνά στα μανταλάκια.

Τους προσωπικούς λογαριασμούς και τον κόσμο του διαδικτύου καθένας από μας τους χρησιμοποιεί και τους διαχειρίζεται για διαφορετικό λόγο και σκοπό.

Ο κόσμος αυτός όμως είναι μαρτυριάρης.

Μας ακολουθεί κατά πόδας στα δημόσια βήματα και μας ξεφωνίζει, μας προσβάλλει, μας ρεζιλεύει, μας ξεμπροστιάζει και μας φέρνει σε δύσκολη θέση κάθε φορά που εμείς του το επιτρέπουμε.

Αν δε θέλουμε να εκθέσουμε εμάς, τα παιδιά και την οικογένειά μας, “τά έν οίκω μή έν δήμω” . Τόσο απλά.

Επίσης δεν πρέπει να έχουμε την ψευδαίσθηση πως επειδή ο κόσμος ο πραγματικός όσο και ο διαδικτυακός είναι μεγάλος, εμείς θα κρυφτούμε εύκολα πίσω από ψεύτικα στοιχεία και ψεύτικες προθέσεις, γιατί οι συμπτώσεις είναι μεγάλες, απρόβλεπτες και σατανικές.

Όλοι έχουμε το δικαίωμα να διαχειριζόμαστε όπως ακριβώς θέλουμε τη διαδικτυακή όσο και την προσωπική μας ζωή, αλλά το ίδιο δικαίωμα έχει κι αυτός που του στέλνεις ένα αίτημα φιλίας.

Έχει κάθε δικαίωμα να ξέρει ποιος βρίσκεται πίσω από ένα προφίλ ώστε ν’ αποφασίσει αν επιθυμεί αυτή τη φιλία ή όχι.

Άνθρωποι συχνά πληγώνονται, ξεγελιούνται, απογοητεύονται, πικραίνονται και πονάνε από τις κακόβουλες συμπεριφορές και τις κακές προθέσεις άλλων ανθρώπων. Όπως ακριβώς στη ζωή. Γιατί η ζωή μετέφερε τις κακές συνήθειες της και στην ψηφιακή.

Τελειώνοντας θέλω να δώσω μια φιλική συμβουλή στους “ρομαντικούς” κυρίως άνδρες του διαδικτύου που ψάχνουν μόνο αγάπη.

Σ’ αυτούς που σταλάζει μέλι το στόμα και το χέρι κάνει υπερωρίες γράφοντας, ύμνους για τη γυναίκα σαν οντότητα, σα θεά, σαν ψυχή και σαν πηγή συναισθημάτων και παράλληλα μέμφονται τα χοντροκομμένα ανδροειδή που τολμούν να κοιτούν τη γυναίκα όχι στα μάτια όπως της πρέπει, αλλά στο μπούστο και στον πισινό.

Να θυμάστε “ρομαντικοί” υποψήφιοι φίλοι πως στις πληροφορίες του λογαριασμού σας συν τοις άλλοις, εμφανίζεται το ποιες “κυρίες” ακολουθείτε και σε ποιες ομάδες είστε μέλη. Και δεν εννοώ τις ποδοσφαιρικές.

Γιατί να το ξέρετε, πως μαζί με σας, θαυμάζουμε και εμείς τις προτιμήσεις σας στις πληρωμένες καμπύλες, τα ημίγυμνα κορμιά, τα ερωτικά τρίγωνα και τα σεξουαλικά παιχνίδια.

Ας είμαστε όλοι προσεκτικότεροι και περισσότερο έντιμοι απέναντι πρώτα στον εαυτό μας και μετά στους υπόλοιπους.

Οι προθέσεις μας ας είναι ξεκάθαρες και συμβατές με τις πραγματικές και βαθύτερες επιθυμίες μας.

Δεν είναι κακό βρε αδερφέ να υποστηρίζεις δημόσια αυτό που πραγματικά είσαι. Κανένας δε θα μπορεί να σε κρίνει αν είσαι συνέχεια ο εαυτός σου.

Μαρία Φουσταλιεράκη 20-1-2017